Nieustraszeni pogromcy wilkołaków

"Tajemnicza Irma Vep" Amerykanina Charlesa Ludlama to szalona farsa, szczodrze czerpiąca z tradycji gotycyzmu, grająca z gatunkami i konwencjami filmowymi (oraz teatralnymi). Jednak najciekawszy w sztuce jest prosty zabieg - wszystkie siedem ról (męskich i kobiecych) gra dwóch aktorów. Występujący w polskiej prapremierze Marek Tynda i Łukasz Konopka stanęli na wysokości zadania: doskonale różnicują swoje postacie, radzą sobie bardzo dobrze z błyskawicznymi przebierankami. Grają ze swadą i mnóstwem autoironii, świetnie przy tym bawiąc się na scenie. Nie wybiła ich nawet z rytmu 10-minutowa przerwa, spowodowana awarią mikroportu. 

Podobnie jak w najlepszych skeczach Latającego Cyrku Monty Pythona, w "Tajemniczej Irmie Vep" wyrafinowane, abstrakcyjne żarty mieszają się z dowcipami plebejskimi, prostackimi wręcz. I doskonale ze sobą współgrają. Jest jednak jeszcze coś, co (prócz obsadzenia dwóch aktorów we wszystkich rolach) odróżnia sztukę Ludlama od większości innych fars. Jest to świadome ogrywanie konwencji i stylów teatralnych. W polskim tłumaczeniu sztuki przewijają się także cytaty i parafrazy między innymi z utworów Stanisława Wyspiańskiego czy Adama Mickiewicza.

Reżyser Adam Orzechowski oraz aktorzy, których wkład w ostateczny kształt przedstawienia był niemały konsekwentnie łamią sceniczną iluzję (o ile w przypadku sztuki Amerykanina w ogóle o iluzji można mówić): bohaterowie dostrzegają widzów, z ogromnym dystansem odnoszą się do swoich ról ("Zemdleć, zemdleć. Przecież to zadanie z pierwszego roku" - mruczy do siebie Konopka jako służąca Jane), proszą kierownictwo o podwyżkę, czy nawiązują do ostatnich wydarzeń w Teatrze Wybrzeże (m.in. do awarii świateł w trakcie jednego z pokazów "Ożenku" Gogola). 

"Tajemnicza Irma Vep" nie jest spektaklem wybitnym i pewnie za parę lat mało kto o nim będzie pamiętał. Jednak nie taki był zamysł jego twórców. Przedstawienie Wybrzeża to ogromna dawka świetnego aktorstwa, sporo absurdalnego (teatralnego) humoru i mnóstwo autoironii. W odróżnieniu od ostatnich fars w Wybrzeżu - choćby "Loretty" czy "Łupu" - to półtorej godziny naprawdę doskonałej zabawy. Zabawy, która nie obraża inteligencji widza.