Nurt główny

Program nurtu głównego

Studio Buffo, Warszawa, Polska

„Romeo i Julia"
Reżyseria i choreografia: Janusz Józefowicz

27 lipca (piątek), godz. 17:30 i 20:30, czas trwania: 1 h 50 min
Gdański Teatr Szekspirowski

Oryginalna muzyka Janusza Stokłosy, polski tekst Agaty Miklaszewskiej zainspirowany dramatem Szekspira „Romeo i Julia", reżyseria i choreografia Janusza Józefowicza, scenografia Marka Chowańca, kreacja nowych talentów – to gwarancje wielkiego wydarzenia artystycznego. Tematem musicalu jest miłość dwojga młodych ludzi, nie umiejących odnaleźć porozumienia ze światem dorosłych w chwili rodzącej się wielkiej miłości. To dramat pokoleń rodziców i dzieci, którzy nie umieją ze sobą rozmawiać, słuchać się i szanować swoich potrzeb. Młodzieńcza bezkompromisowa miłość napotyka bezwzględność komercyjnego świata rodziców, pochłoniętych swoimi sprawami.

Muzyka: Janusz Stokłosa
Libretto: Agata Miklaszewska
Dialogi: Bartosz Wierzbięta
Scenografia: Marek Chowaniec
Asystentka choreografa: Barbara Deska
Kostiumy: Malwina Wędzikowska
Wirtualna scenografia 3D: Platige Image
Efekty wodne: Water Concept

Obsada:
Julia: Nina Major/ Magdalena Dąbkowska
Romeo: Mateusz Jakubiec
Pani Capuletti: Maria Tyszkiewicz/ Mariola Napieralska
Pan Capuletti: Wojciech Paszkowski
Niania: Małgorzata Duda-Kozera/ Mariola Napieralska
Parys: Mateusz Mosiewicz
Benvolio: Marcin Tyma
Merkucjo: Paweł Orłowski
Tybalt: Dominik Ochociński/ Michal Derlicki
Ojciec Laurenty: Jerzy Grzechnik
Nauczyciel Wu-shu: Pavel Voitenko
Dealer: PONO (Rafał Poniedzielski)
Rosalina: Natasza Urbańska/ Natalia Srokocz

Tancerze:
Dominika Plichta, Aleksandra Popławska, Elżbieta Wilczyńska, Iga Ryś, Agata Nowakowska, Katarzyna Granecka, Iga Marszałek, Sebastian Lubański, Błażej Ciszek, Łukasz Trautsolt, Patryk Darłak.

Theater Freiburg, Niemcy
„Sen nocy letniej"
Reżyseria: Ewelina Marciniak

27 lipca (piątek), g. 20:00, 2h 50 min
Teatr Wybrzeże w Gdańsku

I tak oto podczas tej letniej nocy zacierają się granice między ludźmi, zwierzętami i istotami z bajek. Króluje namiętność i pożądanie, a nieskończona miłość nagle przechodzi w śmiertelną nienawiść, po to by ostatecznie znów stać się w najprawdziwszą miłością. Szekspirowski Sen nocy letniej jest niczym potężne miłosne upojenie, emocjonalny koszmar, a jednocześnie piękne senne marzenie, w którymi nic nie jest takim, jakim mogłoby się wydawać. Mocny, obrazowy styl reżyserski połączony z niesamowicie cielesną grą aktorską zalicza Marciniak do grona najważniejszych i najbardziej charakterystycznych współczesnych reżyserek.

„Precyzyjnym jest każdy gest, każdy dźwięk oglądanych postaci. Aktorzy pozwalają w pełni rozbrzmieć bogatemu Szekspirowskiemu językowi, jednocześnie celując w znaczeniowe sedno. Wykreowanie wyluzowanego, chwilami krzykliwego, stylu porozumiewania się na scenie, który we współczesnym teatrze jest często forsowany na siłę, przychodzi odtwórcom niezwykle lekko, jakby mimochodem. Tekst okraszony żargonem i wtrętami
z artystycznych manifestów tworzy z Szekspirem gładką jedność. Wyłania się spójne dzieło, na które składają się język, światło i scenografia (Katarzyna Borkowska), a znaki przestankowe stanowi muzyka (Janek Duszyński)" - Siegbert Kopp, Südkurier, 08.01.2018

„Jest tu co prawda wiele nagości i ciemnych żądz, a czarodziejski las Szekspira mieni się bogactwem kolorów i odcieni jak niegdyś u Maxa Reinhardta, ale nie chodzi tu o dzikie, zwierzęce czy wręcz pornograficzne wybryki. To renesansowy obraz pełen gracji, piękna i poskromionej namiętności, wzbogacony dużą ilością muzyki, pantomimy, teatru tańca, uzupełniany rymowanym tekstem. Kostiumy i scenografia Katarzyny Borkowskiej są niczym sen: Po wymalowanym, idealnym krajobrazie pływają trzy wielkie muszle, które raz zamknięte niczym ostrygi, raz otwarte jak miłosne łoże, służą za miejsce seksualnych pobłądzeń. - Martin Halter, Frankfurter Allgemeine Zeitung, 08.01.2018

Scenografia, kostiumy, projekty: Katarzyna Borkowska
Muzyka: Janek Duszyński
Światła: Michael Philipp
Dźwięk: Julien Guiffes
Choreografia: Izabela Chlewinska
Dramaturgia: Magda Kyprjanowicz, Michael Billenkamp

Obsada:
Henry Meyer (Oberon, Tezeusz), Janna Horstmann (Tytania, Hipolita), Laura Angelina Palacios (Helena), Rosa Thormeyer (Hermia), Dominik Paul Weber (Lizander), Thieß Brammer (Demetriusz), Lukas Hupfeld (Mikołaj Podszewka), Anja Schweitzer (Puk), Angela Falkenhan (Framuga, Lew), Moritz Peschke (Franciszek Piszczała, Tyzbe), Michael Schmitter (Egeusz, Ignacy Chudzina, Światło Księżyca), Timo Stegmüller (muzyka na żywo).

WKURZONE NA SZEKSPIRA
Akademia Sztuk Teatralnych w Krakowie, Polska
„#Gwałt na Lukrecji"
Reżyseria: Marcin Liber

28 lipca (sobota), g. 17:00 i 21:00, 2h (z przerwą)
Czarna Sala Teatru Wybrzeże w Gdańsku

Przekład: Jan Kasprowicz
Scenografia i kostiumy: Mirek Kaczmarek
Dramaturgia: Martyna Wawrzyniak (V r. WRD)
Opracowanie muzyczne: Natalia Hodurek, Filip Kaniecki
Konsultacje choreograficzne: Katarzyna Anna Małachowska
Ruch sceniczny: Joanna Pocica
Premiera: 17 marca 2018 r, Scena 210
Spektakl dyplomowy studentów IV r. Wydziału Aktorskiego Akademii Sztuk Teatralnych im. St. Wyspiańskiego w Krakowie na podstawie „Gwałtu na Lukrecji" Williama Szekspira.
Występują i współtworzą:  Emma Giegżno, Melania Grzesiewicz, Emma Herdzik, Natalia Hodurek, Kamila Janik, Katarzyna Nejman, Joanna Pocica, Weronika Warchoł, Dawid Chudy, Mikołaj Kubacki, Patryk Michalak, Mateusz Paluch, Stanisław Twaróg.

,,Mamy do czynienia z urodzajem na gwałt i przemoc wobec kobiet - w tym kraju, i na całej Ziemi. Przemoc tę jednak bardzo rzadko traktuje się jako problem z zakresu praw obywatelskich czy praw człowieka, jako kryzys, bardzo rzadko nawet w ogóle dostrzega się, że istnieje pewien jej wzorzec. Przemoc nie ma koloru skóry, klasy, wyznania ani narodowości, ale ma płeć." - Rebecca Solnit, Mężczyźni objaśniają mi świat

Spektakl dyplomowy ,,#Gwałt na Lukrecji" inspirowany poematem Williama Szekspira bada problem przemocy seksualnej wobec kobiet i powszechnego niedostrzegania jej źródeł. Na ile klasyczne teksty kultury z empatią traktują o cierpieniu bohaterek i wciąż mogą być źródłem wiedzy o problemach współczesnych kobiet? Być może jednak powielają patriarchalne wzorce oraz impregnują je w umysłach widzek, widzów oraz twórczyń i twórców teatralnych, co nieuchronnie prowadzi do trwania w niekończącym się kole fetyszyzacji oraz uświęcania przemocy wobec kobiet jako kanonu, niezmiennej historii świata, a przede wszystkim, europejskiej kultury.

„W #Gwałcie na Lukrecji aktorki z krakowskiej AST i dramaturżka Martyna Wawrzyniak czytają Szekspira przez okulary #metoo. Gniewne i pełne goryczy, sprawdzają jak Stratfordczyk traktuje kobiety w swoich dramatach. Ten spektakl to bunt przeciwko Szekspirowi-mężczyźnie, obyczajom jego epoki reprodukowanym do dziś w teatrze. Mistrzowi Williamowi zostaje przypięta łatka seksisty i mizogina. Kobiety nie chcą być opowiadane z użyciem szekspirowskich klisz, nie chcą być zabawkami w jego fabułach. Manifest wygłoszony ze sceny AST, nawet jeśli niesłuszny i niesprawiedliwy, jest jednak znakiem czasu, ruchem oporu przed drugorzędnością ról kobiecych w teatrze. Krakowski dyplom został jednak przygotowany pod czujnym okiem doświadczonego reżysera, mężczyzny Marcina Libera. Choć ukryty, schowany na drugi plan, to świadomość jego obecności w projekcie bierze jednak ten protest-spektakl w nawias." – mówi Łukasz Drewniak w podsumowaniu szekspirowskiego sezonu 2017/2018.

Grupa La Fiesta del Viejo, Argentyna
"La Fiesta del Viejo"
Tekst, dramaturgia i reżyseria: Fernando Ferrer

28 lipca (sobota), g. 18:00 i 21:00, 2 h
Scena kameralna Teatru Wybrzeże w Sopocie

Stary człowiek świętuje swoje urodziny i postanowił obejść je uroczyście. Czy można celebrować je lepiej niż we własnym, pobliskim klubie, z przyjaciółmi i całą, kochającą rodziną? Podczas toastu ogłosi swoje decyzje dotyczące przekazania córkom spadku. Nie może doczekać się tej niespodzianki, wyrazu ich uczuć i reakcji na taki bezmiar miłości. Stary człowiek świętuje swoje urodziny i wszyscy zostają zaproszeni by celebrować wraz z nim.

Reżyser o swoim dziele: Królestwo naszego Leara nie powstało przed wiekami, lecz jest osadzone w teraźniejszości i obejmuje teren pobliskiego klubu, w którym odbywa się rodzinna uroczystość. Wszystkie spory do których dochodzi, związane są z rzeczowymi i symbolicznymi elementami tego miejsca: dziedzictwo i walory klubu, jak również relacje i kłótnie rodzinne.

Media o spektaklu:
"La Fiesta del viejo stanowi dla widza niezwykle urzekające, zmysłowe doświadczenie. Talent Ferrer'a, precyzja, synchronizacja między aktorami, wraz z jego umiejętnością do osiągnięcia cielesnego i uczuciowego crescendo spektaklu, są kluczem do uzyskania wstrząsającego, apokaliptycznego zakończenia, które pozostawia publiczność w oszołomieniu". - New York Times - Susan Berardini "NIE DO PRZEGAPIENIA. Rodzinny stół może być polem bitwy, przy którym każdy odkrywa swoją prawdę.". Pagína 12 / Cecilia Hopkins

Asystent reżysera: Marisol Scagni
Produkcja: Laura Quevedo

Kostiumy: Marina Claypole, Peta Moreno
Scenografia i zdjęcia: Romina Giorno
Muzyka i wykonanie: Stine Helkjær Engen
Światła: Sebastián Francia
Efekty specjalne: Guillermo Toledo
Projekt graficzny: Juan Francisco Reato
Produkcja: Fernando Ferrer, Ezequiel Gelbaum, Clarisa Hernandez, Julian Smud
Asystent produkcji: Male Devoto
Menedżment: Débora Staiff - Indigo Producciones SRL

Obsada:
Moyra Agrelo, Agustina Benedettelli, Julieta Cayetina, Demián Gallitelli, Ezequiel Gelbaum, Clarisa Hernandez, Gonzalo Ruiz, Julian Smud, Ezequiel Tronconi, Abian Vainstein.

Spektakl Finałowy Konkursu o Złotego Yoricka

Teatr Pieśń Kozła, Wrocław, Polska
„Hamlet – Komentarz"
Reżyseria: Grzegorz Bral

29 lipca (niedziela), g. 19:00, 60 min
Duża scena Teatru Wybrzeże w Gdańsku

„Hamlet – komentarz", oparty na dramacie Szekspira, stanowi jego intensywną interpretację, żywą refleksję, dopowiedzenie tego, co dramatopisarz w swoim dziele tylko zasygnalizował, a czego nie powiedział wprost.
Spektakl rozgrywa się dwa miesiące przed właściwą akcją dramatu, czyli w noc zabójstwa starego króla. Noc ta przeradza się w czuwanie, rodzaj „szekspirowskich Dziadów". Na scenie pojawiają się postaci obecne oraz nieobecne na kartach dramatu Szekspira. Przyglądamy się temu, co dzieje się w głowach bohaterów i snujemy przypuszczenia, co doprowadziło do tragedii. Na powierzchni relacji niby nic się nie dzieje, w postaciach natomiast budzą się ich bolesne tajemnice. To dramat o energii, która domaga się ujawnienia. Hamlet jest jej medium.

Przedstawienie oparte jest na polifonicznej strukturze pieśni. Czternastu aktorów interpretuje postaci, zdarzenia i emocje przy pomocy dźwięków. „Hamlet – komentarz" to eksperyment teatralny. Słowa tekstu zostają udźwiękowione, nie pojawiają się w tradycyjnej narracji, wzrastają jako muzyczne harmonie. Słowa i muzyka opowiadają wewnętrzną strukturę postaci i rodziny.

Muzyka: Jean-Claude Acquaviva, Maciej Rychły
Dyrygent: Lilianna Krych
Kostiumy: Alicja Gruca
Scenografia: Robert Florczak
Światła: Wojciech Maniewski
Dramaturgia: Alicja Bral
Premiera: 2 lipca 2017 r.

Obsada:
Dimitris Varkas, Rafał Habel - Bloodgood, Julien Touati, Łukasz Wójcik, Volodymyr Andrushchak, Dominik Kujawa, Bogdan Koca, Julianna Habel - Bloodgood, Anu Almagro, Rhianna Compton, Olga Kunicka, Natalia Voskoboynikov, Magda Wojnarowska, Maciej Rychły.

Łukasz Drewniak, Selekcjoner Konkursu o Złotego Yoricka:
„Co to jest z gatunkowego punktu widzenia? Opera rytualna? Progresywne oratorium? Teatr medytacji? Grzegorz Bral znów zamyka obrazy z Szekspira w kilkunastu frapujących pieśniach autorstwa Macieja Rychłego i Jeana-Claude'a Acquavivy. Wprowadza przebranych w czerń aktorów-śpiewaków, dyrygentkę i dwóch muzyków do ascetycznej przestrzeni bez wyjścia. Do laboratorium dźwięku, emocji, atmosfery. Chór zastygł pochylony nad żelaznym łóżkiem z ciałem zmarłego króla. Jesteśmy cztery tygodnie przed początkiem akcji szekspirowskiego Hamleta. Chwilę przed pogrzebem starego władcy, na długo przed ślubem Klaudiusza i Gertrudy. Trup króla jest świeży, emocje dopiero się formują, dwór konfrontuje się z tym co się wydarzyło. Ale dramat już może się zacząć, wszystkie składniki tragedii znajdują się na miejscu. Hamlet zdążył wrócić z Wirtembergii, Gertruda przełamuje ból nadzieją na nowy początek, duch ojca krąży między protagonistami, obserwuje reakcje i przypisane gesty żałoby. Teatrowi Pieśń Kozła udaje się stworzyć w tej elsynorskiej sali nastrój cokolwiek dwuznaczny: intymność przecięta zostaje okrucieństwem. (...). Grzegorz Bral i jego zespół znów ujawniają oszałamiające, wycyzelowane lodowate piękno szekspirowskich historii."

Teatr Niezależny | Mostaghel Theatre, Teheran, Iran
„Sen nocy letniej"
Reżyseria: Mostafa Koushki

30 lipca (poniedziałek), g. 19:00, 1 h 20 min
31 lipca (wtorek), g. 18:00, 1 h 20 min
Gdański Teatr Szekspirowski

Zgodnie z Ateńską tradycją, Książę Aten może wstąpić w związek małżeński tylko podczas pełni księżyca. Ale jego narzeczona, Królowa Hipolita, niecierpliwi się, dlatego prosi o pomoc Króla Elfów. Jednak Oberon i jego żona właśnie kłócą się o jego romans...

Mostafa Koushki o spektaklu: „Zależało nam na stworzeniu takie języka i zachowań postaci, by nie były one ani klasyczne, ani kolokwialne. (...) Skupiliśmy się na stworzeniu bardzo prostego języka, który nie miał być osobliwy czy udziwniony, lecz miał przybrać formę sztuki - i ostatecznie nam się to udało".

Ten żywiołowy, dynamiczny, oparty na konwencji cyrku i pełen teatralnej magii spektakl zaskakuje pomysłami scenicznymi i zabawą konwencjami. Światem baśniowym żądzą inne prawa, niż światem ludzkim. Inna tam fizyka, a akrobacje aktorów, w szczególności Puka, zdają się zaprzeczać prawom grawitacji. Każda scena zaskakuje, a widzowie patrzą na te istne czary z zapartym tchem. Ten spektakl, to świetna zabawa dla dużych i małych.

Autor: William Szekspir
Dramaturgia: Bagher Soroush
Scenografia i reżyseria: Mostafa Koushki
Konsultacja reżyserska: Hasti Hosseini
Manager projektu: Hassan Judaki
Asystent reżysera: Meysam Entezari
Muzyka: Ali Rezania
Konsultacja tekstu: Elnaz Shahbazi
Kostiumy i rekwizyty: Shima Mirhamidi
Charakteryzacja: Sara Eskandari
Reżyseria świateł: Ali Kouzehgar

Obsada:
Azin Nazari, Mohammad Sadegh Maleki, Sajjad Bagheri, Ghazal Shojaei, Amir Mehdi Jule, Shahrouz Delafkar, Nazafarin Kazemi, Mostafa Koushki, Khatereh Hatami, Alireza Keymanesh

WKURZONE NA SZEKSPIRA

Teatr im. Andersena w Lublinie, Polska
„HMLT"
na podstawie „Hamleta" Williama Szekspira (tłum. Stanisław Barańczak)
i „HMLT" Łukasza Wojtyski
Reżyseria: Magda Szpecht

31 lipca (wtorek), g. 20:30, 2 h 15 min
Teatr Wybrzeże w Gdańsku

Dramaturgia: Łukasz Wojtysko
Przestrzeń, scenografia i kostiumy: Zuza Golińska
Współpraca: Gosia Golińska
Opracowanie muzyczne: Krzysztof Kaliski
Konsultacja choreograficzna: Weronika Pelczyńska
premiera: 14 kwietnia 2018, Centrum Spotkania Kultur
Spektakl dla widzów od 16 roku życia.

Obsada: Konrad Biel, Katarzyna Borek, Bogusław Byrski, Gabriela Jaskuła, Mirella Rogoza-Biel, Natalia Sacharczuk, Wioletta Tomica, Maria Wąsiel, Ilona Zgiet
Nagradzana reżyserka młodego pokolenia, Magda Szpecht, o której niedawno pisał polski Vogue, postanowiła zmierzyć się z kultowym dziełem Shakespeare'a i pokazać je na swój własny sposób.
,,Rozkładamy na czynniki pierwsze i tworzymy własną definicję gatunku "science-fiction". Pierwszą część spektaklu – science, poświęciliśmy eksperymentom naukowym. Drugą część spektaklu – fiction, oparliśmy na "Hamlecie" Shakespeare'a. Przy pomocy fikcji opowiadamy o tym, co ludzkie i cielesne, badamy to, co znajduje się między czułością a okrucieństwem. Całość jest pomostem między elżbietańską Anglią XVI wieku a odległą przyszłością, w której androidy są równoprawnymi mieszkańcami ziemi. S-f nie pojawia się u nas w kostiumie, w estetyce, ale w myśleniu, w konstrukcji samego spektaklu" – mówią Magda Szpecht i Łukasz Wojtysko.
Android o klasycyzującej nazwie Homer16 zapoznał się z „Hamletem". Jego wrażenia z lektury były następujące: historia niezdecydowanego księcia i jego szalonej dziewczyny, która uczy, że wrogów trzeba pokonywać szybko i bezlitośnie, inaczej oni pokonają nas. Homer16 zupełnie nie zrozumiał dziwnego tekstu „być albo nie być?". Jaki jest sens tego pytania? Jak zatem będzie wyglądał szekspirowski świat, kiedy przepuści się go przez wyobraźnię artificial intelligence? Kim okażą się bohaterowie „Hamleta", jeśli nie wiadomo, kim jest człowiek? I wreszcie, jak brzmi współczesna odpowiedź na pierwszą kwestię padającą w tragedii: „Kto tam?".
„Magda Szpecht próbuje spojrzeć na Hamleta nieludzkim okiem, przetworzyć tekst i zasady inscenizacji z pomocą maszyny myślącej. Dostajemy w efekcie inne definicje płci bohaterów, inny algorytm obsady, zaskakujący sens tragedii przeczytanej przez sztuczną inteligencję. Nie ma spektaklu, jest instalacja, powidoki sztuki, intuicje zachowań, wysterylizowane emocje." – Łukasz Drewniak w podsumowaniu szekspirowskiego sezonu 2017/2018.

WKURZONE NA SZEKSPIRA

Teatr Bagatela, Kraków, Polska
„Szukając Romea"
wg Williama Szekspira i Marcina Wojciechowskiego
Reżyseria: Klaudia Hartung-Wójciak
Przedstawienie dyplomowe Wydziału Reżyserii Dramatu krakowskiej Akademii Sztuk Teatralnych.

1 sierpnia (środa), g. 18:00 i 20:00, 60 min
Czarna Sala Teatru Wybrzeże w Gdańsku

Każdy z siedmiu bohaterów spektaklu powstałego z inspiracji tragedią Szekspira marzy o roli Romea. Wychodząc od sytuacji przesłuchania, grupa performerów zmierzy się z szekspirowskimi scenariuszami, wypróbowując ich emancypacyjny potencjał. Łącząc pracę badawczą, psychoterapię integracyjną przy keybordzie, kulturystkę i melorecytacje, aktorzy wyruszą na poszukiwania nieoczywistych i odrzuconych portretów słynnego teatralnego kochanka.

Dyplomowy spektakl Klaudii Hartung-Wójciak wykorzystuje zwłaszcza bogactwo pozasłownych środków scenicznej ekspresji, przede wszystkim muzykę i ruch. Usłyszymy kompozycje Claudia Monteverdiego i Sergiusza Prokofiewa – w scenie balu do taktów zaczerpniętych z jego baletu doczekamy się też Julii. Hank Williams przeniesie nas na Dziki Zachód, przypominając, że Romeo był także wyjętym spod prawa. W przedstawieniu nie zabraknie ironicznego podejścia do utrwalonych w zbiorowej wyobraźni portretów scenicznego bohatera, jak i autoironicznego dystansu aktorów do samych siebie.

„Klaudia Hartung-Wójciak w Szukając Romea każe wyjść na scenę siódemce bohaterów o tym samym imieniu, ale w różnym wieku. Aktorzy i amatorzy, artyści i kulturyści mówią monologi z tragedii albo prywatne historie miłosne, dekonstruują sytuacje z Szekspira, daremnie wyczekują Julii. To sceniczny jam z użyciem szekspirowskich i teatralnych sampli. Zniknięcie bohaterów, węzła tragiczne powoduje także atrofię autora. Nie Szekspir jest już potrzebny do wypowiedzenia historii miłości a jego echo, odprysk pamięci o sztuce." – Łukasz Drewniak w podsumowaniu szekspirowskiego sezonu 2017/2018.

scenariusz: Klaudia Hartung-Wójciak i Marcin Wojciechowski
dramaturgia i reżyseria: Klaudia Hartung-Wójciak
kostiumy: Marcin Wojciechowski
opracowanie muzyczne: Kamil Tuszyński
przygotowanie wokalne: Anna Branny
kierownik muzyczny: Artur Sędzielarz
reżyseria świateł: Antek Grałek
inspicjent/sufler: Magda Gródek i Monika Handzlik
Prapremiera: 14 kwietnia 2018, Scena na Sarego 7

Obsada:
Romeowie: Piotr Różański, Maciej Sajur, Mateusz Górski, Robert Nemś, Kamil Tuszyński, Tomasz Wesołowski, Marcin Wojciechowski
Julie: Małgorzata Biela, Weronika Łukszewska, Sebastian Grygo

Teatr pod Palmą | Divadlo pod Palmovkou, Praga, Czechy
„Miarka za miarkę"
Reżyseria: Jan Klata

2 sierpnia (czwartek), g. 16:00 i 20:00, 1 h 55 min
Gdański Teatr Szekspirowski

Nie zawsze ci, którzy są u władzy, mają rację...
Trzynasta i zarazem ostatnia komedia Szekspira. 400-letnia sztuka poruszająca kluczowe zagadnienia ludzkiego życia, zasad moralnych wygłaszanych przez każdego, ale nie przestrzeganych przez nikogo, oraz łatwości, z jaką nadużywa się władzy. Głównym bohaterem sztuki jest książę Wincencjo, władający Wiedniem, w którym - pomimo surowego ustawodawstwa - od 14 lat szerzy się cudzołóstwo, prostytucja i złe obyczaje. Wincencjo mianuje arystokratę o imieniu Angelo na swego tymczasowego zastępcę, a sam przebiera się za mnicha, by obserwować ukradkiem, jak ten poważany, purytański sędzia moralności usiłuje przywrócić porządek. Angelo ponosi porażkę i zaczyna nadużywać swojej władzy.
Sztuka „Miarka za miarkę" w inscenizacji znakomitego polskiego reżysera Jana Klaty, który współpracuje z renomowanymi teatrami w Niemczech oraz reżyserował w Austrii, Hiszpanii i Moskiewskim Akademickim Teatrze Artystycznym. Jego adaptacja sztuki Henryka Ibsena „Wróg ludu" została wystawiona podczas pierwszej edycji festiwalu Palm Off Fest Teatru Pod Palmovkou.
Przekład: Martin Hilski
Dramaturgia: Iva Klestilová
Scenografia: Justyna Łagowska
Choreografia: Maćko Prusak
Edycja, selekcja i reżyseria muzyki: Jan Klata
premiera: 27 stycznia 2018

Obsada:
Jan Vlasák, Tereza Dočkalová, Jan Teplý Jr., Ondřej Veselý, Jan Hušek, Vendula Fialová, Radek Valenta, Martin Němec, Kamila Trnková, Tomáš Dianiška, Martin Hruška, Václav Vostarek.

Spektakl przeznaczony jest dla widzów powyżej 15. roku życia. W spektaklu używane są światła stroboskopowe oraz palone są papierosy. Pełnią one istotną rolę w przedstawieniu.
Fragment recenzji:
„Klata nie zrealizował w Pradze Szekspira, by skomentować sytuację krajową – sięga głębiej, niż do trzeciorzędnych w końcu partyjnych rozgrywek i środowiskowych kompromisów. I może właśnie dlatego jego inscenizacja jest tak dotkliwa." - Dariusz Kosiński, „Me too?", www.encyklopediateatru.pl. Skrócona wersja recenzji ukazała się w Tygodniku Powszechnym nr 10/2018.

Bea von Malchus, Niemcy
„Królowe" | „Queens"
Reżyseria, koncepcja, tekst i wykonanie: Bea von Malchus

2 sierpnia (czwartek), g. 17:00, 2 h 5 min (z przerwą)
3 sierpnia (piątek), g. 19:00, 2 h 5 min (z przerwą)
Scena kameralna Teatru Wybrzeże w Sopocie

Elżbieta I i Maria Stuart w walce o angielski tron
Tego wieczoru to Elżbieta I pociąga za sznurki. Za to Maria Stuart ma dynamit, którym wysadzi swojego męża w powietrze. Świetnie! Zasłużył sobie!
Elżbieta wprawdzie nie ma męża, ale ma szafot – na który Maria będzie musiała się wspiąć. Jeszcze nie teraz.
W międzyczasie, królowie uwięzieni są w garderobie, Szkoci w plisowanych spódniczkach galopują przez wrzosowiska, malutcy katoliccy szpiedzy obrzygują sobie buty, a Fryderyk Schiller zastanawia się, czy kiedykolwiek czytał „Marię Stuart". Nie zawsze możesz dostać to, czego chcesz.... ale musisz zobaczyć „Królowe". To jest i szkockie i brytyjskie i pełne muzyki!

Bea von Malchus - niezależna aktorka i reżyserka, z wykształcenia magister filologii germańskiej i historii. Od 1981 roku na stałe związana jest z różnymi teatrami w Niemczech i Szwajcarii jako aktorka, dramaturg, reżyser i pisarz. Bea potrafi, jak nikt, opowiadać historie. Szybka zmiana roli, zabawne miny i imponujące różnorodnością głosy charakteryzują jej styl. To, co najbardziej interesuje reżyserkę i jednocześnie aktorkę to prosta forma, brak dekoracji i żywy, bezpośredni kontakt z publicznością. Obecnie w jej repertuarze jest dziewięć indywidualnych spektakli teatralnych, powstałych w oparciu o powszechnie znane teksty m. in. „Henryk VIII", „Śpiąca królewna", „Siedem grzechów głównych", „Nibelungi" czy „Shake Lear".

Spektakl Finałowy Konkursu o Złotego Yoricka

Teatr Muzyczny Capitol, Wrocław, Polska
„Makbet"
Adaptacja, scenografia, kostiumy i reżyseria: Agata Duda-Gracz

4 sierpnia (sobota), g. 20:30, 3 h 30 min (z przerwą)
Duża scena Teatru Wybrzeże w Gdańsku

Szkocja XI wieku – miejsce i czas, w którym życie ludzkie nie waży wiele. Mężczyzna wart jest tyle, ile jego czyny w bitwie, kobieta – jeśli rodzi zdrowych synów. Morderstwo to sposób na pozbycie się wroga, ale i metoda sukcesji tronu. W cenie jest bezwzględność i odwaga, litość i wątpliwości zrodzone z refleksji będą słabością. Dlatego pierwsza zbrodnia Makbeta czyni następne koniecznymi. Uruchomiony jedną decyzją mechanizm unicestwi przecież w końcu swojego architekta, odbierając mu wcześniej spokój. W świecie, który raz spłynął krwią, nikt nie zachowa czystych rąk. W swojej realizacji Makbeta Agata Duda-Gracz opowiada o pokuszeniu i winie, o zaczynie zła, który w sobie nosimy, o tym, jak tragicznie splata się w nas dziedzictwo antyku i chrześcijaństwa. Z niezwykłą precyzją analizuje związki między postaciami: szukając pokrewieństw, zależności i motywów sięga do źródeł historycznych i tworzy wieloznaczne, przejmujące tło dla głównych wątków dramatu.

Muzyka i kierownictwo muzyczne: Maja Kleszcz i Wojciech Krzak
Reżyseria światła: Katarzyna Łuszczyk
Ruch sceniczny: Tomasz Wesołowski
Praca nad słowem: Michał Pabian
Przygotowanie wokalne: Magdalena Śniadecka, Ewa Głowacka-Fierek
Realizacja dźwięku: Krzysztof Borowicz
Asystentki reżysera: Katarzyna Dudzic-Grabińska, Natasza Sołtanowicz, Hanna Zbyryt
Asystentki scenografa: Aleksandra Grabowska, Sara Sulej, Kaja Wolak

Obsada:
Hekate: Emose Uhunmwangho, Wiedźma I: Helena Sujecka, Wiedźma II: Agnieszka Oryńska-Lesicka, Wiedźma III: Justyna Antoniak/Alicja Konarska (gościnnie), Lady Makbet: Magda Kumorek (gościnnie), Makbet: Cezary Studniak, Seyton: Maciej Maciejewski, Lulach: Łukasz Wójcik, Lady Lenox: Maja Lewicka , Lenox: Bartosz Picher, Menteth: Igor Kowalunas (gościnnie), Angus: Błażej Wójcik, Duncan: Zbigniew Ruciński (gościnnie)/Ildefons Stachowiak (gościnnie)/Tomasz Wysocki (gościnnie), Lady Malcolm: Elżbieta Kłosińska , Malcolm: Artur Caturian , Lady Donalbein: Bożena Bukowska, Donalbein: Tomasz Leszczyński, Lady Banquo: Ewa Szlempo, Banquo: Krzysztof Wrona (gościnnie), Fleance: Bruno Krywiak (gościnnie), Lady Macduff: Justyna Szafran, Macduff: Wojciech Brzeziński (Teatr Ateneum w Warszawie), Syn Macduffa: Klaudia Waszak (gościnnie), Lady Rosse: Paulina Jeżewska (gościnnie), Rosse: Cezary Łukaszewicz(gościnnie)/Tomasz Wysocki(gościnnie)/Hubert Bronicki(gościnnie), Syn Macdonwalda: Adrian Kąca i inni.
Muzyka na żywo: Maja Kleszcz - śpiew, wiolonczela, Marta Maślanka - cymbały, Wojciech Krzak - lira anglosaska.
W nagraniach udział wzięli: Maja Kleszcz, Marta Maślanka, Bart Pałyga, Wojciech Krzak
Miks i mastering: Andrzej Izdebski

Łukasz Drewniak, selekcjoner Konkursu o Złotego Yoricka:
„W odróżnieniu od swoich poprzednich realizacji szekspirowskich, „Troilusa i Kresydy" czy „Burzy", Agata Duda-Gracz tym razem nic nie dopisuje Szekspirowi, nie tworzy własnego dramatu na kanwie. We wrocławskim Makbecie raczej uzupełnia luki, dopowiada pominięte nastroje i biografie. Reżyserka każdej, nawet tylko wzmiankowanej u Szekspira postaci, wymyśliła dawne życie, koligacje rodzinne i zapomniane imiona. (...) Duda-Gracz w swoim widowisku szuka szekspirowskiego monumentalizmu, wpisuje go w swoje rozumienie teatru jako medium totalnego, działającego na wszystkie zmysły widza, przytłaczającego go obrazem i dźwiękiem, okrucieństwem w patrzeniu na człowieka i pragnieniem widzenia w tym okrucieństwie dzikiego piękna. To Szekspir niemal operowy, ale jednocześnie bliski tragedii greckiej, w której człowiek jest igraszką Bogów i Przeznaczenia. (...)"

Sardegna Teatro i Compagnia Teatropersona, Sardynia/Włochy
„Makbet" | „Macbettu"
Reżyseria, scenografia, światła i kostiumy: Alessandro Serra

4 sierpnia (sobota), g. 18:00, 1 h 30 min
5 sierpnia (niedziela), g. 18:00, 1 h 30 min
Gdański Teatr Szekspirowski

Makbet Szekspira, zagrany po sardyńsku i, zgodnie z tradycją elżbietańską, z wyłącznie męską obsadą. To projekt Alessandro Serry, założyciela i reżysera (dyrektora) włoskiej grupy teatralnej Teatropersona. Pomysł narodził się w trakcie pracy Serry nad relacją fotograficzną z karnawałów w sardyńskim regionie Barbagia. Ponure dźwięki krowich dzwonków i starodawnych instrumentów, skóry zwierzęce, dźwięki rogu, drzewa korkowe. Potęga gestów i dźwięku, pokrewieństwo z Dionizosem, a jednocześnie niebywała precyzja tańca i śpiewu. Posępne maski, krew, czerwone wino, siły natury ujarzmione przez człowieka. Ale przede wszystkim mroczna zima. Zaskakująca jest ilość analogii pomiędzy szekspirowskim arcydziełem a różnorodnością masek, jakie możemy znaleźć na Sardynii. Dialekt sardyński nie tworzy ograniczeń, ale zamienia w śpiew to, co w języku włoskim mogłoby pozostać jedynie literaturą.
Pusta scena ożywiona ciałami aktorów, którzy tworzą scenografię i odgrywają postaci. Kamienie, ziemia, żelazo, krew, bojowe pozy, ślady starożytnej cywilizacji nuragijskiej. Materia, która nie przekazuje znaczeń, lecz pierwotne siły oddziałujące na odbiorcę. Macbettu został uznany przez włoskich krytyków za najlepszą włoską produkcję 2017 roku, i wyróżniony nagrodą UBU.

Media o spektaklu:
„Reżyserowi udało się stworzyć oryginalny, magiczny most pomiędzy dwoma diametralnie różnymi światami: Barbagią i średniowieczną Szkocją. Archaiczny, surowy krajobraz pasterskiej Sardynii obdarza szekspirowskich bohaterów swymi obrzędami i tradycjami, tikami i dźwiękami. Rozwiązania scenograficzne są przepiękne, pierwotne i totemiczne, skupione na światłocieniu i doskonałej obsadzie: w całości męskiej, jak w czasach elżbietańskich. Ale prawdziwie mistrzowskie są szalone wstawki w wykonaniu wiedźm, nieobliczalnych emisariuszek zła: nikt się nigdy tak nie śmiał w trakcie tragedii szekspirowskiej." - Michele Weiss, „La Stampa"
„Posępność Szkocji zostaje łatwo przeniesiona na Sardynię, do barbarzyńskiej Barbagii, równie mrocznej, chtonicznej i nekromantycznej: pomysł narodził się w trakcie pracy reżysera nad relacją fotograficzną z karnawałów w sardyńskim regionie Barbagia ... i wystarczy zobaczyć „poruszający się las", przeniesiony na scenę, jako procesja drzewnych masek, by zrozumieć to genialne skażenie." - Camilla Tagliabue, „Il Fatto Quotidiano"
„Sceny w spektaklu posiadają niepohamowaną, pierwotną energię, równocześnie piękną i straszną, a język sardyński (niezrozumiały dla mnie i dla innych) rozpościera dźwiękową panoramę, która jest nie mniej ponura i fascynująca niż ta widzialna. Ale, co niezwykłe, te ponure elementy łączy ze sobą ukryta ironia, chtoniczna, gotycka wesołość, która, tym razem, nie szkodzi dramatowi, ale oswaja go i potęguje poprzez komedię. Element nadprzyrodzony przenikający tragedię to obszar, na którym sardyńska obrzędowość i szekspirowskie duchy mogą się spotkać, przeistaczając maski z jednej tradycji w lustro, w którym można dostrzec postaci z tej drugiej. W efekcie tego powstaje spektakl posępny i przejmujący, zachwycający swą mrocznością i zaskakujący wybuchami quasi- komizmu." - Graziano Graziani, „Minima & Moralia".

Muzyka: brzmiące kamienie w wykonaniu Pinuccio Sciola
Kompozycja muzyczna brzmiących kamieni: Marcellino Garau
Tłumaczenie na język sardyński i konsultacje językowe: Giovanni Carroni
Konsultacja ruchu scenicznego: Chiara Michelini
Produkcja: Sardegna Teatro we współpracy z Compagna Teatropersona
przy wsparciu: Fundacji Pinuccio Sciola i Cedac Circuito Regionale Sardegna
Obsada:
Fulvio Accogli, Andrea Bartolomeo, Leonardo Capuano, Giovanni Carroni, Andrea Carroni, Maurizio Giordo, Stefano Mereu i Felice Montervino.