Osieckiej nigdy dość

Tytuł spektaklu nawiązuje do ulubionego miejsca Agnieszki Osieckiej, niewielkiej kawiarni na warszawskiej Saskiej Kępie, gdzie lubiła przesiadywać, wnikliwie obserwowała bywalców lokalu, a obserwacje i przemyślenia zapisywała choćby na serwetkach. Tak powstało wiele wspaniałych piosenek, po które sięgają wciąż nowi wykonawcy. W ten oto sposób pamięć o Agnieszce jest ciągle żywa, a jej twórczość się nie starzeje. Podobnie rzecz się ma z elbląskim przedstawieniem. Zupełnie nowe i bardzo nowocześnie napisane aranże Pawła Steczka, klimatyczna scenografia i intrygujące kostiumy Tatiany Kwiatkowskiej, ciekawe i dynamiczne układy choreograficzne Tomasza Tworkowskiego. Całość wyśpiewana i odegrana przez czworo aktorów: Beatę Przewłocką, Jolantę Tadlę, Lesława Ostaszkiewicza i Marcina Tomasika, którym towarzyszą muzycy.

„Cafe Sax" to nie tylko przedstawienie, to także miejsce, muzyczna kawiarnia, gdzie można się na chwilę zapomnieć, wsłuchując w piosenki o życiu, miłości, szczęściu, zdradzie, bólu, przemijaniu, gdzie można się napić aromatycznej kawy...

Spektakl miał swoją premierę w październiku 2004 roku i od tego czasu grany jest za każdym razem przy pełnej sali. Widzowie na kilka tygodni wcześniej rezerwują bilety, bo chcą jeszcze raz zasłuchać się w pięknych, ponadczasowych piosenkach. Na spektakl składają się 22 tytuły, m.in. „Okularnicy”, „Pogoda na szczęście”, „Małgośka”, „Na całych jeziorach ty”, „Niech żyje bal”, „Na zakręcie”.

Setne przedstawienie zostanie zagrane w najbliższy piątek 26 listopada o godz. 19 na Małej Scenie lub jak wolą widzowie – w kawiarni Cafe Sax. Kolejne będzie można zobaczyć 28 listopada (niedziela) o godz. 19.
    
Aktorzy o spektaklu:

Jolanta Tadla (Kobieta Zawiedziona):

Nie ma chyba w Polsce osoby, która nie znałaby choć jednego tekstu Osieckiej. Z wieloma można się identyfikować. Robią to i kobiety, i mężczyźni. Każdy znajdzie w nich swoje emocje. To są życiowe piosenki, o tym, co nam tam w środku gra. Przykładem może być choćby „Wariatka tańczy” czy „Na zakręcie”. Bardzo miło kojarzy mi się piosenka „Komu weselne dzieci”. Przywołuje wspomnienia pierwszej miłości, jeszcze ze szkoły podstawowej. Cieszę się, że mogę ją śpiewać w spektaklu „Cafe Sax”. Myślę, że ten spektakl możemy zagrać i 200, i 300 razy i zawsze będą widzowie, kolejne pokolenia. Ludzie się nie zmieniają, mają te same uczucia i emocje, zawsze będzie przecież miłość, zdrada, zawiść.

O tym, że Agnieszka Osiecka cieszy się stale zainteresowaniem słuchaczy świadczyć mogą komplety na naszych spektaklach, a także kolejne płyty, które nagrywają kolejni artyści.
    
Marcin Tomasik (Barman):

Teksty Osieckiej chyba jednak bardziej są dla kobiet, bo dotyczą uczuć, które nimi targają najmocniej. Nie oznacza to oczywiście, że panowie nie mogą ich śpiewać. My w spektaklu śpiewamy (śmiech). Ja na przykład uwielbiam taką perełkę z muzyką Krzysztofa Komedy „Filiżanka kawy”. Dla mnie to numer jeden i bomba. Lubię też śpiewać „To nasze ostatnie bolero”. W spektaklu „Cafe Sax” warto zwrócić uwagę na zachwycające aranżacje Pawła Steczka.

A kim jest moja postać? To barman, który serwując klientom kawiarni trunki wysłuchuje ich zwierzeń.
    

Beata Przewłocka (Poetka):

Agnieszkę poznałam w Częstochowie, gdy grałam w „Łotrzycach”. Była koleżanką reżyserki Barbary Radeckiej więc przyjechała na premierę. Noc spędziłyśmy w mojej kuchni na rozmowach. Była osobą bezpośrednią, nie stwarzała dystansu. Zaprosiła mnie później do udziału w programie „Listy z fiołkiem, a także na swój wieczór autorski w Częstochowie. Tam z koleżanką śpiewałyśmy piosenki ze spektaklu „Łotrzyce”. Po Agnieszce zostały mi wspomnienia i zdjęcia.

Poznałam ją, mam więc sentymentalny stosunek do jej twórczości, która dotyczy kobiet, mężczyzn i jej samej. Mówiła, że jest osobą zimną i nieczułą, a to nie prawda. Była bardzo wrażliwa. W tekstach łatwiej jej było wyrazić emocje. W spektaklu „Cafe Sax” gram Poetkę, która jest właściwie Agnieszką [fot. niżej - z prawej]. Tak jak ona siedzę w kawiarni (ona na Saskiej Kępie), obserwuję ludzi, zapisuję teksty. Zawsze lubiłam piosenkę „Oczy tej małej” i bardzo się cieszę, że mogę ją śpiewać w naszym spektaklu. Publiczność odbiera go pozytywnie. Dwa bisy to już właściwie norma. Zdarza się, że publiczność śpiewa razem z nami. I śpiewać będzie, i przychodzić na „Cafe Sax”, bo teksty Osieckiej dotyczą spraw uniwersalnych. Poza tym klasyka się nie starzeje, nabiera tylko patyny.