Obojętność

"Pożegnania" - reż: Agnieszka Glińska - Teatr Narodowy w Warszawie

Wszystko obiecywało sukces - reżyser, która przez ostatnie lata ani razu nie poległa na całej linii, literacki oryginał, który dziś stał się mitem, obsada złożona z gwiazd narodowej sceny.

Niestety, oglądanie "Pożegnań" według Stanisława Dygata w reżyserii Agnieszki Glińskiej irytuje. Przedstawienie mija się z powieścią, nie wchodzi też w dialog z filmem Wojciecha Jerzego Hasa. "Pożegnania" zdają się - co u Glińskiej zdumiewające - przedstawieniem bez właściwości, całkowicie zbędnym, pozbawionym punktu ciężkości, adresowanym do wszystkich, ale w istocie do nikogo. Aktorzy wyrzucają z siebie potoki stów, każdy robi to, co już u niego widzieliśmy. Ewa Konstancja Bułhak śpiewa jak w "Lekkomyślnej siostrze" tej samej Glińskiej. Dominika Kluźniak gestykuluje i moduluje głos jak w "Mewie" - też Glińskiej. Najważniejszą w spektaklu rolę Pawła, przewodnika po rozpadającym się świecie, Marcin Hycnar gra szerokim gestem, podniesionym głosem. Czyżby ten znakomity aktor potrzebował kolejnego spotkania z żelazną dyscypliną Jerzego Jarockiego, aby znów stworzyć kreację na miarę Artura z "Tanga"? Spektakl ratuje gorzka, stłumiona Patrycja Soliman jako Lidka, no i Beata Fudalej. Jednak i one nie bronią "Pożegnań" przed obojętnością. Lepiej obejrzeć Hasa.

Jacek Wakar
Wprost
25 września 2012

Książka tygodnia

Teatr, który nadchodzi
Wydawnictwo słowo/obraz terytoria Sp. z o.o.
Dariusz Kosiński

Trailer tygodnia

La Phazz
Julieta Gascón i Jose Antonio Puchades
W "La Phazz" udało się twórcom z "La ...