Na finał
30. Medzinárodný Festival Divadelná Nitra - 1 – 6 października 2021Finałowy dzień na festiwalu Divadelna Nitra buzował od wrażeń. Dzień rozpoczęła dyskusja z twórcami pokazywanego wcześniej „Lebensraum" oraz kuratorska przedmowa do pokazów „Necropolis" oraz „Mailles".
Te dwa spektakle z zagranicznego konkursu festiwalu były prawdziwym ukoronowaniem całej edycji: otóż „Necropolis", francusko-izraelska-białoruska produkcja w reżyserii Arkadiego Zaidesa, dotyczy tematu śmierci i miejsc pochówku nielegalnych imigrantów, którzy zginęli w Europie na różne tragiczne sposoby (takie jak utonięcie w morzu śródziemnym czy potrącenie na autostradzie w czasie ucieczki przed policją).
Tylko w pewnym sensie jest ono spektaklem: w moim odczuciu bliżej mu do jakiegoś bardzo konceptualnego materiału audiowizualnego – całe „Necropolis" jest zbudowane wyłącznie w przestrzeni wirtualnej: składa się głównie z nagrań wideo oraz manipulacji mapą w Google Earth. Fantastyczna praca, chociaż nie dla ludzi o słabych nerwach.
Diametralnie inna ale również zapadająca w głęboko w pamięć, była pozycja kończąca festiwal: projekcja rejestracji „Mailles" Compagnie Kadidi, którą wyreżyserowała Dorothée Munyaneza. Spektakl ten w wizualnie, muzycznie i choreograficznie zachwycający sposób opowiada historie różnych kobiet, które doświadczyły emigracji i które ukształtowały to oraz inne trudne doświadczenia.
Tego samego wieczora usłyszałam parę głosów żalu, że Compagnie Kadidi nie mogła pokazać spektaklu na żywo, dlatego że energia sceny była bardzo silnie odczuwalna pomimo pośrednictwa nagrania – a na żywo musi wgniatać publiczność w fotele. Jak słychać, był to rewelacyjny finisz festiwalu.
Codziennie informowałam o przebiegu dnia od początku do końca XXX edycji Divadelnej Nitry – i teraz muszę przetrawić wszystko, co zobaczyłam, i wzbogacić relację z festiwalu o szczegóły. Ale o tym będzie można przeczytać następnym razem.
