O sile, męstwie i walce o wolność

Balet w trzech aktach

W drugiej połowie XIX wieku nowym centrum sztuki baletowej stała się Rosja. To tam powstały Jezioro łabędzie, Śpiąca królewna i Dziadek do orzechów; to stamtąd pochodzili Lew Iwanow, Michaił Fokin, Wacław Niżyński czy twórca Baletów Rosyjskich Siergiej Diagilew, którzy na przełomie wieków przenieśli rosyjskie osiągnięcia w tej dziedzinie na zachód Europy, gdzie swoją twórczość z dużym sukcesem prezentowali Igor Strawiński i Siergiej Prokofiew.

Kontynuatorem rosyjskiej tradycji muzyki baletowej stał się zapewne Aram Chaczaturian, którego Taniec z szablami z baletu Gajane oraz Adagio z baletu Spartakus należą do najbardziej znanych utworów rosyjskiej muzyki klasycznej XX wieku.

Spartakus w inscenizacji Kirilla Simonova ze starożytności przeniesiony został do współczesności. Choreograf korespondując z opowieścią o rzeczywistym rzymskim gladiatorze z I w. p.n.e., zdaje się wskazywać na niezmiennie aktualne problemy, które dotykają człowieka niezależnie od czasów, w których przyszło mu żyć.

Czym jest wolność, jaką cenę miewa walka o nią i ile trzeba poświęcić, aby jej nie stracić? O jaką wolność walczą dzisiejsi „spartakusi"? Gdzie są jej granice i czy dla wszystkich oznacza ona to samo?

Te i wiele innych pytań stawiają w naszym spektaklu Spartakusa jego realizatorzy. Czy padną proste i jednoznaczne odpowiedzi? Z pewnością każdy z widzów będzie miał swoją. Ale to także jest forma wolności. Nie ma wątpliwości, że wspólnym dla wszystkich doznaniem będzie ukontentowanie liryczną i nastrojową, dynamiczną i ognistą, a zawsze niezwykle plastyczną muzyką Arama Chaczaturiana.

Kirill Simonov

Rosyjski tancerz i choreograf. Urodził się w Pietrozawodsku w 1975 roku. Absolwent tańca w  klasie Vladilena Semenowa  i wydziału choreografii u prof. Igora Belsky'ego Akademii Baletu Rosyjskiego im. Agrippiny Waganowej w Petersburgu. Był wykonawcą szeregu pierwszoplanowych ról m.in. w Teatrze Maryjskim, z którym od 1995 roku przez wiele lat był zawodowo związany. Tańczył tam w Jeziorze łabędzim i Dziadku do orzechów Piotra Czajkowskiego, Romeo i Julii oraz Kopciuszku Sergiusza Prokofiewa, Legendzie o miłości Arifa Melikova, Carmen Georgesa Bizeta i wielu innych spektaklach.
Jest twórcą licznych choreografii, realizowanych w teatrach rosyjskich (Petersburg, Nowosybirsk, Pietrozawodsk), na Litwie (Wilno), w Anglii (Royal Albert Hall) czy na Słowacji (Bratysława, Koszyce). W Teatrze Opery i Baletu w Nowosybirsku zrealizował choreografię do Sonaty z muzyką Domenico Scarlattiego, Pulcinelli Igora Strawińskiego , a także opracował ruch sceniczny do opery Głos ludzki Francisa Poulenca. W Teatrze Maryjskim stworzył choreografię do Otella Giuseppe Verdiego w reżyserii Jurija Alexandrowa (2001), a także do Dziadka do orzechów Czajkowskiego pod dyrekcją Valerego Giergiewa (2001), spektaklu zarejestrowanego i wydanego na DVD przez wydawnictwo DECCA. W 2003 roku w Royal Albert Hall w Londynie odbyła się premiera baletu Simonova  Madame Lionelli do muzyki Gavina Bryarsa i Johna Adamsa.

Balet Teatru Wielkiego w Łodzi

Balet Teatru Wielkiego w Łodzi jest kontynuatorem znakomitej tradycji zespołu Opery Łódzkiej, którego twórcą i wybitnym choreografem był Feliks Parnell, a pierwszym kierownikiem – legendarny tancerz, pedagog i choreograf – Witold Borkowski. Bogata – pięćdziesięcioletnia już – historia zespołu to przede wszystkim dziesiątki znakomitych premier baletów klasycznych, współczesnych i tych powstałych specjalnie dla niego, realizowanych przez najlepszych choreografów polskich (m.in. Teresa Kujawa, Conrad Drzewiecki, Andrzej Glegolski, Jerzy Makarowski, Henryk Konwiński, Emil Wesołowski, Ewa Wycichowska) i zagranicznych (m.in. Kurt Jooss, Erich Walter, Germinal Casado, Irina Fokina, Borys Ejfman, Antal Fodor, Lorca Massine, Gray Veredon, Giorgio Madia, Martha Graham). Częsta i intensywna współpraca z choreografami prezentującymi szeroki wachlarz technik baletowych i stylów choreograficznych nie tylko przynosi spektakle wysoko oceniane przez krytykę i publiczność, ale owocuje także wszechstronnym i solidnym rozwojem zespołu baletowego; dlatego możliwa jest realizacja szerokiego i różnorodnego repertuaru baletowego, satysfakcjonującego zarówno tancerzy jak i widzów – niezależnie od wieku i preferencji. Dowodzą tego także prezentacje spektakli baletowych niemal w całej Europie, podczas licznych zagranicznych tournée zespołu.
Ostatnie lata łódzkiego baletu pod kierownictwem Dominika Muśko są kontynuacją idei rozwoju, prezentowaną przez poprzednich szefów (m.in. Liliana Kowalska, Kazimierz Wrzosek, Anna Fronczek), przynoszącą znakomite efekty w postaci klasycznych spektakli baletowych (m.in. Oniegin P. Czajkowskiego, Don Kichot L.A. Minkusa), jak i tych czerpiących ze źródeł rodzimego folkloru (Krzesany W. Kilara w choreografii Henryka Konwińskiego) oraz opartych na najlepszych wzorcach technik tańca współczesnego (Święto wiosny I. Strawińskiego w choreografii Marthy Graham).
Ta różnorodność repertuarowa i stylistyczna to siła łódzkiego baletu, ale też tradycja budowana przez wszystkie pokolenia jego szefów i tancerzy.