Niewysłuchane strony sporuobrazyu_pop_kra_pl.jpg

Tematy wiary, religijności i duchowości dotyczą nas wszystkich nawet wówczas, kiedy całkowicie odrzucamy ten rodzaj doświadczenia. Każdy z nas na jakimś etapie życia opowiada się po którejś stronie, jako wierzący, wątpiący, poszukujący, odrzucający nauki i koncepcje dotyczące świata pozaziemskiego. Te wybory nigdy nie są łatwe i trudno tu o czarno-białe podziały. Dlatego serdecznie zapraszamy na spotkania ze znakomitymi gośćmi, którzy dzięki swojej wiedzy, ale też długoletnim poszukiwaniom, będą towarzyszyć nam i wspierać w znalezieniu odpowiedzi na pytania dotyczące tej z gruntu nieuchwytnej sfery życia.

Projekt realizowany jest we współpracy z Festiwalem Nowe Epifanie, organizowanym przez Centrum Myśli Jana Pawła II. jako efekt Laboratorium Nowych Epifanii.

Goście biorący udział w projekcie:

14 stycznia dr hab. Piotr Augustyniak, prof. UEK - filozof i eseista autor takich książek jak: "Jezus Niechrystus", "Inna Boskość. Mistrz Eckhart", "Istnienie jest Bogiem, ja jest grzechem". Związany z Teatrem w Krakowie im. J. Słowackiego, gdzie prowadzi spotkania teatralno-filozoficzne "Sztuka myślenia "i "Myślnik" 15 stycznia dr Sebastian Duda - teolog, filozof, publicysta, redaktor "Więzi" i Zespołu Laboratorium "Więzi". Ekspert Centrum Myśli Jana Pawła II w Warszawie. Wykładowca na podyplomowych studiach gender w Instytucie Badań Literackich PAN. Autor książek "Reformacja. Rewolucja Lutra" i "Przesilona wątpliwość".

16 stycznia prof. Bogdan de Barbaro - psychiatra i psychoterapeuta, wieloletni pracownik naukowy Katedry Psychiatrii Collegium Medicum UJ. Zajmujący się terapią rodzin. Autor wielu prac naukowych, jeden z bohaterów filmu Pawła Łozińskiego „Nawet nie wiesz, jak bardzo cię kocham".
Prowadzenie spotkań red. Piotr Sikora ("Tygodnik Powszechny").

Po jednej stronie współczesnego sporu toczącego się wokół wiary i niewiary pojawiają się narracje o profanacjach, bluźnierstwie i obrażaniu uczuć religijnych. Po drugiej zarzuty o powierzchowność praktyk religijnych, kłamstwo i hipokryzję. Faktem jest masowy powolny proces odchodzenia ludzi wierzących od Kościoła. Jednocześnie archaiczny język religii nie oddaje intymności doświadczenia wiary, jest nieprzystawalny w stosunku do rzeczywistości. Ale czy poza różnymi systemami religijnymi współczesny świat oferuje jakikolwiek sposób zapełnienia egzystencjalnej pustki, odczuwanej przez jednostki? Dlaczego to wygląda tak, jak wygląda? Jakie argumenty mają niewysłuchane strony sporu? Z pewnością potrzeba nam platformy dialogu, która umożliwiłaby nowe spojrzenie. Rzeczywistość nie jest jednorodna, tonie w powikłaniach i sprzecznościach.

Kiedy słyszy się pytanie: czy chciałby Pan/chciałaby Pani porozmawiać o Jezusie? – reakcją jest zażenowanie. Ale może „rozmawiać o Jezusie" to rozmawiać o tym, gdzie znaleźliśmy się z naszym humanizmem w XXI wieku, obojętnie czy określamy siebie jako wierzący, postwierzący, niewierzący czy ateiści. I wreszcie chyba najważniejsze: gdzie jest nasze chrześcijaństwo, kiedy na naszej granicy umierają ludzie? Największą zniewagą, jaką możemy popełnić w stosunku do wiary, to wyobrażać sobie, że kiedykolwiek mogłaby potrzebować pomocy państwa. Że kiedykolwiek może być coś takiego jak zbrodnia przeciwko religii. Im bardziej religia potrzebuje policji, tym bardziej ujawnia swoją słabość, swoją fałszywość.

I nikomu nie wolno się z tego śmiać. Pod groźbą art. 196 kk.