Malta w felietonie
19. Międzynarodowy Festiwal Teatralny MaltaNa Starym Rynku stoi przedziwna machina. Wielkie koło zamachowe, piętrowa konstrukcja z desek, sporo lin i odważników. Wygląda to wszystko jak średniowieczne narzędzie tortur.
Koło idzie w ruch. I na naszych oczach tworzy się niespodziewana przestrzeń. Sznurki zaczynają się poruszać. Z bezładnie wiszących i leżących desek formują krzesło, stół, regał, leżak, zlew, a nawet kominek, w którym płonie ogień. Jest sielsko, domowo, bajecznie.
Bohater przedstawienia "Schraapzucht" holenderskiej grupy Tuig rozgląda się ze zdziwieniem. Zaczyna się cieszyć jak dziecko. Siada przy stole, czyta książkę, wyleguje się na leżaku, grzeje przy kominku, obmywa twarz w zlewie. Ale po kilku chwilach radości pojawia się niedosyt, niepohamowanie. Głód kolejnego szczęścia. Bohater biega dookoła, pogania pociągające za sznurki postaci, wspina się na konstrukcję, jeszcze bardziej rozpędza wielkie koło. Chce więcej i więcej.
I nagle wszystko zaczyna się psuć, sypać, rozpadać. Woda tryska ze zlewu, łamią się nogi od stołu, lampa wiruje w powietrzu. Harmonii nie da się już uratować, zostaje chaos zniszczenia. Bohater w rozpaczy zatrzymuje koło potężnym drągiem. Wybucha ogień, kłębi się dym. Mężczyzna jest zrozpaczony. Zaplątuje się w liny, zwisa na nich, jak marionetka. Jak piękna była jego katastrofa!
"Schraapzucht" trwa niespełna godzinę. Ale tematów na rozważania dostarcza na o wiele dłuższy czas. Możemy zastanowić się nad przedmiotem w teatrze. Nad nawiązaniami do teatru lalkowego. Nad technicznymi i inżynierskimi sztuczkami zespołu Tuig.
Pomyślmy też o tworzeniu i niszczeniu przestrzeni dookoła nas. O dążeniu do harmonii i o unicestwiającej ją chciwości. O tym, czy na pewno potrafimy się zatrzymać w chwilach szczęścia.
Czy potrafimy się cieszyć? A może trawi nas wtedy niedosyt? Czy jest jeszcze zdrowy, ambitny? A może już zgubny? Pomyślmy, zanim koło pójdzie w ruch.
