Leszek Stępowski (1895 - 1975)

Był synem Leona Stępowskiego i Anny z Więcłowskich, mężem Barbary Stępowskiej.

Ukończył szkołę realną i Szkołę Dramatyczną przy Instytucie Muzycznym w Krakowie. W 1913 został zaangażowany do Teatru im. Juliusza Słowackiego; 20 września 1913 wystąpił pierwszy raz w roli epizodycznej w przedstawieniu dla dzieci, a 8 października tego roku zagrał Księdza ("Sędziowie"). W teatrze tym do 1916 grał role drugoplanowe. W sezonie 1916/17 był w Teatrze Polskim w Łodzi. W sezonach letnich występował w zespołach objazdowych Dantego Baranowskiego, m.in. w Krynicy (1914, 1915), Tarnowie (1916, 1917), Zakopanem (1916) oraz Aleksandra Olędzkiego w Kielcach (1916). Potem grał w Teatrze Ludowym w Krakowie (sezon 1917/18), Polskim w Poznaniu (1918-21; tu zaczął grać role pierwszoplanowe), Polskim w Warszawie (1921-24), Bagatela w Krakowie (sezonie 1924/25), Teatrach Miejskich we Lwowie (sezonie 1925/26), Teatrze Miejskim w Bydgoszczy (1926-29; tu również reżyserował). Pracował także w Gdańsku, gdzie z amatorskim zespołem przygotował przedstawienia: "Uciekła mi przepióreczka" (zagrał Przełęckiego; kwiecień 1927) i "Złote runo" (kwiecień 1928). Od 1929 do 1937 należał do zespołu Teatrów Miejskich we Lwowie, z krótką przerwą na występy w Teatrze Melodram w Warszawie (1931). W 1937-38 występował w Teatrze Narodowym w Warszawie, w sezonie 1938/39 w Teatrze Reduta.

Okres okupacji niemieckiej spędził w Warszawie; brał udział w konspiracyjnych przedstawieniach Szopki Janusza Strachockiego i w wieczorach poetyckich organizowanych przez Marię Wiercińską.

Po wojnie występował w Teatrze Polskim w Poznaniu (1945-49), a następnie w Krakowie: w Miejskich Teatrach Dramatycznych (1949-54), w Starym Teatrze (1954-59) i Teatrze im. J. Słowackiego (1959-70). Jubileusz pięćdziesięciolecia pracy artystycznej obchodził 7 lutego 1962 w Teatrze im. J. Słowackiego w roli Maksymiliana Moora ("Zbójcy"). Dobre warunki zewnętrzne - był przystojny i szczupły - pozwoliły mu zarówno długo grać amantów, jak i wcześnie objąć role osób dostojnych i poważnych. Ważniejsze role przedwojenne: Albin ("Śluby panieńskie"), Wicek ("Wicek i Wacek"), Franio Pszczółkowski ("Młody las"), Konrad ("Wyzwolenie"), Parys ("Piękna Helena"), Horacy ("Hamlet"), Adolf ("Dziady"), Pan Młody ("Wesele"), Prezes ("Wyzwolenie"), Sieciech ("Bolesław Śmiały"), Don Diego ("Cyd"); po wojnie: Przełęcki ("Uciekła mi przepióreczka"), Poeta ("Wesele"), Harry Smith ("Zagadnienie rosyjskie"), Priam ("Wojny trojańskiej nie będzie"), Cecil ("Elżbieta, królowa Anglii"), Czartoryski ("Noc listopadowa"), Hrabia Fontana ("Namiestnik").

Reżyserował niewiele, głównie przed wojną, np. "Kredowe koło" (1928), "Pan Geldhab" (1928), "Łatwiej przejść wielbłądowi" (1929).

Również przed wojną wystąpił w dwóch filmach: „Królowa przedmieścia" wg wodewilu Konstantego Krumłowskiego, w reż. Eugeniusza Bodo (premiera 5 marca 1938) oraz „Geniusz sceny" wg scenariusza Adama Grzymały Siedleckiego, w reżyserii Romualda Gantkowskiego (premiera 27 maja 1939).

Po wojnie miał epizod aktorski z Teatrem Polskiego Radia w słuchowisku „Alkad z Zalamei" Pedro Calderona de la Barki w reż. Władysława Krzemińskiego, w którym zagrał postać Filipa II (premiera 27 lipca 1956).

Odznaczenia:
1964 - Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski

Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego, E-teatr.pl, FilmPolski.