Podróż przez historię

Główną postacią jest Ewelina Lechicka (Maja Komorowska), bogata szlachcianka, która po upadku powstania styczniowego decyduje się podążyć na Syberię za swoim kochankiem, Janem Darskim (Władysław Kowalski), pozostawiając w rodzinnym majątku córkę Karolinę (Katarzyna Figura). Decyzja ta wpływa na losy kolejnych pokoleń kobiet w rodzinie Lechickich, które doświadczają miłości, straty i walki o przetrwanie w trudnych czasach. To opowieść o miłości i tragicznych doświadczeniach a losy bohaterów splatają się w ciekawy i zaskakujący sposób na tle wielkich przemian w kraju przez te prawie dwa stulecia.

Szczególną rolę w filmie odgrywa tutaj scenografia, za którą odpowiadają Jerzy Sajko i Anna Bohdewicz, wiernie oddaje realia różnych epok, przenosząc widza z syberyjskich krajobrazów do paryskich ulic, a następnie do okupowanej Warszawy i sowieckich łagrów. Dbałość o detale sprawia, ze każda scena emanuje autentycznością, pozwalając widzowi zanurzyć się w przedstawionych okresach historycznych. Widzimy wnętrza pełne zabytkowych mebli, stylowych tapet i obrazów, które idealnie odwzorowują atmosferę XIX-wiecznej Polski. Z kolei sceny z okresu powstań narodowych, zsyłki na Syberię czy czasów wojennych charakteryzują się surowością. Bardzo dobrze też ukazano malownicze polskie krajobrazy w kontraście z mroźną i przygnębiającą Syberią. Podobnie jest również z dworem Lechickich, który na początku wydaje się symbolem stabilności i tradycji, ale z biegiem lat staje się coraz bardziej opustoszały i niszczeje, podobnie jak dawne arystokratyczne ideały.

Warto też zwrócić większą uwagę na kostiumy, za które odpowiadają Anna Ostapińska, Barbara Śródka-Makówka. Stroje zaprojektowane z myślą o oddaniu charakteru poszczególnych epok, odgrywają kluczową rolę w budowaniu atmosfery filmu. Staranność w odwzorowaniu ubiorów z XIX i XX wieku podkreśla przemiany społeczne i kulturowe, jakie zachodziły na przestrzeni lat, oraz uwydatnia indywidualne losy bohaterek. Stroje szlachcianek z okresu powstania styczniowego cechuje elegancja i przepych, podkreślające pozycję społeczną Eweliny Lechickiej. Wraz z upływem lat widzimy, jak kostiumy stają się coraz skromniejsze, co symbolizuje trudności, z jakimi muszą mierzyć się kolejne pokolenia kobiet.

Szczególnie ciekawie ukazano modę lat 20. i 30. XX wieku, kiedy to córki i wnuczki Eweliny noszą lżejsze, bardziej swobodne kreacje, wpisujące się w ówczesne trendy. Nie można również pominąć znaczenia kolorystyki strojów – w pierwszych scenach filmu dominują jasne, pastelowe barwy, symbolizujące beztroskę arystokracji. W miarę jak historia bohaterów nabiera tragizmu, pojawiają się ciemniejsze tkaniny, często w odcieniach szarości i czerni, to oddaje klimat wojny, represji czy rodzinnych dramatów.

Klimat filmu oddaje również muzyka skomponowana przez Andrzeja Kurylewicza. Podkreśla ona emocje towarzyszące poszczególnym scenom i wzmacnia ich dramatyzm. Delikatne melodie przeplatają się z bardziej dynamicznymi utworami, oddając napięcie i uczucia bohaterów.

Bohaterowie to jedni z najmocniejszych elementów spektaklu. Uważam, że ich gra aktorska zasługuje na uznanie. Maja Komorowska w roli Eweliny Lechickiej ukazuje złożoność postaci, balansując między siłą a wrażliwością. Katarzyna Figura jako Karolina przedstawia przemianę od zbuntowanej córki do dojrzałej kobiety, a Ewa Dałkowska w roli Suzanne dodaje historii głębi i autentyczności. Moją uwagę zwrócił także Władysław Kowalski, który wcielił się w rolę Jana Darskiego, ukochanego Eweliny. Bohater przekonująco oddaje wizerunek romantyka, dla którego miłość i ideały są ważniejsze niż osobiste bezpieczeństwo.

„Panny i wdowy" to ambitna, wielowątkowa produkcja, której największym atutem jest wnikliwe ukazanie losów kobiet na tle historycznych zawirowań. Film jest dobrym przykładem polskiego kina historycznego, jednak ze względu na rozbudowaną fabułę i długość oraz drastyczność niektórych scen może nie trafić do każdego widza. Dla miłośników rodzinnych dramatów i historii – pozycja warta obejrzenia.