O spektaklu ...

Reżyserem i scenografem spektaklu jest Waldemar Zawodziński – Dyrektor Artystyczny Teatru im. Stefana Jaracza w Łodzi, Absolwent Akademii Sztuk Pięknych w Łodzi i Wydziału Reżyserii Dramatu Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Krakowie, znamienity reżyser, scenograf i pedagog; kierownictwo muzyczne objął Tadeusz Serafin, ruch sceniczny i choreografię realizuje Janina Niesobska.

Kolejne spektakle odbędą się: 23 maja o godz.18.00 na scenie Teatru Śląskiego w Katowicach; 28 i 29 maja o godz.18.00 oraz 19 czerwca o godz.18.00 (uroczyste zakończenie sezonu artystycznego 2010/2011) - scena Opery Śląskiej.

Opery Verdiego cieszą się na bytomskiej scenie ogromną popularnością. Po „Nabucco”, „Aidzie”, „Traviacie” i „Rigoletto” trafia na afisz „Don Carlos”. I jest to wydarzenie rangi szczególnej, bowiem ostatnia premierowa realizacja tego tytułu miała miejsce w 1955 roku, w reżyserii i inscenizacji Jerzego Zegalskiego, pod kierownictwem muzycznym Włodzimierza Ormickiego i w scenografii Józefa Szajny. W roku 1967 arcydzieło było wznowione, zawsze w doborowej obsadzie, bo opera ta wymaga grona najlepszych śpiewaków.

Verdi napisał „Don Carlosa” na zamówienie Wystawy Paryskiej. Libretto osnute na dramacie Friedricha Schillera, napisane było częściowo przez Josepha Mery’ego, a dokończone przez Camille’a du Locle’a. Kompozytor stworzył swoje dzieło w Genui, gdzie schronił się przed działaniami wojennymi prusko-austrackiego konfliktu w 1866 roku. Prapremiera opery Verdiego odbyła się w 1867 roku w Paryżu i choć początkowo nie odniosła sukcesu, z biegem czasu zdobyła sobie zasłużone powodzenie i po dziś dzień zaliczana jest do kanonu największych arcydzieł włoskiej muzyki operowej. Verdi nie był jednak z pierwotnej wersji swego dzieła w pełni zadowolony i kilkanaście lat po premierze, zabrał się do powtórnego opracowania opery;  w roku 1884 powstało nowe libretto w języku włoskim - dla mediolańskiej La Scali. Ta wersja „Don Carlosa” jest zdecydowanie krótsza od paryskiej – usunięty został cały zawiązujący akcję, akt I.

Akcja rozgrywa się w Hiszpanii ok. 1560 r. Krajem rządzi Inkwizycja i ślepo jej podporządkowany król Filip II. Ze względów politycznych Filip zawarł małżeństwo z francuską księżniczką Elżbietą de Valois, nie bacząc, że doprowadził tym samym do zerwania zaręczyn Elżbiety ze swym synem Carlosem. Hiszpański infant - Don Carlos - jest zrozpaczony utratą ukochanej. Nadchodzi Markiz Posa - grand hiszpański. Infant zwierza się markizowi ze swojego uczucia do królowej; Posa pragnie nakłonić Don Carlosa do stanięcia na czele ruchu mającego wyzwolić Flandrię, a następnie i samą Hiszpanię spod tyranii króla i Inkwizycji.

Don Carlos i markiz Posa zapewniają się wzajemnie o wielkiej przyjaźni. Elżbieta także kocha Carlosa, ale mimo targających nią uczuć, jest wierna królowi Filipowi; Carlosa kocha również księżniczka Eboli, która w szale zazdrości przynosi królowi szkatułkę Elżbiety, a w niej - portret Carlosa. To przekonuje Filipa o niewierności małżonki. Carlos prosi króla o pełnomocnictwo nad Flandrią, ale spotyka się  z odmową. Za to działa Święta Inkwizycja. Na stosie, w obecności króla, królowej i całego dworu, zostają spaleni Flandryjczycy. Wielki Inkwizytor radzi królowi zabić też Don Carlosa...

Miłość infanta do młodej macochy, starcza zazdrość Filipa o własnego syna - oto tło dramatu. Jest też tło polityczne: walka Flandrii o uwolnienie się spod krwawego jarzma Hiszpanii.