Magia klasyki

Propozycja koreańskiego choreografa Sungsoo Ahn jest dyptykiem połączonym w efektywną całość za sprawą tancerzy, którzy wprawili publiczność w oszołomienie. Pierwsza część spektaklu, której nadano nazwę „Rose” prezentuje losy pewnego plemienia, w którym kobiety corocznie na wiosnę odprawiają rytualne obrzędy oraz tańce mające na celu kult życiodajnej Ziemi. Tradycja ta jednakże została zaburzona, a tabu zniesione, gdyż do rytuału dopuszczono mężczyzn. Dokonała się kulturowa transgresja, której kres mogło położyć jedynie złożenie mężczyzn w ofierze, co przywróciło równowagę i harmonię.

W spektaklu wzięła udział siódemka artystów. Fakt ten świadczy o jego mistyczności, ponieważ liczba siedem wyraża doskonałą całość oraz kreśli nierozerwalny związek między czasem i przestrzenią.

Stroje tancerzy odzwierciedlały ich związek z Ziemią, gdyż ubrani byli w czarne spodnie, obrazujące zakorzenienie w historii oraz łączność z jądrem Ziemi. Ich ruchy motywowane były taktami klasycznej muzyki, łechtającej ucho widza pełnym harmonii spokojem.

Wśród plejady festiwalowych spektakli zaprezentowanych w pierwszym tygodniu konferencji na deskach Śląskiego Teatru Tańca propozycja Sungsoo Ahn Pick-UP Group zdecydowanie się wyróżnia. Widz z pełnym zachwytu spokojem zatapia się w odprężającym odbiorze spektaklu. Estetyka ruchu połączona z klasyczną muzyką budzi niekłamany podziw. Na uwagę zasługują momenty, w których tancerze dokonują przeorganizowania. Błyskawicznie zmieniają układ choreograficzny, wprawiając się w chaotyczne drgania. Wraz ze zmianą melodii następuje kolejna zmiana ułożenia ciał. Tancerze poddają się choreograficznemu reżimowi dyktowanemu przez muzykę. W spektaklu zarysowuje się wyraźny podział na grupę mężczyzn i kobiet, uwidoczniony w dychotomicznym rozbiciu przestrzeni akcji, w której można wydzielić teren sacrum zajmowany przez niewiasty wznoszące podczas modłów ręce do góry oraz obszar profanum, w którym znajdują się lekko zgarbieni mężczyźni, ciążący raczej ku ziemi niż niebiosom.

  Druga część spektaklu, zatytułowana „Bolero” jest znacznie bardziej klasyczna. Choreograf stworzył precyzyjne założenie architektoniczne, które oparł na kształcie koła, zbudowanego z ludzkich ciał. W jego obrębie tancerze poruszają się, energicznie gestykulując rękoma. Magiczny okrąg wyobrażać może łono Ziemi, które ustawicznie wydaje na świat nowe organizmy. Tancerze tworzą uniwersalną wspólnotę. Bohaterowie spektaklu zostali odarci z indywidualności, poddali się zabiegowi unifikacji. Podział na dwie, antagonistyczne sfery: damską i męską został tutaj zatarty poprzez odpowiedni dobór i ujednolicenie ubioru tancerzy. Dzięki niebieskiemu światłu, padającemu z góry uzyskano iluzję księżycowej poświaty, oświetlającej wirujące eterycznie ciała. Bliskość, jaka wytworzyła się między ludzkimi ogniwami tworzącymi skomplikowaną żywą kompozycję architektoniczną sprawiła, że wzrok widza przestał postrzegać odrębne jednostki, a zaczął percepować globalnie, widząc jeden, zmultiplikowany, wieloręki organizm. Falujące ciała zdawały się lewitować w powietrzu. Magia tańca i płynność ruchów sprawiła, że wirujący okrąg jawił się jako płynący w przestworzach. Wizualną atrakcyjność spektaklu nutką wyrafinowania doprawiła dobrze znana wszystkim muzyka, skomponowana przez Igora Stravińskiego. Koreańska propozycja jest kompozycją niezwykle delikatną, powalającą precyzją wykonania i płynnością ruchów, wykonywanych do taktu dyktowanego przez reżim muzyki.

Sungsoo Ahn Pick-UP Group (Korea Płd.)