Nie tylko Wilczyca

- 11 kwietnia 1983 r. swoją premierę miał głośny horror "Wilczyca" z Iwoną Bielską w tytułowej roli
- Film dał dużą popularność Iwonie Bielskiej. Aktorka, patrząc na reakcje publiczności, nieraz "umierała ze wstydu"
- Do szkoły teatralnej dostała się dopiero za drugim razem - i to warunkowo; profesorowie uważali, że musi mocno popracować nad słabą dykcją
- W Krakowie poznała Romana Wilhelmiego, z którym wkrótce połączył ją gorący romans. Rozstali się, bo Bielska nie mogła znieść huśtawki emocjonalnej, jaką fundował jej ukochany
- Szczęście znalazła u boku dawnego kolegi ze studiów - gdy urodziła dziecko, na jakiś czas praktycznie zniknęła z ekranów

Na egzaminie do łódzkiej filmówki odprawiono ją z kwitkiem i niewiele brakowało, a Iwona Bielska porzuciłaby na dobre marzenie o aktorstwie. "Powiedzieli, że mam chory głos, guzy na strunach i mam dać sobie spokój. No więc dałam", wspominała w "Wysokich Obcasach". I chociaż odnosiła sukcesy jako siatkarka (grała nawet w reprezentacji Polski), nie chciała wiązać przyszłości ze sportem – wybrała więc wyjście awaryjne, czyli polonistykę, na którą, dzięki udziałowi w olimpiadzie, dostała się od razu.

Ale wciąż ciągnęło ją na scenę, toteż dwa lata później pojechała do Krakowa, by spróbować swoich sił w tamtejszej szkole teatralnej. I znów po pierwszym etapie poinformowano ją, że może wracać do domu. "Usiadłam na korytarzu, na schodach i ryczałam. Nagle słyszę głos dziekana: »Bielska tu gdzieś jest?«. Jestem. »Przyjdź jutro na dodatkowy egzamin«. Okazało się, że tam bardzo spodobał się mój głos, a profesor Merunowicz obiecał popracować nad dykcją. No i zdałam".

Na planie przeszła prawdziwą szkołę życia. "Kręciliśmy w paskudnym, rozsypującym się domostwie. Stamtąd przywlokłam do krakowskiego mieszkania pluskwy" - opowiadała w "Claudii". "I ten film kojarzy mi się ze wszystkim na »de«: dezynfekcją, dezynsekcją, deratyzacją, dezaktywacją. Musieliśmy na jakiś czas wyprowadzić się z domu. To był horror! A pod koniec zdjęć wybuchł stan wojenny. Podróże były upiorne: co kilka kilometrów ogniska, wojsko i kontrole. Miałam specjalne zaświadczenie, że mogę się poruszać po kraju".

Po premierze nie było wcale lepiej. "Wilczyca", zamiast straszyć, często wywoływała raczej salwy śmiechu, a aktorka, patrząc na reakcje publiczności, nieraz "umierała ze wstydu". Zresztą nigdy nie kryła, że jako młoda kobieta zmagała się z wieloma kompleksami na punkcie wyglądu, przez co na ekranie nie wypadała najlepiej. "Nie cierpiałam kamery, byłam spięta, nie wierzyłam w siebie. I to widać – jak teraz patrzę na te pierwsze filmy, to myślę sobie: Boże, dziewczynko, jak ty to słabiutko grasz" - mówiła w "Gazecie Krakowskiej".

Niespodziewanie, w drugiej połowie lat osiemdziesiątych, aktorka praktycznie przestała się pojawiać na wielkim ekranie. Jak tłumaczyła, kariera zeszła na drugi plan, bo spotkała miłość swojego życia i postanowiła założyć rodzinę. Jej wybrankiem został Mikołaj Grabowski, kolega ze studiów – na którego wcześniej zupełnie nie zwracała uwagi. On wprawdzie już wtedy zauroczył się piękną Bielską, był jednak zbyt nieśmiały, a ona wydawała mu się kompletnie niedostępna, dlatego nawet nie próbował jej podrywać. Potem wpadli na siebie w teatrze – i wtedy nagle zaiskrzyło.

Pobrali się, a w 1984 r. urodził się Michał. "Ponieważ nigdy nie miałam przemożnego parcia na występowanie, uznałam, że to czas dla syna" - tłumaczyła w "Claudii"; dodając skromnie, że pewnie i tak mało kto zauważył jej zniknięcie. "Ani mnie nie brakowało grania, ani innym nie brakowało mnie". Ale z zawodu nie zrezygnowała całkowicie; można ją było zobaczyć na scenie lub w spektaklach Teatru Telewizji. Zawsze zresztą podkreślała, że teatr ceni sobie bardziej od kina. "Miałam wielkie szczęście do reżyserów. Albo oni do mnie", kwitowała. Z Narodowego Starego Teatru odeszła dopiero, gdy jej mąż przestał być dyrektorem (dziś gra tam gościnnie). Oglądać ją można przede wszystkim w prywatnym Teatrze IMKA Tomasza Karolaka.

Kiedy wreszcie postanowiła wrócić przed kamery, okazało się, że filmowcy wcale o niej nie zapomnieli. W 1995 r. wystąpiła w "Pułkowniku Kwiatkowskim", pojawiła się gościnnie w kilku serialach i zacumowała na dłużej w "Adamie i Ewie". "To był bardzo głupi serial" - śmiała się w "Gazecie Olsztyńskiej". "Swego czasu długo myślałam, że w ogóle nie będę grała w serialach. Zadzwoniła do mnie żona Jurka Radziwiłłowicza i powiedziała, że jest w pewien sposób zamieszana w scenariusz, że z myślą o mnie pisze postać złej teściowej. Potem o przyjęciu każdej propozycji decydowało coś innego. Oczywiście, że wolałabym grać w samych wielkich produkcjach filmowych, ale zdaję sobie sprawę, że nie ma głównych ról dla kobiet w moim wieku". Dała się też namówić na "Nianię", "Przepis na życie" czy "BarON24".

W ostatnich latach Iwonę Bielską można było oglądać również m.in. w "Disco Polo" Macieja Bochniaka, "Twarzy" Małgorzaty Szumowskiej, "Klerze" Wojciecha Smarzowskiego (to za rolę w jego "Weselu" otrzymała najwięcej filmowych nagród, w tym Orła dla najlepszej aktorki), "Botoksie", "Plagach Breslau" i "Polityce" Patryka Vegi, gdzie wcieliła się w Krystynę Pawłowicz.

Nie chce stać się obiektem zainteresowania mediów; nade wszystko ceni sobie spokojne życie w malowniczej wiosce niedaleko Krakowa, a na imprezach branżowych praktycznie nie bywa. "Żadne tam splendory, suknie, nagrody, flesze mnie nie kręcą..." - zapewniała w "Claudii". I choć zdaje sobie sprawę, że jako aktorka pewnie mogłaby osiągnąć znacznie więcej, nie żałuje żadnych podjętych decyzji. "Zawsze mi się wydaje, że mam tyle, na ile zasługuję" - mówiła. "Nie mam pretensji do losu, że powinnam być gdzieś indziej, mieć coś więcej. Wszystko mi się zgadza".