Ogrom emocji do szybkiego wykorzystania

Oto trzech młodzieńców nadchodzi dziarskim krokiem od strony ciemnych alejek. Nieopodal zjawiają się trzy dziewczęta, mimiką i ruchami ciała wyrażając filuterną i nieco płochliwą ciekawość. Zaraz rozpocznie się gra pogoni i ucieczek, przywabiania połączonego z odpychaniem, mieszanka buntu i podległości. Krótko mówiąc, letnia noc tych sześciorga postaci ma upłynąć pod znakiem uwodzenia. 

Każdy z młodzieńców podąża za wybranką, przywabia ją do siebie, kusi, adoruje. Ona sugeruje aprobatę, by za chwilę wywinąć się z jego objęć, skwitować sytuację śmiechem albo żwawo odskoczyć w bok. Z czasem atmosfera flirtu ulega stopniowemu zagęszczeniu, by ostatecznie znaleźć rozładowanie w nerwowej, sugerującej niemal próbę gwałtu szarpaninie lub wymierzonym partnerce/partnerowi policzku. Niezawodnym sposobem na zemstę tudzież ochłodzenie wybujałych temperamentów jest przymusowa kąpiel w wypełnionej wodą balii. 

Podział na trzy damsko-męskie duety przełamany zostaje wyraziście przed finałową sceną widowiska, gdy to panowie zasiadają w solidarnym półkolu, ćmiąc leniwie papierosy, a uprzednio wrzucone do balii panie wyglądają zza jej obramowania. 

Utarczki postaci częstokroć pozbawione są symultaniczności. Oglądając perypetie jednej z par widz nie musi nadmiernie skupiać się na pozostałych postaciach, które niemal zamierają w bezruchu. Pierwszy z usytuowanych w tle duetów układa się pod drzewem opromienionym światłem zawieszonego niedaleko lampionu, drugi z podziwu godną lekkością wchodzi na jedno z potężnych drzew okalających tę część przestrzeni parku. 

Specyfika wypełnionej erotyką nocy pozostawia niewiele miejsca na słowa, które zastępują okrzyki, śmiech i głośne oddechy młodych ludzi. Muzyka sakralna, zwłaszcza ta rozbrzmiewająca tuż przed próbą zainicjowania stosunku, czyni kobietę postacią uprzywilejowaną w planie Bóstwa bądź Bóstw, dając jej tym samym przewagę, która szczególnie uwidacznia się w scenie finałowej. Wówczas to kruche i delikatne dziewczęta unoszą na plecach swoich kochanków, by następnie porwać ich w mrok nocy. 

„Mala smrt” bawi, zaciekawia i – by nie zapomnieć o roli, jaką niesie za sobą tytuł spektaklu - przyzywa do rozkoszy. Aktorzy opuszczają polanę równie bezszelestnie, jak ją nawiedzili, pozostawiając zgromadzonym widzom światło świec, naprędce skonstruowane ognisko oraz ogrom emocji do szybkiego wykorzystania według własnych upodobań.