Ödön von Horváth we Współczesnym już niedługo

"Po sezonie" - reż. Grażyna Kania - Teatr Współczesny w Szczecinie

Pierwszą w nowym roku premierą Teatru Współczesnego będzie "Po sezonie" Ödöna von Horvátha w reżyserii Grażyny Kani. Polska prepremiera sztuki 18 stycznia.

W małej mieścinie, w podupadłym hotelu "Pod pięknym widokiem" osiadło kilku nieudaczników o podejrzanej przeszłości. Przesunięta oś ziemska, zimne lato i ciepła zima wypędziła ostatnich gości. Jedynie podstarzała baronowa nie zważa na klimat, ceni sobie za to męskie towarzystwo. Jej motto: "Właściwie jestem zupełnie inna, nie mam tylko do tego okazji" - odnosi się do wszystkich postaci tej sztuki, oscylujących między urojeniem i rzeczywistością. Wreszcie pojawia się młoda kobieta, a wraz z nią - intryga, tajemnica i nadzieja na przyszłość...

Ödön von Horvath w swojej gorzkiej komedii ze złotych lat dwudziestych szkicuje obraz Europy w niebezpiecznej politycznej i socjalnej próżni, z której jedynym ratunkiem jest religia kapitalizmu.

prapremiera polska: 18 stycznia 2014, duża scena

partner spektaklu:

Austriackie Forum Kultury

Ödön von Horváth (ur. 9 grudnia 1901 w Fiume , zm. 1 czerwca 1938 w Paryżu) - austriacki dramatopisarz i prozaik. Był synem węgierskiego dyplomaty w służbie austro-węgierskiej, młodość spędził w różnych stolicach europejskich. Po I wojnie światowej studiował germanistykę, filozofię i teatrologię w Monachium. Od 1924 roku mieszkał w Berlinie. Po dojściu Hitlera do władzy przeniósł się do Wiednia, skąd po przyłączeniu Austrii udał się na emigrację do Szwajcarii. Zmarł tragicznie w Paryżu trafiony gałęzią platana, w który uderzył piorun.

Od lat 70. XX w. jego twórczość przeżywa w Niemczech renesans. W Polsce Horváth znany jest głównie ze sztuki "Opowieści Lasku Wiedeńskiego", w ubiegłym roku nakładem wydawnictwa ADiT ukazały się dwa tomy jego "Dramatów zebranych". Wcześniej na scenach polskich teatrów jego sztuki realizowali m.in. Agnieszka Glińska (m.in. "Opowieści Lasku Wiedeńskiego" Teatr Ateneum 1998, "Sąd ostateczny" 2012 Teatr Studio Warszawa), Jan Klata ("Kazimierz i Karolina" Teatr Polski we Wrocławiu 2010), Wojtek Klemm ("Kazimierz i Karolina" Lubuski Teatr w Zielonej Górze 2013), a także sama Grażyna Kania ("Wiara, nadzieja, miłość" Teatr Dramatyczny w Warszawie 2005).

O dramaturgii Ödöna von Horvátha

"Dramaturgia Horvátha praktycznie bez reszty koncentruje się na jednostce. Autor świadom jest wielkich przemian społecznych, od upadku Austro-Węgier po przegranej przez nie pierwszej wojnie światowej, przez wywołaną tym anarchię i kryzys gospodarczy lat 1929-1933, po nieuchronnie nadciągający kataklizm, spowodowany narodzinami nowej ideologii totalitarnej - faszyzmu. Wydarzenia te niemal zawsze wykorzystuje jako tło swoich dramatów. Głównym celem zdaje się jednak edukacja człowieka, który sprawia wrażenie zagubionego w nowych warunkach, często przegrywa w konfrontacji z bezdusznym społeczeństwem. ()Horváth nigdy nie potępia wprost, nie przemyca umoralniających haseł, maluje raczej obrazki z życia wzięte, które zlane w jeden wielki patchwork demaskują drobnomieszczańską głupotę, zakłamanie i naiwność. () Jego twórczość, którą, można umieścić między dramaturgią modernizmu wiedeńskiego reprezentowaną przez Arthura Schnitzlera a twórczością rewolucyjną oraz społecznie zaangażowaną, łącząca marksizm z modernistyczną krytyką mieszczaństwa Bertholta Brechta, od lat 70. przeżywa renesans. Tematyka dramatów owego klasyka modernizmu, odnowiciela sztuki plebejskiej, stanowiącej syntezę powagi i ironii, w której bohaterowie posługują się pseudointelektualnym żargonem, dialektami, zdaje się nie tracić na aktualności. Problematyka społeczno-polityczna przedstawiana na przykładzie losów jednostek z perspektywy zubożałego drobnomieszczaństwa lub uwikłanych w patriarchalną zależność kobiet, problem deprawacji społeczeństwa czy wreszcie kwestie religijne i metafizyczne w sztukach późniejszych, jak chociażby odpowiedzialność za winę, czynią jego dramaturgię nad wyraz aktualną. Świadczy o tym włączenie jego twórczości do kanonu lektur szkolnych w Niemczech, rozliczne nowe interpretacje sceniczne jego sztuk na deskach teatrów nie tylko niemieckojęzycznych czy wreszcie kolejne ekranizacje filmowe."

Fragment Maciej Ganczar "Przeciw głupocie i kłamstwu", czyli dramaturgia Ödöna von Horvátha

Grażyna Kania - reżyserka teatralna, wykładowca, tłumaczka, pracująca na co dzień z wieloma scenami w Polsce i w Niemczech. Absolwentka PWSFTviT w Łodzi na Wydziale Aktorskim oraz Hochschule fur Schauspielkunst "Ernst Busch" w Berlinie, na Wydziale Reżyserii Teatralnej. Otrzymała liczne stypendia (m.in.: Stypendium Fundacji im. Alfreda Toepfera w Hamburgu), jest laureatką wielu nagród teatralnych.

Jej najnowsze spektakle można zobaczyć w Teatrze Narodowym w Warszawie ("W mrocznym, mrocznym domu") i Teatrze Powszechnym w Warszawie ("Romeo i Julia").

W Szczecinie, na festiwalu Kontrapunkt, prezentowano trzy jej spektakle: "Nordost" (Teatr Polski, Bydgoszcz - Grand Prix Kontrapunktu 2008), "Sieroty" (Teatr Powszechny, Warszawa) oraz "Truskawkową niedzielę" (Landesbuhne-Nord Wilhelmshaven & Teatr Polski, Bydgoszcz).

(-)
Materiał Teatru
8 stycznia 2014

Książka tygodnia

Teatr, który nadchodzi
Wydawnictwo słowo/obraz terytoria Sp. z o.o.
Dariusz Kosiński

Trailer tygodnia

La Phazz
Julieta Gascón i Jose Antonio Puchades
W "La Phazz" udało się twórcom z "La ...