Mościć się w pamięci
"Dobrze ci tego nie opowiem" - reż. Anna Karasińska - Komuna//WarszawaAnna Karasińska znów w swoim mikroteatrze niczego nie udowadnia, nie narzuca. Scena staje się laboratorium spotkania. Sporo jest z tego frajdy.
Wyobrażam sobie, że widz, który pierwszy raz trafia na spektakl Karasińskiej, musi być nie lada zaskoczony, a nawet przekonany, że ma do czynienia z czymś nie do końca rzetelnym, bo teatr ten jest w swym założeniu niedomknięty, spontaniczny, każdego wieczora otwarty na zmianę. Jednak nie wystarczy powiedzieć, że to kwestia improwizacji, że aktorzy zwyczajnie są gotowi na taką metodę. Jest w tym coś więcej. Chęć pokazania, że aktorstwo to chyba nie wszystko, na dodatek jego reguły czasem ograniczają sens spotkania z odbiorcą. I to z tego powodu widz ostatecznie daje się w świat Karasińskiej wciągnąć.
W 50-minutowym "Dobrze ci tego nie opowiem" widać to wyraźnie. Temat tej miniatury jest niezwykle trudny, ale też wykonawcy tego nie ukrywają. Do tego stopnia, że moglibyśmy zostać przez nich zaproszeni na scenę, by po swojemu opowiedzieć historię zmagania się z pamięcią wojny przekazywanej nam z pokolenia na pokolenie w rodzinnym łańcuszku wspomnień. I tak jak oni bylibyśmy zakłopotani. Czy w ogóle jesteśmy w stanie traumę tamtych lat w sobie przepracować i czy nie jest też tak, że ona tkwi w nas tylko dlatego, że jesteśmy do niej wciąż obligowani, realnie nic z niej nie rozumiejąc? W tej sytuacji poetycki skrót zdaje się tak samo niezręczny, co próba mówienia wprost. Wspomniałem o wykonawcach, bo w najnowszej pracy Karasińskiej na równych prawach uczestniczą doświadczony aktor Dobromir Dymecki oraz trzy wyłonione w drodze warsztatów Komuny Warszawa performerki, Sara Goworowska, Karolina Harris i Bożena Wydrowska. Tym bardziej zatem czujemy, że ten mały teatr chce zbudować wspólnotę dla niemałych spraw. Nieczęsta szczerość, efekt zaś zostanie w głowach na dłużej.
