O bólu ludzkiego istnienia

Książka zawiera intymne wyznania Tadeusza Różewicza, które znalazły odbicie w prozie wspomnieniowej, wierszach, zapiskach z "Dziennika gliwickiego", wyimkach wspomnień matki autora Stefanii oraz brata poety Stanisława, co zostało uzupełnione oprawą fotograficzną. Obok zdjęć rodzinnych są w niej także zachowane fragmenty listu matki do syna Tadeusza, który wówczas, przed Bożym Narodzeniem 1943 roku przebywał "w lesie" jako partyzant Armii Krajowej oraz kartka z kalendarzyka poety na rok 1957, z notatką przy dacie 16 lipca: "Mama umarła o godz. 10.20 rano."

W opisie cierpień choroby rujnującej organizm ukochanej, najbliższej w świecie osoby, matki, słowa poety - nawet tak wielkiego jak Różewicz - wydają się często bezradne i niewystarczające. W teatrze Leszka Mądzika słowo, jak zwykle, nie pada. Jednak w malowanym obrazem, przedmiotami, światłem i ruchem przedstawieniu zawarte są wszystkie elementy tego tomiku.

  "Prostokąt otworu zasłania gigantyczny głaz - pisał po premierze przedstawienia Janusz R. Kowalczyk w \'Rzeczpospolitej\'. - Mocuje się z nim bosonogi, boski najwyraźniej wysłannik, bo zwykły człowiek sam by mu nie sprostał. Głaz okręca się wokół osi, ukazując swoje wnętrze. W gablocie przypominającej garderobę po lewej stronie stoi młoda kobieta - tak każda Matka wygląda w oczach kochającego dziecka - którą rząd zawieszonych sukni dzieli od Syna. Kolejne obroty ukażą tę samą Matkę, ale już leżącą. Zza stolika czuwa nad nią, co widać po wygięciu sylwetki, Syn. I finałowy, przejmujący obraz - powielony portret Matki, Stefanii Różewicz, z lat młodości - ten sam, który zdobi okładkę tomiku. Subtelne rysy powoli zatracają swą linię, nikną, gasną, marszczą się, opadają w dół, zalegając podłogę jak porzucone kokony."

"Odchodzi" to kolejne przedstawienie Leszka Mądzika, z niezwykłą, pełną poetyckiego wyrazu siłą oddający ból ludzkiego istnienia. To dalszy krok artysty w śmiało ponawianych próbach dotknięcia tajemnicy bytu. Spojrzenia za granice realnego świata. Oszczędność i celowość użytych środków odsyłają widza Sceny Plastycznej do własnych wspomnień, doświadczeń i przeżyć.

Widowisko zostało zaproszone przez lipski Westflügel - organizatora Festiwalu Teatru Polskiego "Cześć!"

Pokazy w Lipsku: 24-25 lipca 2010.