Piotr Skrzynecki (1939 - 1997)
Aktor, teatralny, telewizyjny i filmowy, twórca, kierownik artystyczny, reżyser, scenarzysta, konferansjer kabaretu Piwnica pod Baranami.Piotr Cezary Skrzynecki urodził się 12 września 1930 w Warszawie, zmarł 27 kwietnia 1997 w Krakowie.
Syn podpułkownika Mariana Skrzyneckiego i Magdaleny Endelman, pochodzącej z asymilowanej rodziny żydowskiej. Miał jednego starszego brata Józefa. Dzieciństwo spędził w Mińsku Mazowieckim, rozdzieliła ich wojna, Piotr wychowywał się w Makowie Podhalańskim, potem w Zabrzu. Ostatecznie zamieszkał z matką w Łodzi. Rozpoczął tam studia w Wyższej Szkole Ekonomicznej, ale szybko przeniósł się do Państwowej Szkoły Instruktorów Teatrów Ochotniczych przy Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Łodzi.
W 1951 po jej ukończeniu przybył do Krakowa. Organizował i prowadził tu (także w Nowej Hucie) robotnicze teatrzyki amatorskie i zespoły artystyczne. Studiował przez 5 lat historię sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim u profesora Karola Estreichera. Studiów tych nie ukończył z powodu braku zaliczenia studium wojskowego.
W 1956 zorganizował wraz z przyjaciółmi w podziemiach Krakowskiego Domu Kultury mieszczącego się w pałacu Potockich "Pod Baranami" przy Rynku Głównym klub artystyczny jako miejsce spotkania studentów Akademii Sztuk Pięknych, szkoły muzycznej, historii sztuki, architektury. Klub ten szybko przemienił się w znany kabaret "Piwnica pod Baranami". Jego charyzma, niezwykły intelekt i instynkt, wyczucie literatury, oryginalny gust i smak powodowały, że Piwnica ściągała tłumy. W czarnym kapeluszu z piórkiem, w pelerynie, z nieodłącznym dzwoneczkiem tworzył niepowtarzalny klimat miejsca, gdzie się wraz z innymi piwniczanami znajdował.
W latach 1956-1968 współpracował z redakcjami krakowskich czasopism jako krytyk sztuk plastycznych oraz autor publikacji z dziedziny sztuki. W "Echu Krakowa" prowadził w latach 1956-1981 własną rubrykę pt. Echo Piwnicy pod Baranami, którą od 1984 jako Głos Piwnicy pod Baranami kontynuował w kwartalniku "Kraków", a ostatecznie w "Dzienniku Polskim", (pt. Dziennik Piwnicy pod Baranami).
Jako aktor debiutował w 1958 w filmie Antoniego Bohdziewicza "Kalosze szczęścia" następnie "Zielona ziemia" (1978), "Orokseg" (1980), "Naplo Szerelmeimnek" (1987) i "Spis cudzołożnic" (1994). Do fiimu "Dwa pawie na złotych sznurkach" napisał scenariusz i go wyreżyserował. W kilku filmach dokumentalnych grał samego siebie.
W teatrze zadebiutował jako reżyser w spektaklu "Teoria śmiechu" Henri Stendhala (premiera 8 marca 1975). W Teatrze Telewizji wystąpił jedyny raz w roli Anzelna w spektaklu "Przygoda w Warszawie" Stefana Kisielewskiego w reżyserii Mariana Terleckiego (premiera 9 września 1993).
W latach 1976-1986 organizował bale jubileuszowe z okazji rocznicy powstania kabaretu obchodzone m.in. na scenie Teatru Starego.
Na ostatnie pięć lat życia Klinika Chorób Wewnętrznych CM UJ w Krakowie prof. Andrzeja Szczeklika stała się jego drugim domem. Nazywał ją "hotelem snów". Profesor Jacek Musiał i dr Wiesław Królikowski opiekowali się nim do ostatniej minuty.
6 maja 1997 został pochowany został w Alei Zasłużonych na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie.
Wyróżnienia i nagrody:
1968 - Zasłużony Działacz Kultury
1981 - Złota Odznaka "Za pracę społeczną dla Miasta Krakowa"
1981 - Nagroda Miasta Krakowa
1994 - tytuł Honorowego Obywatela stołecznego i królewskiego miasta Krakowa
1994 - Nagroda Wielka Fundacji Kultury dla "Piwnicy pod Baranami" za rok 1993
1995 - Złoty Laur "Przekroju" (na 50-lecie pisma) ...za kwiatek do kapelusza
Źródło: Wikipedia, E-teatr, FilmPolski
