Opisy spektakli, które zobaczymy na 11. Teatromanii

Teatr Akademia Ruchu (Warszawa)
„Pole cudów” – premiera!
„Soki różne i czas poznania”
„PODPIS”

Teatr Akademia Ruchu to jeden z najbardziej oryginalnych polskich zespołów eksperymentalnych. Zespół powstał w Warszawie w 1973 roku. Jego założycielem i kierownikiem artystycznym jest Wojciech Krukowski. Od samego początku swej aktywności Akademia Ruchu jest znana jako „teatr zachowań” i narracji wizualnej. Akademia Ruchu jest grupą twórczą działającą na pograniczu różnych dyscyplin – teatru, sztuk wizualnych, sztuki performance i filmu. Cechy wspólne w procesie twórczym Akademii Ruchu to: ruch, przestrzeń i przesłanie społeczne. Związane z tym jest przekonanie, że radykalizm artystyczny i przesłanie społeczne nie muszą się wykluczać. Prace Akademii Ruchu w otwartej przestrzeni miasta, mające od 1974 roku charakter regularnej, ciągłej aktywności (ponad 600 spektakli, zdarzeń i akcji ulicznych), są pierwszym w kraju przykładem tak systematycznych działań grupy twórczej – poza oficjalną sferą kultu sztuki – w przestrzeni „nieartystycznej”: na ulicach, w domach mieszkalnych i strefach przemysłowych. Z kolei elementy codzienności przenoszone w praktyce Akademii Ruchu w „świętą” przestrzeń sztuki (na scenę, do galerii) wzbogaciły jej wizję antropologiczną, nie ujmując niczego estetycznej.

Akademia Ruchu prezentowała swoje prace w prawie wszystkich krajach Europy, a także w obu Amerykach i Japonii, w ramach tournées i znaczących festiwali teatralnych (m.in. Światowe Festiwale Teatru w Caracas i Nancy, Festiwale Kaaitheater w Brukseli, Międzynarodowy Festiwal Teatralny w Chicago, Festiwal LIVE Art w Glasgow). A.R. realizowała swoje prace również w wielu galeriach i miejscach prezentacji sztuk wizualnych (m.in. DOCUMENTA 8 w Kassel, Institute of Contemporary Arts ICA w Londynie, Museum for Contemporary Arts PS1 w Nowym Jorku, Museum of Modern Arts w Jokohamie).

Od założenia Akademii Ruchu aż do chwili obecnej szefem grupy jest Wojciech Krukowski. Akademia Ruchu działa obecnie przede wszystkim jako multidyscyplinarny ośrodek sztuki współczesnej, a jej członkowie organizują autorskie przedstawienia, czasem łącząc swoje siły i występując wspólnie z nowymi projektami. W ostatnich latach grupa zrealizował m.in. „Sezonową wyspę 6.” (1993), „Tango wodne” (1994), a ponadto takie akcje jak „Światło i ciążenie”, „Przychodnia.Exit” ,„Mauritius i inne propozycje”, Tylko jedna godzina”. Od 1990 Wojciech Krukowski jest dyrektorem Centrum Sztuki Współczesnej w Zamku Ujazdowskim. Widzowie TEATROMANII wspominają zapewne ciepło prezentowany podczas TEATROMANII 2007 spektakl Teatru Akademia Ruchu zatytułowany „Światło i ciążenie”, podczas którego w Paku Miejskim zbudowana została świetlna piramidę.
(z materiałów teatru)

W chwili obecnej to ulice (ale również teatr, galeria, tzw. szybkie media, agresywny PR), w swojej komercyjnej spektakularności atakują intymne sfery ludzkiej wrażliwości, zacierają granice prawdy. Decyzja działania w takiej przestrzeni musi uwzględniać ryzyko mylnych skojarzeń, zatarcie tożsamości twórczej manifestacji. W tej sytuacji, podobnie jak i wcześniej, konceptualna (a nie tylko estetyczna czy emocjonalna) motywacja daje szansę zachowania istotnych szans twórczego gestu wobec przestrzeni społecznej.
Wojciech Krukowski „Akademia Ruchu. Miasto. Pole akcji”

Pojawia się taka opinia, że sztuka uliczna chowa się, nie wchodzi w przestrzeń miasta, nie próbuje jej zakłócać. Zauważyłem to już wcześniej i to poza Polską, głównie we Francji. To jest tradycyjny teatr, wystawiony tylko na trawnik. Produkt zastępczy, który wystawia się powietrzu, kultywując przy tym tradycje scenicznej rampy. Nie ma iskrzenia występującego w realnym spotkaniu sztuki z życiem. To, z czym coraz częściej mamy do czynienia – uzwyczajnienie teatru, a przecież chcemy, aby był niezwyczajny. Dla nas każde miejsce winno być osobnym wyzwaniem, musimy odnieść się do jego specyfiki i tradycji.
(fragment rozmowy z Wojciechem Krukowskim, ze strony internetowej teatru)

Teatr Akademia Ruchu (Warszawa) / „Pole cudów” – nowa akcja!

Akcja w plenerze przebiegająca trochę tak, jak dziecięce zabawy w sekrety. Akademia Ruchu zaprosi nas do poszukiwania i odkrywania porozrzucanych po Rynku maleńkich obiekcików – będzie ich kilkadziesiąt, może nawet kilkaset. Niektóre z nich będą zawierać "coś", co może uszczęśliwić znalazcę - o ile będzie on umiał podzielić się swym odkryciem z otoczeniem. AR mu w tym pomoże...
Uwaga: to nowa akcja Teatru Akademia Ruchu!

Teatr Akademia Ruchu (Warszawa) / „Soki różne i czas poznania”
W trakcie działania „Soki różne i czas poznania” pięciu performerów realizuje 30-40 minutową akcję tworzenia znaków i komunikatów składanych z substancji i okoliczności prostych, bliskich naturze. Materiały, substancje, stany skupienia ciał i treści poddawane są różnorodnym próbom, nie wolnym od ryzyka błędu. Czynności, które wykonują performerzy zawierają nie więcej ekspresji niż każdy gest codziennej samoobsługi, ale też potencjał ich symbolicznego oddziaływania jest zależny od tego, w jakim celu (który być może nie zostanie ujawniony) zostały one zastosowane wcześniej. Ale też cechą gestów prawdziwie szlachetnych jest ich jednorazowość, niepowtarzalność wobec zmieniającego się kontekstu. Materialna postać zwizualizowanych sygnałów werbalnych występujących w tej akcji wydaje się nietrwała: woda, ogień, sposób odkrywania lub zakrywania istotnych zapewne treści lub też składanie jej z dziesiątek klocków, których komunikatywny układ może w każdej chwili ulec rozpadowi. A zarazem materiał ten sugeruje niewyczerpalność, odnawialność potencjału tego rodzaju gry w „nietrwałość znaczeń”.
(z materiałów teatru)

Teatr Akademia Ruchu (Warszawa) / „PODPIS”

Akcja plastyczna łącząca światło, przestrzeń i ruch działających aktorów. Niezwykła „operacja świetlna”, podczas której na jednym z bytomskich budynków powstanie ulotny obraz - podpis. Dwa lata temu artyści Akademii Ruchu ze świetlistych sześcianów budowali w parku miejskim piramidę skłaniając do refleksji nad siłą ciężkości i lekkością  światła. Co tym razem zechce namalować dla nas światłem Akademia Ruchu?

Komuna Otwock (Warszawa) / „Mill/Maslow”

Komuna Otwock – to anarchistyczna wspólnota działań, grupa artystyczno-społeczna, zajmująca się głównie działaniami z pogranicza teatru, teatru ruchu i preformance art. Działa od 1989 roku. Realizuje również interdyscyplinarne działania wykraczające poza obszar sztuki. Angażowała się w projekty lokalne: animowanie życia kulturalnego Otwocka. Przez kilka lat prowadziła schronisko w podwarszawskiej wsi Ponurzyca oraz edukację ekologiczną (zieloną szkołę) dla dzieci z tej okolicy.
Organizuje koncerty, wystawy, prelekcje, włącza się kampanie społeczne – wielokrotnie współpracowała z Amnesty International.

Spektakle i akcje teatralne Komuny Otwock to kreacje zbiorowe o społecznym przesłaniu będące próbą projekcji stanów świadomości społecznej oraz zachętą do autorefleksji i aktywności. Łączą różnorodną, graną na żywo muzykę, projekcje wideo oraz działania aktorów. Ich silnie zrytmizowane ruchy poprzez swą powtarzalność i mechaniczność układają się w swoisty taniec i przywołują skojarzenia z pierwotnymi rytuałami. Spektakle i akcje teatralne Komuny Otwock to energetyczne multimedialne show, charakteryzujące się wyrazistym stylem, nawiązującym do tradycji teatru plastycznego, plakatowego.

Przedstawienia Komuny Otwock były prezentowane m.in. na festiwalach: Euroscene w Lipsku, Break 21 w Ljubljanie, na Malcie w Poznaniu, na Łódzkich Spotkaniach Teatralnych, Kontrapunkcie w Szczecinie, (gdzie w 2005 roku uhonorowano ją Nagrodą Ministra Kultury), Reminiscencjach w Krakowie oraz w Duesseldorfie, Spielart w Monachium, a także w Hannowerze, Berlinie, Lublinie, Wrocławiu, Szegedzie i Brnie.

„Mill/Maslow”

Tygodnik "Polityka" umieścił spektakl "Mill/Maslow" na siódmym miejscu swojego teatralnego podsumowania roku 2008, pisząc: "Najciekawsza grupa naszego offu zderza papierowe tezy filozofów z życiowym konkretem".

Komuna Otwock w realizowanym przez kilka lat cyklu „Dlaczego nie będzie rewolucji" zajmowała się źródłami niepowodzeń programów naprawy społecznej. Teraz, w opozycji do wniosków wysnutych w trzech poprzednich spektaklach, zamierza wskazać na możliwe optymistyczne drogi i rozwiązania.

Tak jak miało to miejsce w poprzednich pracach, Komuna dalej opiera się na analizie autentycznych wydarzeń i biografii, konfrontując je z teoriami opisującymi różne społeczne zagadnienia.
Pierwszym bohaterem nowego cyklu jest angielski filozof John Stuart Mill. Jego postaci przeciwstawiona jest „piramida potrzeb", stworzona przez amerykańskiego psychologa Abrahama Maslowa. Kanwą fabularną spektaklu jest autobiografia J.S. Milla.
Zespół zapowiada: „najważniejszym tematem spektaklu jest przeznaczenie. Coś musi się stać – bo to wymusza na nas wewnętrzna siła – parcie ku szczęściu. Pewne rzeczy (nawet te najbardziej potrzebne i pożądane) nigdy nie będą miały szans, bo nasze ciało jest granicą naszego bycia".

Muzykę na żywo grają współpracujący od wielu lat z KO kompozytorzy: Julia Kubica i Bartek Rączkowski.

Prapremiera spektaklu” 30.12.2007, Warszawa
Premiera festiwalowa: 25.04.2008, Kraków, 33. Krakowskie Reminiscencje Teatralne

Reportaż z próby na e-teatr.tv:
http://pl.youtube.com/watch?v=U0Mr9SKOYbU

W przedstawieniach Komuny Otwock fascynuje mnie pęknięcie między manifestem światopoglądowym a mozolnym wykuwaniem pojemnej, awangardowej formy teatralnej. W tym pęknięciu, szczelinie, niedopasowaniu elementów rodzi się dynamika ich teatralnych prezentacji. (...)
Bohater spektaklu – zroślak, hybryda tez mędrców – jest kontynuacją postaci z innych przedstawień Komuny. Z papieru i doświadczenia urodzili się Perechodnik/Bauman i Baader/jego dzieci. Z pomocą tych tworów Komuna bada ideę czynienia dobra. Przenosi akcent z „ludzkości" na „człowieka". Ze społeczeństwa na jednostkę.
Trudno nie zauważyć brudnej melancholii „Milla/Maslowa". Potu niewiary w ludzkość. Fanatycy Komuny zarzucą mu nadmierną klarowność, skrzywią się na brak dawnej drapieżności. Ale dla mnie w przedstawieniu Komuny najważniejsze jest błyskotliwe rozbijanie klisz myślowych – stąd dosłownie uderzenia o stoły, o podłogę. Kąpiel w pudle na scenie nie oczyszcza aktorów. Chodzenie w napełnionych wodą kontenerach przywodzi na myśl kule u nóg skazańców. Formuły zawsze będą dla nas kajdanami. Komuna nie wierzy w recepty na życie (aktorzy skandują przez zaciśnięte zęby puste sentencje o szczęściu), jak zawsze stawia na indywidualną odpowiedź.
Łukasz Drewniak, Dziennik

www.komunaotwock.pl

Teatr Strefa Ciszy (Poznań) / „Nauka latania”

Teatr Strefa Ciszy to poznański teatr offowy, działający od 1993 roku. Założycielem i liderem zespołu jest Adam Ziajski. Strefa Ciszy specjalizuje się w spektaklach plenerowych i akcjach ulicznych. Jej działania wyróżnią interaktywność i duża doza improwizacji - kontakt z widzem, interakcja z każdym napotkanym na ulicy człowiekiem to niemal wyznaczniki stylu działania grupy. Zespół zrealizował szereg projektów teatralizujących przestrzeń publiczną, w rezultacie czego nazywany jest teatrem miejskim. Członkowie zespołu jako pierwsi na taką skalę wykorzystali koloryt i tradycję miasta dla konstruowania teatralnych opowieści. Teatr współpracuje z ponad 30 osobową grupą przyjaciół i sympatyków.

Dotychczasowe realizacje: (1994), Za-W-Słuchanie (1995), Judasze (1995), Wodewil Miejski (1996), Obraz Mojego Miasta (1997), 1997 Misja (1997), Parada Pegaza (1998), Linia (1998), Sąsiad 2000 (1999), Defilady (1999), Postscriptum (2000), Kuranty (2001), Pressing (2002), Bitwy Miejskie (2002), 36,6 (2003), Punkt Odniesienia (2003), Koktajl z Martwą Naturą w Tle (2004), Odsłanianie Mostu (2004), D.N.A. (2005), Kwatera (2005), Nauka Latania (2006).

Teatr Strefa Ciszy (Poznań): „Nauka latania”
Uczymy się chodzić, liczyć, pływać. Uczymy się myśleć i czuć. Tworzymy systemy abstrakcyjnych pojęć. W końcu, prowadzimy wojny w słusznej sprawie, budujemy kolejne zakłady penitencjarne i likwidujemy domy starców bo przecież eutanazja skraca cierpienia. Czy mimo to jest jeszcze w nas potrzeba wzbicia się w przestworza?
Odwieczny mit, niespełnione pragnienie minionych pokoleń. Czy jeszcze możemy posiąść tę umiejętność, a przynajmniej wiarę w to, że jest ona w naszym zasięgu? Bo, czymże jest pragnienie wzniesienia się ponad ziemię, jak nie skrywaną tęsknotą za wolnością?
Codzienność z każdą chwilą coraz bardziej ciąży, bagaż doświadczeń zgina kark i wbija w ziemię. W swej poprawności zaczynamy cenzurować własne myśli w obawie przed niezrozumieniem i odrzuceniem, i tak oto stajemy się więźniami własnego strachu.
Pozostaje nam świat półprawd w efektownych opakowaniach. Świat widziany z perspektywy pędzącej karuzeli, świat, który nie skupia naszej uwagi a jedynie powoduje zawrót głowy i wątpliwie miłe łechtanie żołądka.
(z materiałów teatru)

Scenariusz: zespół teatru
Reżyseria: Adam Ziajski
Muzyka: Artur SOSEN Klimaszewski
Scenografia: Adam Wojda, Piotr Kamiński
Kostiumy: Agnieszka Krupieńczyk
Występują: Iwona Kotzur, Adam Wojda, Adam Ziajski, Przemo Prasnowski, Piotr Kamiński, Artur Klimaszewski, Julian Pęksa, Wojciech Luchowski, Dominika Olchowy.

Producenci spektaklu:
Stowarzyszenie Teatr Strefa Ciszy
Festival International de Théâtre de rue AURILLAC
Międzynarodowy Festiwal Teatralny MALTA
Władze Miasta Poznania

PREMIERA PLENEROWA:
W ramach Obchodów 50. Rocznicy Powstania Poznańskiego Czerwca ’56.
29 CZERWCA 2006

PREMIERA FRANCUSKA:
Festival International de Théâtre de rue AURILLAC
16 SIERPNIA 2006

PREMIERA W PRZESTRZENI ZAMKNIĘTEJ:
W ramach WYDARZENIA TEATRALNEGO OFF-U organizowanego przez Centrum Sztuki Współczesnej, Zamek Ujazdowski w Warszawie.
20 KWIETNIA 2007

Teatr Pieśń Kozła (Wrocław)
„Mackbeth”

Teatr Pieśń Kozła
Teatr Pieśń Kozła jest jednym z najciekawszych i najbardziej znaczących przedstawicieli nowej polskiej awangardy teatralnej ostatnich lat.  Zespół kontynuuje długą drogę polskiego teatru laboratoryjnego, zapoczątkowanego przez Osterwę i Limanowskiego, a tak świetnie rozwijanego przez Grotowskiego, Flaszena i Staniewskiego. Kierując swe poszukiwania w stronę sztuki aktorskiej: technik wokalnych i ruchowych, Teatr Pieśń Kozła wypracował własną, unikalną technikę pracy.

Teatr został założony w 1996 roku przez Grzegorza Brala i Annę Zubrzycką. Przez pierwsze lata istnienia zespół pracował w Ośrodku Grotowskiego we Wrocławiu. Od 2002 roku posiada własną siedzibę, XIV-wieczny refektarz w centrum miasta. Teatr Pieśń Kozła jest międzynarodowym zespołem, który współtworzą aktorzy ze Szwecji, Norwegii, Wielkiej Brytanii, Francji i Polski. Swoją pracą pedagogiczną, corocznie organizowanymi warsztatami, przyciąga aktorów i reżyserów z całego świata. Teatr wypracował własną technikę pracy aktorskiej – „technikę koordynacji”, która jest przedmiotem podyplomowych studiów uniwersyteckich afiliowanych przez Manchester Metropolitan University z Wielkiej Brytanii. Zakończone dyplomem Master of Art in Acting studia odbywają się  w siedzibie teatru od 2004 roku.

Od 2005 roku teatr organizuje coroczny festiwal: Brave Festival. Przeciw wypędzeniom z kultury, prezentując sztukę i tradycje ginących kultur z całego świata.

Teatr Pieśń Kozła (Wrocław): „Macbeth”
Śląska premiera!

„Macbeth” to najnowszy spektakl teatru. Premierowe pokazy spektaklu odbyły się 14 i 15 listopada 2008 roku w Teatrze Pieśń Kozła we Wrocławiu.

„Macbeth”, będący owocem współpracy z Royal Shakespeare Company, to kolejny eksperyment Teatru Pieśń Kozła. Stanowi próbę odkrycia muzyczności w poezji Szekspira i odnalezienia korzeni tragedii. Poszukując kolorów i dźwięków szekspirowskiego języka, aktorzy starają się zgłębiać naturę dramatu.

„Lacrimosa” zamknęła etap pracy zespołu nad mitami. „Macbeth” jest wyrazem zainteresowania tragedią (nazwa grupy - z greckiego „tragon ode” – pieśń kozła), otwierając jednocześnie nowe obszary poszukiwań. Pierwszy pokaz pracy nad projektem „Macbeth” odbył się w lutym 2007 roku w Swan Theatre (Royal Shakespeare Company) w Stratford-upon-Avon podczas festiwalu Complete Works. Spektakle w Teatrze Pieśń Kozła, mimo że zwane premierowymi, to w rzeczywistości prezentacje pracy nad wciąż ewoluującym spektaklem. Widzowie są zatem świadkami procesu poszukiwania nowych znaczeń i możliwości ekspresji.

W spektaklu bierze udział międzynarodowy zespół aktorów z Anglii, Finlandii, Szkocji, Walii i Polski. Spektakl jest grany w języku angielskim.
(z materiałów teatru)

Reżyseria: Grzegorz Bral
Kostiumy: Cristina Gonzalez
Scenografia: Mira Żelechower-Aleksiun, Grzegorz Bral
Światła: Robert Baliński
Instrumenty: Rafał Habel
Muzyka: zaaranżowana na podstawie pieśni zespołu A Filetta z Korsyki
1. „A PAGHJELLA DI L’IMPICCATI” – muzyka – Ghjuvan Acquaviva, słowa – Ghjuvanteramu Rocchi
2. „KYRIE” – muzyka- Jean-Claude Acquaviva, słowa – tekst tradycyjny
3. „SUB TUUM” – muzyka- Jean-Claude Acquaviva, słowa – tekst tradycyjny
4. „SUMIGLIA” - muzyka – Ghjuvan Acquaviva, słowa – Franceschini Acquaviva
5. „BENEDICTUS” - muzyka- Jean-Claude Acquaviva, słowa – tekst tradycyjny
6. „U CANTU DI L’ACQUA” – muzyka i słowa - Jean-Claude Acquaviva
7. „L’INVITU” – muzyka Jean-Claude Acquaviva, słowa – tekst tradycyjny
8. „MAKHARIA”
Obsada:
Macbeth – Gabriel Gawin
Lady Macbeth – Anna Zubrzycki
Macduff – Ian Morgan
Duncan – Janusz Andrzejewski
Malcolm – Ewan Downie
Banquo – Kacper Kuszewski
Wiedźma – Anu Salonen

Familie Flöz (Niemcy)
"Teatro Delusio"
Po raz pierwszy w Polsce!!!!

Familie Flöz - jeden z najbardziej oryginalnych eksperymentalnych teatrów niemieckich. Zespół działa od 1994 roku. To  międzynarodowa grupa artystów teatru,  aktorów, muzyków, tancerzy, reżyserów, projektantów masek oraz kostiumów. Założycielami grupy byli Hajo Schüler i Markus Michalkowski, do których wkrótce dołączył reżyser Michael Vogel. Od 2001 roku zespół ma swoją siedzibę w Berlinie.

Każde z przedstawień realizowanych przez teatr powstaje w wyniku zespołowego działania. Grupa wypracowała oryginalną metodę pracy i ekspresji scenicznej, inspirując się tradycjami rozmaitych gałęzi sztuki teatru, takimi jak teatr masek, taniec, clownada, akrobatyka, magia, improwizacja. Jednym z wyznaczników stylu zespołu jest wykorzystywanie charakterystycznych masek. Zastosowanie tego środka stawia przed aktorami ogromne wyzwanie, wymaga budowania charakteru postaci w odmienny niż w teatrze dramatycznym sposób, nadaje też postaciom oraz opowiadanym przez zespól historiom wymiar szczególnej uniwersalności. Spektakle zespołu swoją szlachetną prostotą opowieści oraz niebywałą precyzją i maestrią aktorstwa podbijają serca widzów różnych krajów, przekraczając granice kultur i nacji. Zespół nie występował dotychczas w Polsce.

Familie Flöz (Niemcy): „Teatro Delusio"
Premiera polska!!!!

Spektakl „Teatro Delusio” to przedstawienie wyjątkowe. Opowiada fabularną niemal historię, ale jego twórcy koncentrują się na pozawerbalnych środkach ekspresji. Zaledwie trójka aktorów wciela się tu w kilkanaście postaci przedstawiając to, co zwykle zakryte jest przed oczami widzów – świat istniejący za kulisami teatru, burzą emocji, fascynacji, radości i strachu, które stanowią drugie dno oglądanego na scenie zwykle przepychu i blasku. To co zwykle umyka światłu reflektorów, tutaj urasta do rangi tematu spektaklu. To przepiękna, uniwersalna opowieść o teatrze, który paradoksalnie staje się metaforą codziennego życia.

„Die Welt” napisał o tym przedstawieniu:  „Gdyby istniała nagroda imienia Charlesa Chaplina, to członkowie zespołu Familie Flöz powinni ją otrzymać”.

Podczas festiwalu odbędzie się również spotkanie z zespołem, które pozwoli przybliżyć działalność oraz metody pracy tej niezwykle oryginalnej grupy. Spotkanie to będzie również wyjątkową okazją przedstawienia widzom wybranych zjawisk współczesnego teatru niemieckiego.

Teatr A3 (Warszawa) / „Zmysły”
Wędrowny kabaret uliczny

Tworzą/yli zespół i autorskie spektakle Teatru CINEMA. Kolekcjonują wzruszenia, charakterystyczne postacie sceniczne i rozpoznawalną stylistykę.
Nie odeszli z CINEMA.
Powrócili.
Do rzemieślniczych studiów. Do łuskania z rzeczywistości pereł absurdu, do drwiny i zabawy powtarzalnością. Celebrują minimal art codzienności.
 
Mają wielką swobodę aktorską i bagaż własnego, cinemowskiego stylu gry.
Drążą materię aktorską, osadzają ją w wyrazistości czytelnych intencji, bez ubierania jej w efektowne zabiegi formalne.   
Bazują na prawdziwości bycia, realności aktu. Na rodzących się emocjach – jasnych, znaczących.
(z materiałów teatru)

Teatr A3 (Warszawa): „Zmysły”
Wędrowny kabaret uliczny

Edward Lear: "Jeżeli chcesz sprawdzić czy to co widzisz,
w czym uczestniczysz ma sens, poddaj to pod osąd absurdu
i pozwól aby absurd zweryfikował tą rzeczywistość"

„Zmysły” to surrealistyczny kabaret liryczny. Absurd sytuacji idzie pod rękę z Komizmem, a wszystko w barwnej formie wszystkich Zmysłów.

„Zmysły” to para Stepujących Oczu, Śpiewających Uszu, Nos i Usta z koralikami zębów oraz czyniących niebywałe wprost sztuki akrobatyczne i magiczne dłoni. Metoda to surrealizm i absurd, inteligentny żart, krótkie teksty, piosenki, step, interakcja. Tematy zaczerpnięte bezpośrednio od Rene Magritte, Salvadore Dali, Henri Ruso. Materią zaś jest miejsce zastane, rzeczywistość napotkana, i człowiek - Widz, Przechodzień, Spacerowicz.

Wywodząc inspirację bezpośrednio od takich zjawisk jak komedia dell\'arte, surrealistyczny absurdalny kabaret Volter z Zurrichu, a bliżej sięgając - podwórkowych trup teatralnych, absurdalnych cyrków i kabaretów, występujących podczas jarmarków, na targowiskach czy w zakamarkach miejskich podwórek - konstruujemy opowieść, która podejmie weryfikację sensowności przestrzeni zastanej poprzez odszukiwanie jej absurdu.

W przemieszczającej się ulicami tańczącej, stepującej, śpiewającej konstrukcji - Twarzy obsłuchamy, obwąchamy, obejrzymy i podotykamy do granic możliwości każdy napotkany obiekt - budynek, ławkę, pomnik, latarnię.

„Zmysły” siłą młodości aktorów, energii przedstawienia i absurdalności humorystycznych historyjek  wtargną w anonimowe przestrzenie miejskie i ożywią je. Burza dźwięków, muzyka płynąca z głośnika i podgrywana na żywo wespół z postaciami spektaklu: Śpiewającymi Uszami, Stepującymi Gałkami Ocznymi czy Nosem z Gilem i machiną Ust Korali, Dłońmi żonglującymi słoniem -  będą barwną, absurdalną i żywą tkanką miejskich działań. Zadaniem aktorów w spektaklu jest wpisanie  się w przestrzenie obiektu, nawiązanie kontaktu z widzem, zaintrygowanie przechodnia, wciągnięcie go w interakcje.Formą spektaklu jest mobilność akcji, przemieszczanie się przy zachowaniu wewnętrznej struktury wystąpień kabaretowych, zapowiedzi i popisów solo, itd.
(na podstawie materiałów teatru)

Divadlo SKUTR

SKUTR to przedstawiciel młodej generacji czeskiego teatru, jedna z najbardziej oryginalnych, nowoczesnych  i wyrazistych  grup czeskiej sceny niezależnej.

Zalążkiem zespołu był tandem: Martin Kukučka i Lukáš Trpišovský - reżyserzy i choregrafowie. Wspólną pracę rozpoczęli jeszcze podczas studiów w Szkole Teatralnej DAMU w Pradze pod okiem prof. Josefa Krofty i prof. Miloslava Klímy. Już ich spektakl dyplomowy zwrócił zarówno uwagę publiczności, jak i krytyki. W rezultacie młodzi twórcy zaraz po ukończeniu studiów za zaproszenie dyrektora Ondreja Hraba zostali rezydentami w słynnym Teatrze Archa. W tymże teatrze SKUTR oraz skupieni wokół niego aktorzy działali w ramach teatralnego laboratorium Archa.lab tworząc wiele cieszących się powodzeniem spektakli. Podczas pracy w Teatrze Archa SKUTR trzykrotnie rok po roku nominowany był do nagrody Alfréda Radoka dla Najciekawszej Nowej Twarzy Roku, ich spektakl „Understand” nominowany był do nagrody „Spektakl Roku”. Skupieni wokół Martina Kukučki i Lukáša Trpišovský’ego w ciągu tych czterech lat pracy w Teatrze Archa artyście stopniowo zaczęli identyfikować się z nazwą SKUTR – obecnie tworząc jeden z najbardziej nowoczesnych czeskich teatrów offowych. 

Spektakle realizowane przez SKUTR łączą taniec, ruch, akrobacje, sztukę lalkarską, projekcje, słowo mówione, niezwykle precyzyjnie operują światłem oraz muzyką. SKUTR ma w swoim dorobku spektakle bardzo różnorodne – od przedstawień na temat  komunikacji internetowej po spektakle inspirowane tematami zaczerpniętymi z baśni Andersena, poświeconymi tradycji itd. Martin Kukučka i Lukáš Trpišovský reżyserowali też sztuki dramatyczne. Wraz z innymi artystami należącymi do zespołu prowadzą również warsztaty – dotychczas m.in. w Belgradzie, Polsce, Czechach oraz na Słowacji.

Ich spektakle prezentowane były na festiwalach w Serbii,. Polsce, Łotwie, Włoszech, Niemczech. Rumunii i na Słowacji. W 2008 roku spektakl „Płaczki” prezentowany był podczas Festiwalu Frige w Edynburgu, zdobywając bardzo dobre recenzje.
Martin Kukučka i Lukáš Trpišovský zostali zaproszeni do udziału w 2. Międzynarodowym Festiwalu Teatralnym "Miasto", który odbędzie się we września b.r. w Legnicy.
Divadlo SKUTR (Czechy) / „Płaczki”
Płaczki to urzekające połączenie tradycyjnych słowiańskich pieśni, teatru ruchu, czy też „physical theatre”, poezji oraz ujmującego poczucia humoru. Wyobraźcie sobie tylko: wykonywane na żywo pieśni, tryskający energią młody zespół, dynamiczny ruch, znakomite aktorstwo. A początek historii jest bardzo prosty: stary wiejski dom, trzy piękne dziewczyny, czterech osłupiałych chłopaków...

„Płaczki to kawałek piękna”
“The Financial Times”

„Wykorzystując tradycyjne słowackie pieśni pogrzebowe, zespól kreuje przejmująco piękne teatralne doświadczenie, którego atmosfera trwa długo po tym jak ostatni widz opuszcza salę.”
„The Stage”
 
Divadlo SKUTR (Czechy) / „Malá smrt”
Poetyckie, zwariowane, bardzo śmieszne, pełne energii, zachwycające urokliwe i cudownie zmysłowe przedstawienie. Trojka zakochanych mężczyzn, trójka bojaźliwych kobiet.. Gorąca, letnia noc, światło świec i szaleństwo zmysłów...

Andrew  Dawson (UK)
„Absence and Presence”
Po raz pierwszy w Polsce!!!!

Andrew  Dawson (UK)
Andrew Dawson jest aktorem i reżyserem cieszącym się międzynarodowym uznaniem. Jego spektakle zdobywają nagrody na festiwalach na całym świecie, ale co najważniejsze ujmują widownię w różnych krajach szczerością, ogromną wrażliwością i niezwykłą wyobraźnią ich twórcy.

Andrew Dawson studiował taniec i sztukę teatru w Nowym Jorku, Paryżu oraz Londynie. Tworzy niezwykle oryginalne spektakle, z maestrią i wyobraźnią wykorzystując rozmaite media – chętnie sięga po sztukę wideo, teatr przedmiotu, wizualizacje i projekcje, wykorzystuje tradycje mimu i niezwykle współczesną wersję teatru cieni. Tworzy teatr oparty na ekspresji wizualnej, ekspresji ruchu, kreując tym samym możliwość komunikacji przekraczającej ograniczenia przekazu werbalnego. W swoim dorobku reżysera i aktora ma m.in. następujące spektakle: „Do You Want To Die With Me”, „Pandora 88” (fabrik Company Germany – spektakl zdobył nagrodę Fringe First na the Edinburgh Festival Fringe w 2003), „The Idiot Colony”, „Space Panorama”, „Leitmotif” i obsypany nagrodami „Absence and Presence”. Jest współtwórcą the Mime Theatre Project (1984 r).

Andrew  Dawson (UK): „Absence and Presence”
Premiera polska!!!!

Reżyseria i wykonanie: Andrew Dawson
Współpraca: Jos Houben, Graham Johnston oraz fabric Potsdam

W 1985 roku umarłem. Przez dziesięć dni moje ciało leżało przez nikogo nie znalezione...

„Absence and Presence” to poruszająca, choć nie pozbawiona humoru, bardzo osobista opowieść tancerza i aktora-mima Andrew Dawsona o śmierci jego ojca. Ojciec Dawsona zmarł w 1985 roku, a jego ciało leżało przez nikogo nie znalezione przez 10 dni. To traumatyczne doświadczenie zainspirowała artystę do stworzenia autobiograficznego, ale przecież bardzo uniwersalnego spektaklu, w którym próbuje zmierzyć się ze swoim poczuciem starty, winy, miłością, sprzecznymi emocjami, które łączą i... dzielą ojca i syna.  W przedstawieniu wykorzystywane są rzeźby, projekcje wideo, dyskretna, powściągliwa  choreografia. To pełna niezwykłych emocji, niezwykle piękna wizualnie, nowoczesna formalnie, a przecież do bólu szczera opowieść dorosłego mężczyzny o swoim ojcu i relacji z nim. Opowieść, w której wielu z nas odnajdzie swoje miejsce...

Na Festiwalu Fringe w Edynburgu w 2005 spektakl zdobył najważniejsze nagrody, jakie tylko były do zdobycia, w tym: Total Theatre Award, Herald Angel oraz The Carol Tambor Award.
Nie był dotychczas prezentowany w Polsce!

”Po prostu wybitne.”
The Telegraph

“Spektakle Dawsona pokazują, że teatr ruchu może być bardziej złożony w swoim przekazie niż teatr posługujący się słowem i bardziej radykalny niż filozofia.’
Die Zeit

Teatr im. Stefana Jaracza (Łódź) / „Osaczeni”

Teatr im. Stefana Jaracza jest najstarszym łódzkim teatrem, spadkobiercą stupiętnastoletniej tradycji polskiej sceny w Łodzi. Zanim zyskał obecną nazwę, znany był jako Teatr Polski, Teatr Miejski i powtórnie Polski. Od 1992 roku dyrektorem artystycznym Teatru Jaracza jest Waldemar Zawodziński, reżyser, scenograf, pasjonat teatru. 
Teatr im. Stefana Jaracza od lat zajmuje ważne i znaczące miejsce na mapie teatralnej Polski. Dowodem tego są liczne nagrody oraz wyróżnienia zdobyte na prestiżowych festiwalach, uznanie krytyki i sympatia widzów. Jest także laureatem nagród i wyróżnień na festiwalach teatralnych zagranicą. Pracuje tu wielopokoleniowy zespół aktorski o wszechstronnym potencjale artystycznym, a swoje spektakle realizują wybitni reżyserzy, m.in. Walery Fokin, Barbara Sass, Tomasz Zygadło, a także przedstawiciele młodego pokolenia twórców - Mariusz Grzegorzek (m.in. "Skóra węża" T. Williamsa, "Blask życia" R. Gilman,), Zbigniew Brzoza (m.in. "Burza" W. Szekspira), Jacek Orłowski (m.in. "Seks, prochy i rock and roll", "Czołem wbijając gwoździe w podłogę", E. Bogosiana, Opowieści Lasku Wiedeńskiego" O. Hörvatha, "Śmierć komiwojażera" A. Millera), Remigiusz Brzyk ("Czarownice z Salem" A. Millera, "Historia o Miłosiernej czyli testament psa" A. Suassuny).

Obecnie Teatr staje się niejako ogniskową, w której skupiają się istotne problemy współczesne i forum dyskusyjnym o wartościach, postawach, poglądach, sposobach postrzegania świata i kształtowanie jego wizji, a jednocześnie strażnikiem i kontynuatorem humanistycznych tradycji. Dlatego w repertuarze znajdują się zarówno wybitne dzieła klasyki polskiej i światowej, jak i najciekawsze, nie unikające trudnych, kontrowersyjnych tematów propozycje dramaturgii współczesnej.

Wkrótce Teatr rozpocznie działalność na kolejnych scenach. W ramach projektu tworzenia Europejskich Scen Teatru im. Stefana Jaracza w regionie łódzkim powstaną sceny w Sieradzu, Skierniewicach, Piotrkowie Trybunalskim i Radomsku. Projekt ma na celu przybliżenie teatru środowiskom, które maja do niego ograniczony dostęp, choćby ze względu na dystans dzielący mniejsze ośrodki od łódzkiego centrum.

W roku 2008 i sezonie 2008/2009 Teatr im. Stefana Jaracza obchodzi jubileusz studwudziestolecia.

„Osaczeni”
Autor: Władimir Zujew
reżyseria: Małgorzata Bogajewska
przekład - Agnieszka Lubomira Piotrowska
scenografia - Maciej Chojnacki
opracowanie muzyczne - Rafał Kowalczyk
reżyseria światła - Krzysztof Sendke
współpraca scenograficzna - Ryszard Warcholiński

Występują:
Sambor Czarnota, Kamil Maćkowiak
Dobromir Dymecki (PWSFTviT)

Po powrocie z wojny w Czeczenii, rosyjski żołnierz - najemnik odwiedza dawnego przyjaciela i kolegę z osiedla. Piją alkohol. Ożywają czeczeńskie wspomnienia. Weteran wojenny, zdrowy na ciele, ale z przetrąconą na zawsze psychiką, kontynuuje wojnę w warunkach pokojowych. Nieuleczalnie chory na dzikość i okrucieństwo, chwali się swoimi "dokonaniami" na terenie okupowanym. I tam , i tu jedynym prawem jest dla niego przemoc, a jedyną walutą - strach. Sam, mając ciągłe poczucie zagrożenia, sieje postrach w swoim środowisku. Jak osaczone zwierzę atakuje, by uprzedzić domniemany atak.
Przykład konfliktu rosyjsko-czeczeńskiego każe się zastanowić, skąd się biorą kaci wszystkich wojen. Kim są? Co sprawia, że człowiek przestaje być człowiekiem,
a zmienia się w bestię? Ale jest też drugi, nie mniej ważny aspekt wojny. Stanowisko cywilów. Politykę uprawiają politycy, nie zwykli ludzie, którzy przecież na nic nie mają wpływu - zwykliśmy się usprawiedliwiać. Warto pomyśleć, na ile nasz brak sprzeciwu, nasza milcząca zgoda decydują o obliczu współczesnego świata.

RECENZJE:

"Osaczeni" to pokaz aktorskiej siły. Ze sceny bije strach a na widowni panuje najwyższe skupienie.....W ten sposób wojny na scenie jeszcze nie pokazywano.
Agnieszka Michalak "Dziennik. Polska, Europa, Świat"

"Osaczeni" Bogajewskiej to kawał krwistego, teatralnego mięsa. Ostre słowa, brudne obrazy, skrajne emocje.(...) poruszający, przerażający spektakl.
Joanna Ruszczyk "Newsweek Polska"

Znakomita gra aktorów. Kamil Maćkowiak stworzył doskonałą i brawurową kreację. (...) Dorównuje mu Czarnota, który choć wyciszony ma wewnętrzny niepokój wypisany na twarzy. Od tej pary nie odbiega ten trzeci, czyli grający ducha Jima (...) Dobromir Dymecki, student PWSFTv i T w Łodzi. (...) świetne pod względem aktorskim i scenograficznym przedstawienie.
Krzysztof Karbowiak "Trybuna"

"Osaczeni" w Teatrze Jaracza, w których aktorstwo przekracza miarę teatralnego występu, pokazują czym jest wojna. Groza (...) nie byłaby tak dotkliwa, gdyby nie brawurowe aktorstwo Maćkowiaka, Czarnoty i Dymeckiego.(...) Spektakl nie jest pacyfistyczną przestrogą przed wojną. (...) Osaczeni (...) to tren dla żywych ofiar wojny. Trzeba go absolutnie zobaczyć.
Leszek Karczewski "Gazeta Wyborcza"

(...) tego spektaklu nie da się zapomnieć. I dlatego, że świadomie wybrano ekstremalne środki wyrazu i dlatego, że po "Niżyńskim" Maćkowiak pokazał po raz wtóry aktorską klasę. Brawo też Czarnota! (...) Spektakl- całkowicie odarty z polityki- przynosi refleksję, że w każdej wojnie klęskę ponoszą obie strony. Znakomita realizacja!
Małgorzata Karbowiak "Kalejdoskop"

Spektakl zdobył m.in. GRAND PRIX Nagrodę Publiczności na VIII Ogólnopolskim Festiwalu Dramaturgii Współczesnej RZECZYWISTOŚĆ PRZEDSTAWIONA Zabrze 2008. Na tym samym festiwalu Małgorzata Bogajewska otrzymała Nagrodę za Reżyserię, Kamil Maćkowiak Nagrodę za rolę Wesołego, Sambor Czarnota Nagrodę za rolę Łarika, a Maciej Chojnacki Wyróżnienie za scenografię.

Junk Ensemble Dance Theatre (Irlandia)
“Drinking Dust”
Po raz pierwszy w Polsce!!!!

Junk Ensemble Dance Theatre (Irlandia)
Jessica Kennedy i Megan Kennedy – tancerki i zarazem dyrektorki artystyczne, założyły zespół junk ensamble w 2004. To oryginalny, odważny i bezkompromisowy młody teatr poszukujący nowych środków eskresji, łączący teatralne gatunki, odkrywający chętnie nowe przestrzenie. Junk ensemble współracował m.i. z brytyjskim zespołem Blast Theory oraz eX Vocal Ensemble (Catriona O\'Leary and Eric Fraad).

Jessica Kennedy kształciła się w USA, Dublinie oraz Londynie. Występowała  z wieloma zespołami, m.in. Storytelling Unplugged Company (Rumunia), Stage Junket Company (Edynburg). W Londynie wspólpracowała z grupami: The National Youth Dance Company, Compound Productions, Adrenalin Dance, Satu Tuomisto Dance Company, Retina Dance Company oraz Blast Theory; w Irlandii z Myriad Dance, Brokentalkers Theatre, występowała w spektaklach realizowanych przez The Ark Theatre, The Pavilion Theatre, Romeo and Juliet at The Abbey Theatre. Została uznana za najlepszą aktorkę Festiwalu Fringe w Dublinie w 2006 roku.

Megan Kennedy rozwijała swoje umiejętności taneczne w Alvin Ailey Dance Theatre w Nowym Jorku, studiowała na Queen Margaret University w Edynburgu. Występowała m.in. z Retina Dance Company (Londyn), CoisCeim Dance Theatre (Irlandia), Bedrock Productions (Irlandia), dwa razy brała udział w tournee po Wielkiej Brytanii z zespołem Cat in A Cup Theatre Company (Szkocja). Występowała w spektaklu “Romeo and Juliet”, który reżyserował  w the Abbey Theatre\'s Jason Byrne, współpracuje z Brokentalkers Theatre (Irlandia). Współpracowała również z następującymi zespołami: Rex Levitates Dance Company (Irlandia), Storytellers Unplugged (Rumunia), This Torsion Dance Theatre (Irlandia), Shakram Dance Company (Irlandia). Megan Kennedy pracuje także jako choreograf – ma w swoim dorobku “Queen of Spades Opera” Czajkowskiego w Edinburgh Festival Theatre oraz „Brimstone and Treacle” (QM Acting Company).

„Drinking Dust”
Premiera polska!!!
Spektakl zrealizowany we współpracy z zespołem Brokentalkers (uznanym za wykonawcę najbardziej seksownego spektaklu na festiwalu Dublin Fringe w 2006 r.)

Reżyseria: Feidlim Cannon, Gary Keegan, Jessica Kennedy, Megan Kennedy
Występują: Megan i Jessica Kennedy, Juno Kostick, Daniel Reardon
Produkcja: Cian O\'Brien
Reżyseria światła: Sinéad Wallace
Scenografia i kostiumy: Lian Bell
Reżyseria dźwięku: Alexis Nealon
Technika: Kilian Waters

Tajemnicza przestrzeń, pełen niespodzianek spektakl. Forma, miejsce, treść spotykają się tu, by mogła snuć się opowieść o tym wszystkim, co w życiu porzucamy, co zostawiamy za sobą... To poruszające i urokliwie piękne, ale też bezkompromisowe przedstawienie o wspomnieniach, dzieciństwie, o rodzinnym domu, relacjach z najbliższymi. Dwie siostry-bliźniaczki wirują przed nami, umykają, oprowadzają po labiryncie swojej pamięci i wyobraźni, zabierają w podróż do krainy dzieciństwa, opowiadają o dziecięcych zabawach i smutkach, o tragedii utraty kogoś bliskiego i o uczeniu się niezależności.. Opowieść snuje się i urywa, wspomnienia mieszają się z wyobrażeniami o nich, trudno odróżnić rzeczywistość od snu, ale też trudno się obudzić...

\'junk ensemble cechuje odwaga oraz pomysłowość”
Irish Times

LUME Teatro (Brazylia)
„Shi-Zen, 7 Bowls”
Po raz pierwszy w Polsce!!!!

LUME Teatro to jeden z najbardziej oryginalnych i interesujących zespołów teatralnych działających w  Brazylii. Początki teatru związane są z poszukiwaniami i doświadczeniami jego twórcy Louisa Otavio Byrniera (1956-1995), który współpracował z tak wybitnymi twórcami teatru jak Etienne Decroux, Eugenio Barba, Philippe Gaulier, Jacques Lecoq, Ives Lebreton, Jerzy Grotowski oraz mistrzami orientalnych sztuk teatru: no, kabuki oraz katakali.

Od swojego powstania zespół LUME zrealizował 23 spektakle. Teatr często podróżuje po świecie, występował już i prowadził warsztaty oraz prezentacje w ponad 20 krajach. Gościł w Argentynie, Peru, Ekwadorze, Boliwii, Meksyku, USA, Kanadzie, Grecji, Danii,. Finlandii, Norwegii, Włoszech, Hiszpanii, Wielkiej Brytanii, Szkocji, Francji, Niemczech, Izraelu, Egipcie oraz Korei Południowej. Niestety polska publiczność jeszcze nie miała szansy obejrzenia ich spektakli...

Bardzo ważnym komponentem metody pracy LUME Teatro są poszukiwania stałych członków grupy, ale też nieustanne spotkania i wymiana doświadczeń artystycznych z innymi artystami. Od wielu lat LUME utrzymuje stałe kontakty m.in. z następującymi artystami: Iben Nagel Rasmussen (Odin Teater, Dania), Natsu Nakajima (Japonia), Nani i Leris Colombaioni (Włochy), Sue Morrison (Kanada), Tadashi Endo (Japonia) oraz Kai Bredholt (Odin Teatter, Dania).

Baräo Geraldo – rejon, w którym pracuje LUME stał się ważnym punktem na teatralnej mapie Brazylii. Artyści spotykają się tutaj, aby eksplorować metody artystycznego wyrazu, rozwijać warsztat aktora, poszukiwać metod pracy, które uwzględniają indywidualność aktora, stwarzają możliwość rozwoju oraz współpracy i wymiany doświadczeń.

LUME Teatro (Brazylia) i Tadashi Endo / „Shi-Zen, 7 Bowls”
Premiera polska!

Występują: Ana Cristina Colla, Carlos Simioni, Jesser de Souza, Naomi Silman, Raquel Scotti Hirson, Renato Ferracini , Ricardo Puccetti
Reżyseria i choreografia: Tadashi Endo
Reżyseria światła, kostiumy, dźwięk, scenografia: Tadashi Endo
Operator swiatła: Eduardo Albergaria
Produkcja: LUME Teatro we współpracy z Butoh-Centrum MAMU / Göttinegen (Niemcy)

Przedstawienie łączące ruch, muzykę, pieśni, elegancję i minimalizm japońskiego tancerza butoh Tadashi Endo z temperamentem i witalnością sławnego brazylijskiego zespołu LUME. Ciała siódemki aktorów stają się tutaj „naczyniami’, z których wypływa szczególna opowieść o cyklu życia.
Od niewinnych początków, poprzez niespokojne koleje rozwoju i ewolucji aż po wizję apokalipsy snuje się tu opowieść pełna napięć pomiędzy światem natury i światem człowieka. Czasem dramatyczna, czasem poetycka, czasem groteskowa – jak życie. Struktura spektaklu to wyzwanie dla widzów, twórcy raczej sugerują tu niż oznajmiają, rzucają wyzwanie tradycyjnym formom narracji. Uwodzą.

Od czasu premiery spektakl „Shi-Zen, 7 Bowls” był prezentowany na wielu festiwalach teatralnych w Brazylii, podczas the Festival International Experimental de Quito w Ekwadorze, the Festival International de Liege w Belgii oraz podczas festiwalu Fringe w Edynburgu w znakomitym ośrodku Aurora Nova.

Rotozaza (UK)
„Etiquette”
Premiera polska!!!

Rotozaza niepostrzeżenie stała się jedną z najbardziej zaskakujących i innowacyjnych brytyjskich grup teatralnych, rozpoznawalnych w wielu krajach i zorientowanych na realizację projektów, które przekraczają granice krajów.
Trzon zespołu stanowią Anton Hampton i Silvia Mercuriali. Zarówno w swoich wczesnych pracach realizowanych w pozateatralnych przestrzeniach w Paryżu i Mediolanie, jak i w ostatnich projektach koncentrujących się na udziale nieprzygotowanych „gości”, twórcy zespołu zawsze stawiali sobie dwa główne cele: realizować jak najwięcej „na żywo” i rozwijać międzynarodowe projekty, nie obawiając się pracy wymagającej kontaktu z innymi językami i kulturami. Ich prace to wyzwanie, ale też znakomita zabawa, to kompletne teatralne szaleństwo. Często ich świadkowie odkrywają w nich coś, co kompletnie zmienia ich sposób postrzegania danego zdarzenia...

Rotozaza UK / „Etiquette”
Premiera polska!!!

„Etiquette” to realizacja marzenia Rotozazy o stworzeniu całkowicie wcześniej zarejestrowanego, a jednocześnie granego zawsze tu i teraz,  możliwego do zaprezentowania wszędzie i przetłumaczenia na każdy język spektaklu.

Dwie osoby zostają zaproszone do tego, aby usiąść naprzeciw siebie przy kawiarnianym stoliku. Mając słuchawki na uszach i wykonując nagrane dla nich wcześniej i płynące z słuchawek instrukcje, wspólnie dla siebie tworzą spektakl. Na mini scence kawiarnianego stolika poruszają rekwizytami, z rzadka wymieniają podpowiadana kwestie. Odgrywają (choć przecież nic nie odgrywają...) dramatyczną historię..
To niezwykłe, trwające pół godziny teatralne doświadczenie. Przeżycie, podczas którego tworzy się teatr.... Wasz teatr.