Pinokio chce być chłopcem

Spektakl początkowo sprawia wrażenie multimedialnej, inscenizowanej bajki, ale bardzo szybko staje się procesem, łamiącym schemat tradycyjnej opowieści. Nieustannie oscyluje pomiędzy fantazją, a autentycznością, humorem i intymnością, zarówno na scenie, jak i na ekranie.

Akcja rozgrywa się w fikcyjnym studiu filmowym; gdzie widoczne są kulisy realizowanych nagrań. Kolejne scen, to jednocześnie przemyślany i roboczy proces ukazywania narracji o Pinokiu i relacji między parą aktorów. Do tego celu zostają zastosowane efekty różnych złudzeń optycznych i perspektywy, tak by powstał odpowiedni obraz, jaki przekazuje kamera na ekran do widzów.

To m.in. makieta z drzewami, mały Pinokio w odległej perspektywie, czy groteskowe zbliżenie komentującej głowy.

Jednak, mimo, że obserwujemy jak z drzewa przy pomocy piły tarczowej, powstaje Pinokio, to tak naprawdę opowieść przeplatana jest komentarzami o prawdziwym związku, jaki tworzą autorzy spektaklu. Poznajemy historię ich poznania, ale też transformacji, ściślej mówiąc tranzycji Pionokia, czyli Ivora. Towarzyszy temu zabawny, groteskowy, prawie cyrkowy striptease, który przemienia się w drzewiasty onanizm z rosnącymi w różnych kierunkach kijkami i sękami. Ten zdawałoby się wyuzdany obraz drewnianej orgii, z kłamiącym Piokiem, który marzy, by być prawdziwym chłopcem, nawiązuje do zjawiska wykorzystywania i fałszywego przedstawianie życia i ciał osób transpłciowych. Jednocześnie pojawia się refleksja o nieprzystosowaniu do społeczeństwa, o lesbijskim związku, który po tranzycji stał się prawie związkiem normalnym, powszechnie akceptowanym kobiety i mężczyzny.

Spektakl kończą poetyckie wyznania duetu. To zaczerpnięte z przyrody porównania bycia jak liść i wiatr, wiewiórka i orzech. Gdy oboje się obejmują po całym procesie przedstawienia, potwierdzając wzajemne wsparcie i przywiązania, wtedy najbardziej określają wartości tego związku.

Publiczność doceniła autentyczność, na jaką odważyła się para bohaterów, gromkimi brawami.
Komiczny i groteskowy charakter przedstawienia o Pinokiu i jego marzeniu bycia chłopcem w nawiązaniu do marzenia Ivora o byciu mężczyzną, okazał się introspektywną opowieścią o życiu duetu.

Duet artystów na scenie i w życiu Rosana Cade i Ivor MacAskill rozpoczął pracę nad "The Making of Pinocchio" w 2018 roku. Praca towarzyszyła tranzycji Ivora i była niejako odpowiedzią na nią.

twórcy: Rosana Cade, Ivor MacAskill
wykonawcy: Rosana Cade, Ivor MacAskill, Jo Hellier, Moa Johansson, Tim Spooner i Ray Gammon
scenografia, rekwizyty, kostiumy: Tim Spooner
fot.: Christa Holka, Tiu Makkonen, Niall Walker