Porozmawiajmy

Dramat Doroty Masłowskiej opowiada o pewnej, jakby almodovarowskiej rodzinie, bo złożonej z samych kobiet. Żyją one w małym, ciasnym mieszkaniu. Nie rozmawiają, ale komunikują się między sobą. Każda prowadzi ze sobą własny monolog, ale nie próbuje przeniknąć do wnętrza tej drugiej.

Wszystkie trzy, łącznie z matką, urozmaicającą sobie życie czytaniem gazety, która jest ,,nie dla niej”, odczuwają brak jakiegokolwiek sensu swojej wegetacji, co sprawia, że codzienne czynności opisują przez zaprzeczanie. Mówią o urlopie, którego nie było, wakacjach, na które nie pojadą… Najlepiej by było, gdyby ich w ogóle nie było. Wspomina o tym wnuczka: Możliwe są dwa rozwiązania tego koszmaru:(…) ekonomiczne: członkowie rodziny zabijają się nawzajem.(…) kamienica najlepiej, żeby została zburzona, na gruzowiskach wybudowany względnie elegancki dom, a normalni ludzie kupili w nim mieszkanie.

 W tym momencie scenografia się zmienia. Nie mamy już na scenie brudnej, klaustrofobicznej klatki, a luksusowy pokój wypełniony meblami z Ikei. Na przestronnej, rozłożystej kanapie zasiada scenarzysta filmowy, a później aktorzy, grający główne role w jego filmie. Przedsięwzięcie ma opowiadać o życiu chłopaka, pochodzącego z ubogiej rodziny. Nie powstanie z tego jednak nic więcej poza wyimaginowanym, nie mającym nic wspólnego z prawdą melodramatem. Wynika to z faktu, że bogaci opowiadają o rzeczywistości, której przecież nie rozumieją, nie znają, nie wiedzą jak to jest walczyć o każdy grosz i być skazanym na porażkę.

Na dodatek ci bogaci i sławni wcale nie są tacy szczęśliwi, jak mogłoby się wydawać. Ale pocieszają się tym, że inni mają gorzej. A ci, którzy oglądają ich w telewizji mogą pomarzyć o ,,lepszym” życiu, które i tak jest nie dla nich. Niczym bohaterowie Kruma zasiadają więc przed szklanym ekranem, a odchodzą od niego z poczuciem niespełnienia i niesprawiedliwości, która jest niesprawiedliwa.

 Spektakl Jarzyny świetnie koresponduje ze sztuką Masłowskiej. Dostarcza bodźców wizualnych i dźwiękowych, których nie zapewni nam książka. Doskonale światła, wspaniała oprawa muzyczna, dobra gra aktorska (zwłaszcza scenarzysta w wykonaniu Adama Woronowicza) to wszystko składa się na fenomenalne przedstawienie. Jedyne zastrzeżenia mam do Aleksandry Popłowskiej, która wcieliła się w rolę wnuczki. Jej postać była momentami, szczególnie na początku, strasznie płaska, mdła i bez wyrazu, jakby to ujęła Masłowska - przezroczysta. 
DIALOG rozpoczął się więc bardzo ciekawie - przedstawieniem, którego bohaterowie boją się własnych lęków, wychodzą do nas ze świata cieni. Nie chcą rozmawiać - inni ludzie ich denerwują, odpychają. Postacie wykreowane przez Jarzynę są złe na to, że przyszło im żyć w Polsce, gdzie wciąż po piętach depcze im widmo drugiej wojny światowej. A my się z nich śmiejemy. Są przecież tacy niedorzeczni., zabawni. Zabawni, aż do łez…