Nie, Panie Selznick

Agnieszka Lipiec-Wróblewska postanowiła przenieść na scenę popularny ostatnio dramat Rona Hutchinsona opowiadający historię humorzastego producenta Davida O. Selznicka (Olaf Lubaszenko). Akcja krakowskiej sztuki rozgrywa się w biurze Selznicka, który po odrzuceniu kilku scenarzystów z rzędu, zatrudnia do pracy nad „Przeminęło z wiatrem” Bena Hechta (Szymon Bobrowski) – by ten napisał nowy scenariusz na podstawie książki, której nawet nie przeczytał (o, przepraszam – przeczytał pierwszą stronę). W przedsięwzięciu pomóc ma również sławny, aczkolwiek nieco arogancki reżyser Victor Fleming (Szymon Kuśmider). Despotyczny producent zamyka mężczyzn w swoim gabinecie na pięć dni i żywiąc ich tylko bananami i orzeszkami zmusza do tworzenia. Efekt tej pracy wszyscy znamy: osiem Oscarów plus tytuł melodramatu wszechczasów.

Sztuka w reżyserii Lipiec-Wróblewskiej nie zyska jednak (tak jak film) moim zdaniem żadnego wyróżnienia, tytułu, ani tym bardziej Oscara, gdyż nie wybija się ponad przeciętność. Trudno mieć do niej konkretny stosunek emocjonalny: nie jest zła, ale nie jest też bardzo dobra. Zwykła, trochę nijaka, o mglistym znaczeniu i przesłaniu. 

Poziom gry aktorskiej nie rozczarowuje. Szczególnie Szymon Kuśmider bardzo sprawnie odgrywa swoją postać, jego Fleming jest charakterny i zadziorny. Początkowo zabawna, ale później nieco irytująca jest rola Barbary Kurzaj, która jako sekretarka Proppenghul wchodzi i wychodzi z biura z nieustającym przytakiwaniem „Tak, panie Selznick” na ustach. Trudno dostrzec napięcie emocjonalne, które, podobno, miało pojawić się w jej relacji z producentem. Szymon Bobrowski jako Hecht zdaje się być nieco bezbarwny, a Olaf Lubaszenko bardzo poprawny, ale niczym nie zaskakuje.

Sceniczne wydarzenia rozgrywają się sprawnie, pomimo tego, że nie ma większych zwrotów w akcji, gdyż miejsce fabuły ograniczona zostaje do kilku dni spędzonych w jednym dusznym pomieszczeniu. Jeśli chodzi o przestrzeń to tworzy ją zwyczajny pokój biurowy. Nie całkiem zrozumiałe jest znaczenie obrazów wyświetlanych na ekranach w trakcie sztuki – nie wzbogacają spektaklu, więc właściwie są zbędne. 

„Księżyc i magnolie” można zaliczyć do sztuk przyjemnych, w sam raz na zimowe wieczory. Nie można mieć większych zastrzeżeń co do całości – spektakl jest dobrze odegrany, nie jest nudny ani przesadny w inscenizacji. Bywa śmiesznie, a dawka tego typu poczucia humoru nikomu na zdrowie nie zaszkodzi.