Niczym radio Erewań
"Między nami dobrze jest" - reżyseria: Grzegorz Jarzyna - TR Warszawa, SchaubühneDorota Masłowska sprzedaje w Polsce prawie tyle książek co Karol Wojtyła. W Między nami dobrze jest w berlińskiej Schaubühne ironicznie objaśnia autowizerunek Polaków.
HTML clipboard
[...] Zaczyna się to od tego, że na scenie widzimy przejrzystą, w większej części pustą przestrzeń, zamiast, jak zapisane to jest w didaskaliach, całkowicie zagraconego pokoju. Rekwizyty są bardzo oszczędne lub też pojawiają się po prostu jako rysunki szkicowane paroma kreskami na ekranie wideo. Pełnia rodzi się z języka, z dialogów Masłowskiej, wypełnionych wściekłymi grami słownymi i kalkami stereotypów, a zarazem nieustannie budzących skojarzenia i zaskakująco komicznym.
[...] wciąż powracającym punktem odniesienia tych słownych kaskad jest druga wojna światowa. Babcia zachwyca się czasami przed jej wybuchem, matka nie może już tego słuchać, a Metalowa Dziewczynka pojąć („babcia nigdy nie jechała na żaden obóz kondycyjny!”). Czas po wojnie to jeden – oczywiście ohydny – sos: socjalizm nie jest tu wspomniany ani jednym słowem, jednak realnie istniejący kapitalizm w opisie młodej autorki sprawia dokładnie takie samo wrażenie. Mieszkania są za małe, leczo rozcieńczone, a życie to nic więcej jak źle opłacana praca. Jeśli człowiek ma szczęście, w koszu z makulaturą znajdzie czasopismo sprzed roku i może się dziwić, czego to nie mógł sobie kupić.
W znacznej części brzmi to niczym radio Erewań. A jednak spektaklowi udaje się wprowadzić publiczność, niejako cofając się śladami historii, w psychikę wypalonego narodu. Od czasu bombardowania Warszawy Polacy najwyraźniej niczym zombi kuśtykają po Europie. Masłowska opisuje tę sytuację z zaangażowanym cynizmem: wyjściem z aktualnej stagnacji byłby tylko przeszczep całego ciała do czwartego pokolenia wstecz, a przede wszystkim zmiana miejsca urodzenia. Urodzeni po wojnie marzą więc, że do Polski przyjeżdżają wyłącznie po dobre bio-ziemniaki, a polskiego nauczyli się z kaset swojej sprzątaczki.
