Never ending story

Nazwa grupy brzmi DRIFT. Czy ma to oznaczać podróż bądź poszukiwanie czegoś nowego?

Beatrice Jaccard: "Drift" to bardzo fajne słowo, bo brzmi podobnie w wielu językach i to jest pierwsza rzecz. Poza tym to dokładnie jak mówisz. To dryfowanie. Jakby iść gdzieś, ale nie wiedzieć gdzie się skończy. W naszej pracy mamy jakiś punkt początkowy, ale nigdy nie wiemy co się stanie dalej. Za każdym razem też staramy się poruszać w inną stronę czyli szukać czegoś nowego.   

Ten festiwal jest o inspiracji literaturą. Jaka była wasza inspiracja?

Jozef Trefeli: Wiem, że ten festiwal ma motyw przewodni - choreografię zainspirowaną literaturą. Ale my chyba do tego motywu nie pasujemy.

Beatrice: Powiedziałabym raczej, że naszym głównym zamysłem była raczej komunikacja międzyludzka. 

Byłam pod wrażeniem precyzji w sekwencji i płynności ruchów. To było niesamowite. Jak wy to robicie? Czy dużo czasu zajęło wam przygotowanie spektaklu? 

Beatrice: 12 tygodni. Myślę, że to całkiem sporo czasu. Mam na myśli, kiedy się pracuje z profesjonalistami, którzy technikę mają opracowaną do perfekcji, ponad 8 godzin dziennie, często też nocami, a głównym zadaniem jest po prostu stworzenie historii. 

Tworząc spektakl, mieliście od razu koncept jak to będzie wyglądać czy pomysły rodziły się podczas prób?

Beatrice: Myślę, że trochę tak, trochę tak. Mieliśmy punkt wyjściowy, jednak nie chcieliśmy wiedzieć od początku, jak nasz spektakl się skończy.

Judith Rohrbach: Każdy dostał jako punkt wyjściowy zwierzę. Musieliśmy popracować nad sposobem poruszania się i tego, jak zachowuje się ono w stosunku do innych osobników. Tworzyliśmy swoje własne, często zaskakujące interpretacje i stawialiśmy się w nietypowych sytuacjach.

Joseph: Najważniejsze jest to, że to tylko punkt początkowy i jest tylko dla nas, a to, co się widzi na scenie, wykreowała osobliwość charakterów. Tak naprawdę pochodzi ona z cech zwierzęcych. Widownia nie widzi zwierząt, tylko ich wykreowane indywidualne cechy osobowości.

Czy myślicie, że każdy człowiek ma w sobie cechy zwierzęce?

Beatrice: Nie, to miał być dla nas tylko punkt wyjściowy w czasie tworzenia spektaklu.

Jozef: Zwierzęta inspirowały nas swoją fizycznością. Mogliśmy ściągnąć od nich pewne ruchy, gesty.

Kiedy tworzycie spektakl, stawiacie sobie za cel, żeby zadziwić publiczność?

Jozef: Najlepsze nasze pomysły dotyczące motywu, z którym spotykamy się na co dzień, zazwyczaj okazują się najbardziej zadziwiające albo najmniej realne. Te, które były dość normalne lub oczywiste, są odsiewane, wyrzucane i nie bierzemy ich do przedstawienia. To jest trochę tak, że najbardziej zaskakujące pomysły są najważniejsze.

Beatrice: Jednak nie wydaje mi się, żeby zadziwienie było naszym celem.

Jozef: W takim razie możemy się zapytać jaki w ogóle jest cel sztuki?

Ktoś: Żeby zarobić pieniądze. <śmiech>

Jozef: Nie jestem pewien, czy się z Tobą zgadzam.

Beatrice: Zadziwiamy się nawzajem i dostajemy za to pieniądze - to coś wspaniałego. 

A co z zakończeniem spektaklu?

Monica Munoz Marin: Zakończenia nie ma. Spektakl jest otwarty czyli nigdy się nie kończy, bo tak jak życie ciągle płynie do przodu. Przedstawiamy sytuacje z życia codziennego, może w nieco nietypowy sposób, ale przecież to, że znikniemy ze sceny, nie sprawi, że nic więcej się tam nie wydarzy. To taka niekończąca się opowieść.