Powrót do "Źródła"

Powrót do "Źródła" - rozmowa z Leszkiem Mądzikiem.
Zjawiskowe, tajemnicze, magiczne - tak określane są spektakle Leszka Mądzika, jednej z największych osobowości polskiego teatru poszukującego. Teatr Lalek wznawia właśnie "Źródło", zrealizowane dwa lata temu. Teatr organizuje przy okazji "Mądzikiana", czyli przegląd dokonań założonej przez niego legendarnej Sceny Plastycznej KUL. "Źródło" zobaczymy ponownie na scenie w sobotę, wtedy też otwarta zostanie fotograficzna retrospektywa jego teatru, a także przegląd filmów dokumentujących ich spektakle. Jednak "Mądzikiana" już trwają. W rynku oglądać można premierową wystawę fotografii Mądzika "Oblicza Afryki". Trafiły na nią zdjęcia ze styczniowej podróży Mądzika do Gwinea Bissau, gdzie szukał inspiracji dla przedstawienia "Namanha Makbune", zrealizowanego w Teatrze Narodowym w Lizbonie. Agata Saraczyńska: Czym są dla Pana "Mądzikiana"? Leszek Mądzik: Bez kokieterii - zaskoczeniem. Pierwszy raz padło takie hasło, i prawdę mówiąc, przestraszyłem się jego brzmienia, bo zakłada jakieś zakończenie, sumę. Patrząc na kalendarz Pana podróży, można pomyśleć, że ani na chwilę Pan nie przystaje. Przed chwilą wizyta w Kanadzie, potem na Słowacji, zaraz wyjazd ze spektaklami do Peru. Dlatego "Mądzikiana" będą szansą, by uciec od biegu. W ramach tego minifestiwalu oglądać można w rynku Pana zdjęcia z Afryki, w ten weekend przypomniane będą spektakle Sceny Plastycznej KUL, wznowione będzie "Źródło" we wrocławskim Teatrze Lalek. I właśnie na to wznowienie cieszę się najbardziej. To podstawa mojego działania, znowu zanurzę się w teatr. Ten spektakl jest rzadko grany, a jest mi bliski. Pana spektakle to zanurzanie w świat wspomnień, zapamiętanych emocji i obrazów. Bazuję na pamięci, ale i inspiracje znajduję na każdym kroku. Przede wszystkim w naturze, ale też w człowieku, w jego reakcjach. Także podróże są powodem zwrotu w budowaniu dramaturgii moich spektakli. Nie tak dawno byłem na konferencji w Japonii. Poruszyło mnie wolne tempo, to, że wolno biegnący czas też wzmaga napięcie. We Wrocławiu pokazuje Pan zdjęcia z Gwinei. Co z wizyt Pana w Afryce trafi do teatru? W Lizbonie zrobiłem "Makbeta" z aktorami z Gwinei. Ale z Afryki przede wszystkim zapamiętałem siłę koloru, ten niesamowity cynober ziemi. Ale też otwartość ludzi, to coś, co mają w oczach. Ich wielki szacunek do natury, w tym starości. To, co zazwyczaj ginie w naszym świecie, czyli szczerość reakcji. Kiedy jechałem do Afryki, pytałem Ryszarda Kapuścińskiego, na co mam zwrócić uwagę. Mówił, że na ludzi. Gdy tam byłem, dotarła do mnie wiadomość o jego śmierci, za to spotkałem wielu wspaniałych żyjących. Jak Panu się pracuje z aktorami spoza Sceny Plastycznej KUL? Inaczej. Aktualnie są grane trzy spektakle, które zrealizowałem poza Sceną Plastyczną KUL: "Korozja" w Szczecinie, "Strumień" w Zielonej Górze i "Źródło" we Wrocławiu. Wszyscy aktorzy występujący w tych spektaklach pracują z lalkami, kukłami, więc łatwiej mi znaleźć wspólny język, mam komfort szybszego znajdowania wspólnej wizji. Poza tym przygotowuję scenografie dla różnych ośrodków, więc nie jestem związany tylko ze Sceną Plastyczną. Praca scenografa umożliwia mi inne zanurzenie w przestrzeń teatru, tak jak i wystawy - ta trzy lata temu we wrocławskim Muzeum Narodowym i ta czynna aktualnie w Warszawie. Znakiem rozpoznawczym robionego przez Pana teatru jest obrazowy, plastyczny język, narracja obrazami. To moim zdaniem najbardziej uniwersalna forma przekazu. Dlatego z moimi spektaklami poruszam widzów i w Moskwie, i Pekinie. Staram się wizualnie dotykać najgłębszych przeżyć, pozwalają mi one zbliżyć się do istoty. Czy to prawda, że Teatr Lalek we Wrocławiu zamawia u Pana spektakl dla dzieci? Byłem zaskoczony tą propozycją i jeszcze nie potrafię powiedzieć, co zrobię, ale już myślę nad koncepcją całości. Czy tak jak zazwyczaj pozostanie Pan w sferze obrazów, bez tekstu, dźwięku? W tej konwencji czuję się najbezpieczniej. Nie wiem, może dodam żywą muzykę. Wolałbym rozmawiać o tym za kilka miesięcy. A do kiedy ma Pan czas? Premiera powinna być w przyszłym roku.
Agata Saraczyńska
Gazeta Wyborcza Wrocław
21 listopada 2007
Portrety
Leszek Mądzik

Książka tygodnia

Teatr, który nadchodzi
Wydawnictwo słowo/obraz terytoria Sp. z o.o.
Dariusz Kosiński

Trailer tygodnia

La Phazz
Julieta Gascón i Jose Antonio Puchades
W "La Phazz" udało się twórcom z "La ...