Podstarzali emo, czyli Czechow w Narodowym

Czy Agnieszka Glińska nie zamęcza trochę tekstów Czechowa? "Sztuka bez tytułu" przed ponad rokiem w Teatrze Współczesnym pokazała, że jej pomysły na inscenizowanie rosyjskiego autora wyczerpują się. Owo zmęczenie da się zauważyć również przy okazji najmłodszego czechowowskiego dziecka reżyserki, czyli "Mewy" w Teatrze Narodowym.

Przedstawienia reżyserka nie umieszcza go w żadnych konkretnych realiach historycznych - nijaka scenografia dodatkowo rozmywa kontekst. Jedna z postaci ubrana jest w koszulkę polo. Ten ślad nowoczesności kłóci się z pożółkłymi tomami zalegającymi na jego biurku. Jeśli to pomysł na podkreślenie uniwersalności rosyjskiego autora, to w efekcie staje się nieporozumieniem.

To spektakl aktorów, a nie Glińskiej

W spektaklu zobaczycie zespół świetnych aktorów: Szczepkowską, Landowską, Stroińskiego, Kluźniak. I chyba tylko to przemawia za tym, żeby wieczór spędzić w Teatrze Narodowym. Jednak i tu Glińska dokonuje jednego nietrafionego wyboru. W roli Borysa Trigorina, pisarza i kochanka starszej od niego aktorki, obsadza Krzysztofa Stelmaszyka. Nie będzie to krytyka pod jego adresem. Niestety taka decyzja reżysera odbiera siłę tekstowi, bo w spektaklu brak przez to istotnego motywu konfrontacji dwóch młodzieńców: właśnie Trigorina i Konstantego Trieplewa, czyli syna wspomnianej aktorki.

Trigorin to znana postać w światku literackim, Trieplew o takiej karierze marzy. U Czechowa ten pierwszy jest po trzydziestce, drugi ma lat 25. U Glińskiej przynależą do różnych pokoleń. Brakuje starcia młodości, rywalizacji. To co u Czechowa ma siłę nośną, u Glińskiej trąci myszką.

Emo-teatr

Myśląc o "Mewie" Glińskiej, nasuwa się skojarzenie z kulturą emo i to tylko pozornie przegięcie. Drażni przesadzona maniera emocjonalna w konstrukcji postaci, która wywołuje dziś niestety niesmak. Egzaltowane zachowanie zmienia czechowowskich wrażliwców w trochę nawiedzonych i znerwicowanych podstarzałych emo. Na sztuki Rosjanina potrzebny jest inny pomysł.

Glińska czepia się Czechowa jak bluszcz i niestety można zastanawiać się chwilami, czy ten afekt jest zdrowy. Kiedyś rzeczywiście dało wyczuć się w tym namiętność, dziś przypomina to raczej skapcaniałe małżeństwo.