Premiery i rocznice

Nowy sezon Teatru Telewizji

Teatr Telewizji TVP to największa scena teatralna w Polsce. O wyjątkowy i różnorodny repertuar w nowym sezonie zadba powołana w czerwcu br. Agencja Kreacji Teatru Telewizji Polskiej pod kierownictwem Ewy Millies-Lacroix. Widzowie w każdym miesiącu obejrzą po dwa premierowe spektakle w TVP1.

Wśród nich są dedykowane wielkim Polakom, m.in.: Tadeuszowi Kościuszce, Józefowi Piłsudskiemu i bratu Albertowi. Teatralną jesień w Jedynce otworzy spektakl „Wojna - moja miłość" Dominika W. Rettingera z Małgorzatą Kożuchowską w roli głównej. Interesujących przedstawień teatralnych nie zabraknie również w TVP Kultura.

TVP 1

„Wojna – moja miłość" PREMIERA
Dominik W. Rettinger
4 września, godz. 20:25

„Wojna – moja miłość" to melodramat ukazujący ostatnią noc z życia słynnej agentki, jednej
z najwybitniejszych kobiet–szpiegów II wojny światowej Krystyny Skarbek. Nie znała lęku - kochała życie, niebezpieczeństwa i adorację mężczyzn. „Mogła zrobić wszystko
z dynamitem. Tylko go nie zjadła" – tak o Krystynie Skarbek pisała jej brytyjska biografka Claire Mulley. Jak głosi legenda była ulubionym szpiegiem Winstona Churchilla i prawdopodobnym prototypem Vesper Lynd, pierwszej dziewczyny Jamesa Bonda z powieści Iana Fleminga „Casino Royale".
Akcja spektaklu toczy się w londyńskim hotelu „Shelbourne" w noc czerwcową 1952 roku, podczas której rozegrały się dramatyczne w skutkach wydarzenia. „Wojna – moja miłość" jest nie tylko zapisem faktów, ale również portretem kobiety-szpiega, która po zakończeniu wojny, nikomu już nie była do niczego potrzebna. Skarbek powraca w scenach retrospekcji do najważniejszych, przeprowadzonych przez siebie akcji wojennych i wiążących się z nimi romansów, m.in. z Andrzejem Kowerskim. Przywołuje ich wspólną działalność w Budapeszcie, gdzie oboje zajmowali się organizowaniem ucieczek internowanych w węgierskich obozach Polaków i zbieraniem informacji wywiadowczych. Kolejna scena retrospekcji dotyczy misji w okupowanej Francji, na płaskowyżu Vercors, gdzie m.in. Skarbek zorganizowała wykupienie z rąk gestapo aresztowanych szefów siatki sabotażowo-dywersyjnej „Jockey". Bohaterka powraca także do pełnych upokorzeń, lat powojennych. Pracowała wówczas jako stewardessa na statku pasażerskim „Rauhine", gdzie poznała Muldowneya, swojego późniejszego prześladowcę.
Jaką cenę za swoje niepokorne i odważne życie płaciła odważna agentka? Co naprawdę wydarzyło się tamtej nocy?

W roli Krystyny Skarbek vel Chistine Granville występuje Małgorzata Kożuchowska. Towarzyszą jej znakomici aktorzy z Ireneuszem Czopem i Markiem Bukowskim na czele.

Krystyna Skarbek (pseudonim Christine Granville), (1908–1952) była córką hrabiego Jerzego Skarbka i żydowskiego pochodzenia Stefanii z domu Goldfeder. Po bankructwie ojca, w wieku 17 lat zmuszona była pracować, doświadczyła też nieudanych związków małżeńskich. Piękna i wybitnie inteligentna, stała się znana w Warszawie, odnosiła sukcesy towarzyskie w Zakopanem jako narciarka i wicemiss Polski. Od początku wojny pracowała dla polskiego podziemia. Wielokrotnie ryzykowała życiem przenosząc jako kurierka ważne meldunki przez Tatry do Budapesztu, a po aresztowaniu przez Niemców, dzięki zimnej krwi i sprytowi uniknęła tortur i śmierci. Przedostała się ze swoim partnerem, Andrzejem Kowerskim do Egiptu, wstąpiła do brytyjskiego wywiadu SOE (tajnej agencji powołanej przez premiera Winstona Churchilla do dywersji na niemieckich tyłach) i przeszła szkolenie
w Algierii. Pod pseudonimem Pauline Armand została zrzucona ze spadochronem we Francji. Dzięki jej brawurowej akcji wojska aliantów przeszły bez strat z Włoch do Francji. W rejonie Vercors działała jako pomocniczka i łączniczka innego agenta SOE Francisa Cammaertsa, którego potem wykupiła z rąk gestapo. Wielokrotnie ocierała się o śmierć. W czasie jednej z akcji została zatrzymana przez niemieckich żołnierzy. Aby uniknąć aresztowania, Skarbek odbezpieczyła granaty i zagroziła, że wysadzi się razem z nimi. Wystraszeni Niemcy wypuścili Krystynę. Innym razem wydostała się z rąk Gestapo udając chorą na gruźlicę. „Krystyna ugryzła się w język aż do krwi, aby potem wypluć ślinę" – opowiadał jeden z agentów, którego życie uratowała. Premier Churchill nazwał ją najważniejszą brytyjską agentką w czasie II wojny. Za swoją działalność otrzymała najwyższe brytyjskie odznaczenie: Order św. Jerzego. Współpracowała również z jedną z organizacji wywiadowczych, tzw. Muszkieterami, działającymi na terenie okupowanej Polski niezależnie od ZWZ. Ten fakt sprawia, że jej wojenna służba do dziś nie jest oceniana jednoznacznie. Po wojnie nie przystosowała się do cywilnego życia, nie potrafiła znaleźć dla siebie żadnego satysfakcjonującego zajęcia, aż do tragicznej śmierci.

Reżyseria: Wojciech Nowak
Scenografia: Katarzyna Sobańska, Marcel Sławiński
Kostiumy: Elżbieta Radke
Zdjęcia: Adam Bajerski
Dźwięk: Sebastian Brański, Marcin Kijo
Opracowanie muzyczne: Joanna Fidos
Montaż: Bartosz Karczyński
Produkcja: Telewizja Polska S.A.,
Filmoteka Narodowa – Instytut Audiowizualny
Czas trwania: 72'11''

Obsada:
Małgorzata Kożuchowska (Krystyna Skarbek)
Ireneusz Czop (Gordon)
Marek Bukowski (Andrzej Kowerski)
Lesław Żurek (Roger)
Jan Wieczorkowski (Dennis)
Krzysztof Szczepaniak (Waem)
Michał Piela (Schenck)
Bartosz Waga (Carl)
Krzysztof Pluskota (Mężczyzna II)
Arkadiusz Janiczek (Oficer Abwehry)
Karina Seweryn (Żona Gordona)
Aleksandra Justa (Żona Rogera)
Beata Fido (Szefowa stewardess)
Milena Suszyńska (Kochanka Kowerskiego)
Joanna Żurawska (Żona Schencka)
Waldemar Błaszczyk (Węgierski lekarz)
Jakub Kamieński (Mężczyzna I)
Krzysztof Kalczyński (Emerytowany Brytyjski Oficer I)
Zbigniew Lesień (Emerytowany Brytyjski Oficer I)
Aleksander Mikołajczak (Emerytowany Brytyjski Oficer III)

reżyser – bio
Wojciech Nowak - absolwent Filologii Polskiej na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie (1982) i Wydziału Reżyserii PWSFTviT w Łodzi (1986). Reżyser, scenarzysta, członek Polskiej Akademii Filmowej. Debiutował filmem fabularnym „Śmierć dziecioroba" (1990), za który zdobył nagrodę za reżyserię na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni, reżyser seriali: „Rodzina zastępcza", „Ojciec Mateusz". W Teatrze Telewizji wyreżyserował, między innymi: „Mężczyznę" (1991), „Małkę Szwarcenkopf" (1994) i „Kobietę bez skazy" (1995) Gabrieli Zapolskiej, „Uśmiech losu" Włodzimierza Perzyńskiego (1994), „Wielkiego człowieka do małych interesów" Aleksandra Fredry (1995), „Drzewa umierają stojąc" Alejandro Casony (1996), „Golden" Joe Erica-Emmanuella Schmitta (2000), „Stygmatyczkę" Grzegorza Łoszewskiego (2007) – przedstawienie otrzymało w 2008 roku Grand Prix za reżyserię na Krajowym Festiwalu Teatru Polskiego Radia i Teatru TV „Dwa Teatry", „Napis" Geralda Silbleyrasa (2009), „Dolinę nicości" (2010) Bronisława Wildsteina, „Zaręczyny" Wojciecha Tomczyka (2015).

„LEKCJA POLSKIEGO" PREMIERA
Anna Bojarska
25 września, godz. 20:25

Wzruszający portret bohatera narodowego Tadeusza Kościuszki połączony z pasjonującą lekcją historii Polski. To również romantyczna opowieść o uczuciu, które połączyło słynnego generała z młodziutką szwajcarską uczennicą. Cesarz Napoleon Bonaparte nazwał Tadeusza Kościuszkę „bohaterem północy", caryca Katarzyna Wielka – „bestią", a Thomas Jefferson „najczystszym spośród synów wolności". Mimo, iż generał wzbudzał kontrowersje, stał się nieskazitelnym symbolem polskości, bohaterem narodowym dwóch krajów i dwóch kontynentów. Żadnemu Polakowi przed nim nie udało się zawładnąć międzynarodową wyobraźnią na taką skalę. Generał Tadeusz Kościuszko w sztuce Anny Bojarskiej na swoje niezwykłe losy patrzy z perspektywy schyłku życia, który spędził na emigracji w Solurze. Mariusz Malec – reżyser przedstawienia – na solurską scenerię wybrał wnętrza krakowskiego Teatru im. J. Słowackiego, a Kraków, miasto, które wyjątkowo kultywuje pamięć o generale (pomnik konny Kościuszki przed Wawelem, Kopiec Kościuszki, obraz Jana Matejki Kościuszko pod Racławicami – eksponowany w Sukiennicach), uczynił ważnym elementem inscenizacji. W roli Tadeusza Kościuszki wystąpi Artur Żmijewski, a towarzyszyć mu będzie utalentowana aktorka młodego pokolenia - Eliza Rycembel. Muzykę do przedstawienia skomponuje Zygmunt Konieczny, w spektaklu zostaną również wykorzystane oryginalne utwory muzyczne Tadeusza Kosciuszki (Walc Kawaleryjski, Polonez Kościuszki). Szwajcarka, Emilka Zeltner uczy się historii starożytnej. Chce też poznać język polski – język kraju, którego nie ma. Jest zauroczona swoim nauczycielem, generałem Tadeuszem Kościuszką. Ten jednak uważa, że nauka polskiego to strata czasu. „Kto nie zrozumie Polski, ten nie zrozumie świata" – odparowuje bezbłędnie po polsku, inteligentna, radosna uczennica. Wciągająca konwersacja odsłania kulisy historii Polski, skomplikowanych losów - także osobistych - bohatera, który składał dwie przysięgi: narodowi na Rynku Głównym
w Krakowie, a potem wiernopoddańczą carowi Pawłowi I, za którą uzyskał wolność dla dwunastu tysięcy polskich jeńców.
Jaką cenę bohater zapłacił za swój udział w wielkiej polityce? Czy w historii, której generał był uczestnikiem i świadkiem, mogą się również przejrzeć współcześni? Sztuka Bojarskiej dotyka również sfery życia prywatnego Kościuszki. Pomiędzy nauczycielem a uczennicą rodzi się porozumienie, głęboka więź, wreszcie uczucie. Wspomnienia i refleksje, które snuje stary generał przed zafascynowaną nim młodziutką dziewczyną, przenoszą wydarzenia historyczne w inny wymiar. Kościuszko w sztuce Bojarskiej jest więc człowiekiem z krwi i kości, a nie – spiżowym posągiem.

Reżyseria: Mariusz Malec
Scenografia: Ryszard Melliwa
Kostiumy: Monika Wanyura-Kurosad
Zdjęcia: Tomasz Wójcik
Muzyka: Zygmunt Konieczny, Tadeusz Kościuszko
Montaż: Beata Barciś
Produkcja: Telewizja Polska S.A.
Czas trwania: ok. 70 minut

Obsada:
Artur Żmijewski (Tadeusz Kościuszko)
Eliza Rycembel (Emilia Zeltner)
Aleksandra Prykowska – Malec (Księżna Ludwika Lubomirska)
Grzegorz Mielczarek (Generał Paszkowski)

reżyser – bio
Mariusz Malec - absolwent Wydziału Filozofii Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego
i podyplomowych studiów reżyserii filmowo-telewizyjnej na Wydziale Radia i Telewizji Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach (1995). Reżyser, dokumentalista, scenarzysta. Wyreżyserował trzydzieści filmów dokumentalnych, wielokrotnie nagradzanych na festiwalach polskich i międzynarodowych, dwa filmy fabularne: „Człowiek wózków" (2000)
i „Jeszcze raz" (2008), seriale: „Na dobre i na złe", „M jak miłość". W Teatrze Telewizji wyreżyserował „Zostawmy to przeznaczeniu" Victora Haima (1994), „Pseudonim ANODA" Pawła Mossakowskiego (2007), „Teczki Teatru Dnia Ósmego" (2008) – nagroda za twórczą realizację spektaklu teatralnego na Festiwalu Teatru Polskiego Radia i Teatru Telewizji Polskiej „Dwa Teatry", „Ferdydurke" Witolda Gombrowicza (2008), „Zabójczą pewność" Markusa Lloyda (2014).

„LEKCJE MIŁOŚCI" PREMIERA
Irina Waśkowska
Przekład: Agnieszka Lubomira Piotrowska
9 października, godz. 20:25

Czy miłość wygra z nienawiścią? Na to i na inne pytania dotyczące relacji pomiędzy bliskimi osobami odpowie inscenizacja sztuki młodej rosyjskiej dramatopisarki Iriny Waśkowskiej. „Zrozumiałam, że w życiu ważne jest tylko jedno – żeby kochać" – to zdanie ze sztuki może posłużyć za motto „Lekcji miłości". W przedstawieniu Teatru Telewizji występuje wybitny duet: Ewa Dałkowska i Edyta Jungowska. Temperatura emocjonalna prowadzonego przez obie aktorki dialogu w połączeniu z wiarygodnością psychologiczną portretowanych kobiet nie pozwalają oderwać od nich oczu. „Lekcje miłości" to historia niemłodej już Łarisy, która mieszka w małym, ciasnym mieszkaniu z matką. Widz jest świadkiem trudnych i czasem toksycznych relacji rodzinnych, ekstremalnych emocji i prób osiągnięcia porozumienia na przekór krzywdom i rozczarowaniom. Historia Łarisy i jej matki pokazuje, że naukę miłości czerpie się z rozmowy i akceptacji drugiego człowieka. W ideale miłość jest źródłem szczęścia i sensem życia, ale potrafi też być żywiołem wyniszczającym. Według reżysera Rafała Sabary „tekst Waśkowskiej ma w sobie element greckich tragedii – katharsis. Oglądamy pewną sytuację, zaplątanie ludzi, widzimy ogromną tragedię, a jednocześnie to, co dostrzegamy u innych, jesteśmy w stanie zobaczyć u siebie i w jakiś sposób przeorganizować swoje życie". Ta „mała tragedia" Waśkowskiej nie jest jednak pozbawiona poczucia humoru i akcentów komediowych, łzy tutaj wielokrotnie mieszają się ze śmiechem.
Irina Waśkowska uczyła się u najwybitniejszego współczesnego rosyjskiego dramatopisarza Nikołaja Kolady. Jest laureatką i finalistką wielu festiwali dramaturgicznych, zdobywczynią Grand Prix moskiewskiego festiwalu „Złota Maska" 2014.
Zarówno Edyta Jungowska jak i Ewa Dałkowska (laureatka tegorocznej Wielkiej Nagrody XVII Festiwalu „Dwa Teatry – Sopot 2017") powracają do Teatru Telewizji po wielu latach. Dla Rafała Sabary ta realizacja jest debiutem reżyserskim w Teatrze Telewizji.
Reżyseria: Rafał Sabara
Scenografia: Beata Nyczaj
Kostiumy: Agnieszka Kozyra
Zdjęcia: Paweł Dyllus
Montaż: Beata Barciś
Produkcja: Telewizja Polska S.A.
Czas trwania: ok. 50 minut

Obsada:
Ewa Dałkowska (Matka)
Edyta Jungowska (Łarisa)

reżyser – bio
Rafał Sabara - absolwent Wydziału Aktorskiego PWSFTviT w Łodzi (1993) i Wydziału Reżyserii Akademii Teatralnej w Warszawie (1997). Aktor, reżyser, scenarzysta. Autor scenariuszy seriali: „Miodowe lata", „Egzamin z życia", „Hotel pod Żyrafą i Nosorożcem", „Tancerze" i filmu fabularnego „Jasne błękitne okna" (2006). W Teatrze Powszechnym w Łodzi wyreżyserował: swój debiut „Rozmowy z katem" Kazimierza Moczarskiego (1996), „W małym dworku" Stanisława Ignacego Witkiewicza (1997), „Sztukę Yasminy Rezy" (2002); Teatrze Dramatycznym w Warszawie: „Alpejskie zorze" Petera Turriniego (1998); Teatrze im. Kochanowskiego w Opolu „Balladynę" Juliusza Słowackiego (2000); Teatrze im. Słowackiego w Krakowie „Pod mocnym aniołem" Jerzego Pilcha (2003) i „Peer" Gynta Henrika Ibsena (2012); Teatrze Powszechnym w Warszawie „Panieński raj" Morny Regan (2005); Teatrze im. Stefana Jaracza w Łodzi: „Mroczne perwersje codzienności" Marca Antonia de la Parry (2014) i „Lekcje miłości" Iriny Waśkowskiej (2015).

„SPISKOWCY" PREMIERA
Joseph Conrad Korzeniowski
Przekład: Wit Tarnawski
Adaptacja: Michał Komar, Zygmunt Hübner
23 października, godz. 20:25

Spektakl na podstawie słynnej powieści Josepha Conrada Korzeniowskiego „W oczach Zachodu". „Spiskowcy" to ważny utwór o tematyce rewolucyjnej i politycznej. Kirył Razumow, student uniwersytetu w Petersburgu, wydaje swego kolegę Wiktora Haldina, który dokonał zamachu na ministrze policji. Wskutek jego donosu Haldin zostaje aresztowany, torturowany i w krótkim czasie stracony. Następstwa tych wydarzeń są ostrzeżeniem nie tylko przed wszechwładzą tajnej policji, na której wznosi się, aprobowana przez elity, rosyjska autokracja, ale też przed zwolennikami rewolucji, którzy buntują się wobec tego porządku, odpowiadając terrorem. Spektakl będący wnikliwą analizą terroryzmu inspirowanego przez rosyjskich emigrantów, przygotowujących swoją rewolucję stwarza mozliwość wieloznacznej interpretacji i odniesienia jej do czasów, w których żyjemy. Scenariusz wyraźnie akcentuje pogardę Rosjan wobec Zachodu. Gnębieni przez system pogardzali zdobyczami demokracji, którą, ich zdaniem, rządził pieniądz, podkreślając wyższość Rosjan wobec Europejczyków. Materiał literacki daje ponadto znakomite pole do powstania ważnych ról aktorskich oraz współczesnej inscenizacji, atrakcyjnej dla widza, nawet nieznającego dzieła Conrada.

Scenariusz TV i reżyseria: Jan Englert
Scenografia: Arkadiusz Kośmider
Kostiumy: Dorota Roqueplo
Zdjęcia: Piotr Wojtowicz
Dźwięk: Wacław Pilkowski
Montaż: Milenia Fiedler
Produkcja: Telewizja Polska S.A., Filmoteka Narodowa – Instytut Audiowizualny,
Projekt dofinansowany ze środków Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego, w ramach programu Conrad 2017

Czas trwania: ok. 85 minut

Obsada:
Mateusz Rusin (Razumow),
Józef Pawłowski (Haldin),
Agata Kulesza (Sofia Antonowna),
Beata Ścibakówna (Madame de Starr),
Patrycja Soliman (Tekla),
Michalina Łabacz (Natalia Haldin),
Wojciech Malajkat (Piotr Iwanowicz),
Mariusz Bonaszewski (Nikita, zwany Necator),
Jan Frycz (Profesor),
Daniel Olbrychski (Generał),
Cezary Kosiński (Mikulin),
Karol Pocheć (Laspara),
Krzysztof Wakuliński (Książę),
Grzegorz Kwiecień (Urzędnik),
Jakub Gawlik (Student),
Arkadiusz Janiczek (Szynkarz),
Jarosław Gajewski (Okulista),
Kacper Matula (lokaj Księcia),
Ryszard Janikowski (Ziemianicz),
Karol Dziuba (Spiskowiec I),
Mateusz Kmiecik (Spiskowiec II),
Hubert Paszkiewicz (Spiskowiec III)

reżyser – bio
Jan Englert - aktor, reżyser, pedagog, dyrektor teatru. Absolwent warszawskiej PWST (1964). Aktor warszawskich teatrów: Polskiego (1964–1969, 1981–1994), Współczesnego (1969–1981), od 1997 roku w zespole Teatru Narodowego, którego jest dyrektorem artystycznym od sezonu 2003/2004. Wykładowca warszawskiej Akademii Teatralnej (dawniej PWST), gdzie pełnił funkcję dziekana Wydziału Aktorskiego (1981–1987) i rektora (1987–1993, 1996–2002). Zagrał kilkadziesiąt ról teatralnych, filmowych i telewizyjnych. W Teatrze Telewizji wyreżyserował, m.in. „Irydiona" Zygmunta Krasińskiego (1982), „Hamleta" (1985)
i „Juliusza Cezara" (2005) Williama Shakespeare'a; „Czajkę" (1986) i „Iwanowa" (1996) Antona Czechowa, „Pelikana" Augusta Strindberga (1992), „Miesiąc na wsi" Iwana Turgieniewa (1993), „Kordiana" (1994) i „Beatryks Cenci" (2001) Juliusza Słowackiego, „Mirandolinę" Carla Goldoniego (1996), „Dziady" Adama Mickiewicza (1997), „Naukę o barwach" Tomasza Kubikowskiego (2001), „Adwokata i róże" Jerzego Szaniawskiego (2004), „Udręki życia" Hanocha Levina (2013) „Nikt mnie nie zna" (2013), „Męża i żonę" (2015) i „Śluby panieńskie" Aleksandra Fredry (2017). Laureat wielu odznaczeń i nagród, m.in.: Nagrody Specjalnej Honorowej Festiwalu Teatru Polskiego Radia i Teatru Telewizji Polskiej „Dwa Teatry" (2006).

„EMIGRANCI" PREMIERA Teatru Telewizji na żywo
Sławomir Mrożek
13 listopada, godz. 20:25

Powrót do klasyki Sławomira Mrożka. „Emigranci" w reżyserii Piotra Cyrwusa brzmią z nową siłą, a współczesna emigracja, jej powody i bolączki, przybrały nową twarz. Znani bohaterowie - intelektualista AA i „chłoporobotnik" XX, wciąż ściśnięci w małym, wynajmowanym wspólnie mieszkanku skazani na swoje towarzystwo, toczą gorzką grę pozorów oraz słowne potyczki na temat własnej niezależności. Adaptacja sztuki Sławomira Mrożka niezmiennie dotyka problemu tożsamości dwóch skrajnie różnych postaci, uwypuklając jednocześnie fakt, że uwarunkowania, w jakich się znaleźli, są współcześnie całkowicie odmiennie niż 43 lata temu. Znanym z okresu PRL-u rozterkom zaczęły towarzyszyć zupełnie nowe pytania. Dlaczego uciekam? Czy wyjazd przyczyni się do poprawy życia mojego i mojej rodziny? Czy kiedykolwiek wrócę? Czy przypadkiem się nie oszukuję? Czy coś zmieniło się w hierarchii moich wartości? Świetnie zagrane role reżysera Piotra Cyrwusa oraz Szymona Kuśmidra, swoją iskrzącą relacją bardzo dobrze oddają te rozterki i sytuację klinczu, w jakim tkwią tytułowi emigranci – rozdarci pomiędzy współczuciem, przywiązaniem i nienawiścią.

Reżyseria: Piotr Cyrwus
Scenografia: Jan Kozikowski
Produkcja: Telewizja Polska S.A.
Czas trwania: ok. 80 min

Obsada:
Piotr Cyrwus (XX)
Szymon Kuśmider (AA)

Reżyser– bio
Piotr Cyrwus - aktor, reżyser. Debiutował na scenie w 1985, po ukończeniu krakowskiej PWST. Aktor teatrów: Polskiego w Warszawie (1985-86), im. Stefana Jaracza w Łodzi (1986-89), STU w Krakowie (1989-92). W latach 1992-2009 występował w Starym Teatrze
w Krakowie. Od roku 2011 aktor Teatru Polskiego w Warszawie. Gra również w filmach fabularnych, animacjach i produkcjach telewizyjnych. Stworzył wiele ról w spektaklach Teatru Telewizji. Sam wyreżyserował także kilka przedstawień impresaryjnych.

„BRAT NASZEGO BOGA" PREMIERA
Karol Wojtyła
27 listopada, godz. 20:25

2017 jest rokiem św. Brata Alberta Chmielowskiego. Po raz pierwszy w Teatrze Telewizji dramat Karola Wojtyły o niezwykłym życiu uzdolnionego artysty Adama Chmielowskiego, który przeobraża się w miłosiernego Brata Alberta. „Brat naszego Boga" jest utworem o istnieniu dwóch powołań w jednym człowieku. Główny bohater musi dokonać wyboru między sztuką, a posłannictwem Bogu. Miłość ojczyzny, której Chmielowski poświęcił zdrowie w Powstaniu Styczniowym, wyjątkowy talent malarski i kariera artysty, którą porzucił wybierając bezwzględne ubóstwo i posługę ludziom najbardziej społecznie upośledzonym, a przede wszystkim wewnętrzna duchowa przemiana, to podstawowe tematy tej poruszającej opowieści. Paweł Woldan, autor scenariusza i reżyser, wzbogaca inscenizację retrospektywnymi obrazami z udziałem słynnych artystów, którzy zetknęli się z Chmielowskim: Heleny Modrzejewskiej, Leona Wyczółkowskiego, Maksymiliana Gierymskiego, Stanisława Witkiewicza. Karol Wojtyła  bardzo wcześnie dostrzegł w Adamie Chmielowskim wzór do naśladowania. Już jako Jan Paweł II pisał w książce „Dar i Tajemnica" pisał o Bracie Albercie: „Dla mnie jego postać miała znaczenie decydujące, ponieważ w okresie mojego własnego odchodzenia od sztuki, od literatury i od teatru, znalazłem w nim szczególnie duchowe oparcie i wzór radykalnego wyboru drogi powołania". Jan Paweł II kanonizował Brata Alberta 12 listopada 1989 roku.

Scenariusz TV i reżyseria: Paweł Woldan
Scenografia: Agata Przybył
Kostiumy: Beata Dąbska
Zdjęcia: Zdzisław Najda
Muzyka: Andrzej Krauze
Montaż: Beata Barciś
Czas trwania: ok. 80 minut

Obsada:
Borys Szyc (Adam - Brat Albert),
Piotr Głowacki (Nieznajomy),
Paweł Paprocki (Jerzy),
Leszek Zdun (Lucjan),
Anna Milewska (Starsza Pani),
Marek Kalita (Teolog),
Jerzy Łazewski (Ksiądz),
Katarzyna Maciąg (Marynia),
Arkadiusz Janiczek (Szczepan),
Andrzej Mastalerz (Antoni),
Jerzy Bończak,
Tadeusz Chudecki,
Michał Lesień (Bezdomni)

reżyser – bio
Paweł Woldan urodził się 20 czerwca 1956 roku w Piotrkowie Trybunalskim. Absolwent Wydziału Ekonomiczno-Socjologicznego Uniwersytetu Łódzkiego (1980) i reżyserii na Wydziale Radia i Telewizji Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach (1984). Reżyser, scenarzysta, dokumentalista. Zrealizował osiemdziesiąt filmów dokumentalnych, poświęconych głównie polskim pisarzom i duchownym katolickim. W Teatrze Telewizji wyreżyserował: „Zdradę" Adama Zagajewskiego (1997), „Alka" wg Jana Józefa Szczepańskiego (1997), „Górę Góry" Marka Millera i Piotra Wojciechowskiego (2007); „Prymasa w Komańczy" Pawła Woldana (2010), „Złodzieja w sutannie" Woldana (2008), „Wierność" Woldana i Janusza Kotańskiego (2010) – wszystkie trzy widowiska zostały nagrodzone na Międzynarodowym Katolickim Festiwalu Filmów i Multimediów w Niepokalanowie, „Totus Tuus" Woldana (2016).

„MARSZAŁEK" PREMIERA
Wojciech Tomczyk
14 grudnia, godz. 20.25

Błyskotliwa sztuka współczesna o mniej znanych faktach z życia jednego z najwybitniejszych polskich polityków – marszałka Józefa Piłsudskiego. „Nawet gdybyśmy my napadli na Hitlera, to też byłaby to wojna obronna" te słowa Józefa Piłsudskiego z 1934 roku mogą stanowić motto dramatu Wojciecha Tomczyka. Autor opowiada o jednym z najmniej znanych momentów historii Europy XX wieku - planowanej przez Piłsudskiego interwencji zbrojnej
w Niemczech, około 1933 roku. Plany tej interwencji miały związek z rozwojem sytuacji wewnętrznej w Niemczech i narastającą agresją reżimu hitlerowskiego. W warstwie dramatu osobistego jest to historia ostatnich lat życia marszałka Piłsudskiego. Podstarzały, chory
i zmęczony ma podjąć decyzję o rozpoczęciu blitzkriegu przeciw Niemcom. Ta decyzja jest ryzykowna i może być tragiczna w skutkach. Marszałek ma wiele do stracenia, przede wszystkim swoje miejsce w historii. W gronie najbliższych współpracowników Marszałek Piłsudski przedstawia swoją wizję polityki zagranicznej - swój polityczny testament. Między innymi przewiduje, że po jego odejściu, Polska będzie miała cztery lata spokoju, natomiast reszta zależy już tylko od jego następców. Dziś w dobie dynamicznych zmian i niejasnej sytuacji na kontynencie, warto przypomnieć myśl geopolityczną najwybitniejszego, być może, polityka w polskiej historii.

Reżyseria: Krzysztof Lang
Scenografia: Ewa Skoczkowska
Kostiumy: Elżbieta Radke
Zdjęcia: Adam Sikora
Montaż: Milenia Fiedler
Czas trwania: ok. 80 minut

Obsada:
Mariusz Bonaszewski (Marszałek Piłsudski),
Andrzej Grabowski (Prystor),
Robert Gonera (Walery Sławek),
Grzegorz Mielczarek (Kazimierz Świtalski),
Adam Woronowicz (Kazimierz Bartel),
Wojciech Zieliński (Józef Beck),
Dorota Landowska (Marszałkowa)
Maciej Zakościelny (Mieczysław Lepecki),
Stefan Pawłowski (Stach)

150 rocznica urodzin Józefa Piłsudskiego

reżyser – bio
Krzysztof Lang - absolwent Wydziału Chemii Uniwersytetu Warszawskiego i Wydziału Radia i Telewizji Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach (1981). Reżyser, scenarzysta, producent. Reżyser wielu filmów dokumentalnych; zadebiutował filmem fabularnym „Papierowe małżeństwo" (1991); wyreżyserował filmy: „Prowokator" (1995), „Strefa ciszy" (2000), „Miłość na wybiegu" (2009), „Śniadanie do łóżka" (2010), „Słaba płeć" (2015); seriale, między innymi: „Fala zbrodni", „Magda M.", „Wydział zabójstw", „Komisarz Alex". W Teatrze Telewizji wyreżyserował, między innymi: „Natalię" Walerego Briusowa (1986), „Księcia Homburgu" Heinricha von Kleista (1993), „Chorego z urojenia" Moliere'a (1994), „Branda" Henrika Ibsena (1998), „Pierwszy września" Wojciecha Bieńki (2007), „Tajnego współpracownika" Cezarego Harasimowicza (2008).

„MOCK. SZÓSTY CZŁOWIEK" PREMIERA
Marek Krajewski
Adaptacja: Krzysztof Kopka (Na podst. powieści „Mock")
18 grudnia, godz. 20.25

Po raz pierwszy w Teatrze Telewizji kultowa proza Marka Krajewskiego. Opowieść
o początkach kariery bohatera słynnej serii kryminalnej - detektywa Ebharda Mocka,
w reżyserii nagrodzonego w 2015 roku Złotym Orłem Łukasza Palkowskiego. Utwór koncentruje się na politycznej prowokacji – niejednoznaczne i krwawe morderstwo, a potem ospale toczące się śledztwo zostają wykorzystane do wzburzenia opinii społecznej. Podoficer Mock, którego przyszłość w policji wisi na włosku, decyduje się na „zdalnie sterowane" śledztwo. Może ono również dobrze ocalić jego karierę, jak i doprowadzić ją do ostatecznego upadku. Targany różnymi siłami młody wachmistrz zostaje wmanewrowany
w trudną polityczną grę, przez którą przekona się, że w jego zawodzie nie ma miejsca ani na zaufanie, ani na litość. Spotęgowane przez liczne zwroty akcji stałe napięcie nie pozwala przejść wobec tej historii obojętnie. Autor powieści w sposób mistrzowski maluje realia przedwojennego Breslau, z jego politycznymi i społecznymi antagonizmami i klimatem. Dla jego wiernego odwzorowania spektakl realizowany będzie w naturalnych wnętrzach, m.in. Hali Stulecia. Reżyser Łukasz Palkowski zadebiutuje tym przedstawieniem na deskach Teatru Telewizji.

Reżyseria Łukasz Palkowski

reżyser – bio
Łukasz Palkowski - reżyser, scenarzysta, członek Polskiej Akademii Filmowej. Wyreżyserował filmy: „Rezerwat" (2007) – nagrodzony m.in. nagrodą za debiut reżyserski na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni, „Wojna żeńsko–męska" (2011), „Bogowie" (2014) – nagrodzony, m.in. Wielką Nagrodą „Złote Lwy" i Bursztynowymi Lwami na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni; Polską Nagrodą Filmową Orzeł w kategoriach „najlepsza reżyseria" i „najlepszy film"; seriale telewizyjne: „Złotopolscy", „Na dobre i na złe", „Plebania, „39 i pół", „Galeria", „Strażacy", „Belfer" – nagrodzony Polską Nagrodą Filmową Orzeł w kategorii „najlepszy filmowy serial telewizyjny".

TVP KULTURA

„RACHELA" PREMIERA
Rachela Auerbach
Adaptacja: Radosław Paczocha
19 września, godz. 20.25

Monodram w wykonaniu Jowity Budnik zrealizowany na podstawie niezwykłego świadectwa – dziennika czasów zagłady, spisanego przez Rachelę Auerbach. Zapiski te stanowią szczególne źródło pamięci o Holokauście, ponieważ odwołują się do wyjątkowej sytuacji,
w jakiej znajdowała się ich autorka. Przez długi czas Rachela Auerbach przy ul. Leszno 40
w Warszawie prowadziła kuchnię, gdzie wydając posiłki konfrontowała się z ludzkimi historiami czasów okupacji i warszawskiego getta. To właśnie kuchnia jest „miejscem" akcji monodramu, gdzie w kolejce po zupę, jak po przepustkę do życia, stoją „bohaterowie" dramatu przywoływani w monologu przez Rachelę. Tu spotykają się życiorysy skazanych na śmierć, to tu przychodzą po nadzieję.

Reżyseria: Iwona Siekierzyńska
Scenografia i kostiumy: Radosław Dębniak i Monika Graban
RealizacjaTV: Waldemar Stroński
Dźwięk: Roman Rutyna
Muzyka: Marzena Majcher
Spektakl wyprodukowany przez Fundację Trzeci Wymiar Kultury
Produkcja: Narodowe Centrum Kultury, Telewizja Polska S.A.
czas trwania: 45'

Obsada:
Jowita Budnik (Rachela)

reżyser – bio
Iwona Siekierzyńska - scenarzystka, reżyserka filmowa, telewizyjna i teatralna. Absolwentka psychologii na Uniwersytecie Gdańskim, reżyserii w PWSFTViT w Łodzi (1996) i Mistrzowskiej Szkoły Andrzeja Wajdy. W 1996 roku otrzymała nominację do studenckiego Oskara za krotkometrażowy film „Pańcia", ktorego opiekunem był Krzysztof Kieślowski.
W 2000 roku otrzymała stypendium „Cinefoundation", przyznane przez Cannes Film Festival. W 2002 r. zrealizowała dla TVP swoj debiut fabularny pt. „Moje pieczone kurczaki", wg własnego scenariusza w ramach cyklu filmowego Pokolenie 2000. Kolejnym sukcesem okazał się film dokumentalny „Obcey" – poruszająca opowieść o grupie teatralnej „Biuro rzeczy osobistych", ktorej aktorami są osoby niepełnosprawne umysłowo zrealizowany rownież wg własnego scenariusza w 2005 roku. W latach 2005-2007 reżyserowała dla TVP kilkadziesiąt odcinków serialu „Plebania". Przygotowując się przed kilku laty do nakręcenia filmu reklamowego o Łodzi, odwiedziła tamtejsze Muzeum Sztuki Wspołczesnej i po raz pierwszy spotkała się z rzeźbami Katarzyny Kobro. Życie tej niezwykłej artystki zainspirowało Siekierzyńską i Wojciecha Pawlika do napisania scenariusza filmowego nagrodzonego w konkursie Script Pro 2013. Miał powstać film biograficzny, a tymczasem powstał spektakl teatralny Kobro wg Małgorzaty Sikorskiej-Miszczuk, ktorego premiera odbyła się w łodzkim Teatrze Nowym 22 listopada 2014 roku. I w ten sposob reżyserka zadebiutowała w teatrze. W 2015 roku z grupą teatralną osob niepełnosprawnych „Biuro Rzeczy Osobistych" przygotowała spektakl „Moja sprawa" Radosława Paczochy. W kwietniu 2017 roku zrealizowała monodram Jowity Budnik „Rachela" na podstawie pism z getta warszawskiego Racheli Auerbach wg adaptacji Radosława Paczochy.

„MROK" PREMIERA
Mariusz Bieliński
5 listopada, godz. 20:25

Portret człowieka współczesnego, który wypowiada Bogu wojnę, bo ten nie spełnił jego oczekiwań. „Mrok" Mariusza Bielińskiego zwyciężył w konkursie na dramat inspirowany życiem, myślą i twórczością Jana Pawła II, zorganizowanym przez warszawskie Centrum Myśli Jana Pawła II w 2007 roku. Sztuka Bielińskiego rozgrywa się na pograniczu snu i jawy. Pojawiają się tu osoby ważne dla głównego bohatera (w tej roli Marcin Hycnar): rodzice, żona, starszy brat, przyjaciel. Ich wypowiedzi powoli budują jego portret, ale jednocześnie pozostawiają widza w niepewności, co zdarzyło się naprawdę, a co jest tylko urojeniem. Czy rzeczywiście doszło do tragicznych wypadków, o których się mówi? Ta wiwisekcja służy
w istocie zasadniczemu tematowi dramatu. Zagubiony w życiu, w którym teoretycznie wszystko jest dozwolone, Marek rzuca wyzwanie Bogu. Prowokując zło, testuje niejako jego istnienie. A kiedy nie otrzymuje dowodów obecności, popada w zwątpienie. Czy będzie ono jednak całkowite? Ta subtelna sztuka, silnie skoncentrowana na słowie, ma głęboki sens nie tylko religijny, ale i egzystencjalny. Krytycy odkrywali powinowactwa „Mroku" z dramaturgiczną twórczością Karola Wojtyły przede wszystkim w wykorzystaniu efektu równoległych monologów postaci, które budują wspólną opowieść. Istotą spektaklu jest gra słowem, powrót do komunikacji werbalnej, co daje szansę dla wirtuozerskiej gry aktorskiej.
Parapremiera spektaklu odbyła się w Teatrze Narodowym w Warszawie 8 maja 2008 roku.

Reżyseria: Artur Tyszkiewicz
Scenografia: Jan Kozikowski
Kostiumy: Jan Kozikowski
Realizacja TV: Józef Kowalewski
Dźwięk: Michał Mielnik

Obsada:
Marcin Hycnar (Marek)
Przemysław Stippa (Wiktor)
Kamilla Baar – Kochańska (Marta)
Sławomira Łozińska (Mama)
Andrzej Blumenfeld (Tata – ostatnia rola aktora)
Leszek Zduń (Brat)

reżyser – bio
Artur Tyszkiewicz - absolwent Wydziału Reżyserii Akademii Teatralnej w Warszawie (1997). W latach 2011– 2016 dyrektor artystyczny Teatru im. Juliusza Osterwy w Lublinie, gdzie wyreżyserował, m.in.: „Sen nocy letniej" Williama Shakespeare'a (2012), „Pakujemy manatki" Hanocha Levina (2013), „Mistrz i Małgorzata" Michaiła Bułhakowa (2014). Reżyserował, m.in.: przedstawienia w Teatrze Dramatycznym w Wałbrzychu: „Iwona, księżniczka Burgunda" Witolda Gombrowicza (2005), „Balkon" Jeana Geneta (2007); Teatrze Polskim w Poznaniu: „Krawiec" Sławomira Mrożka (2006), „Ferdydurke" Gombrowicza (2007); na scenach warszawskich – Teatrze Lalka: „Makbeta" Williama Shakespeare'a (1997), Teatrze Narodowym: „Mrok" Mariusza Bielińskiego (2008), „Balladynę" Juliusza Słowackiego (2009), „Białe małżeństwo" Tadeusza Różewicza (2015); Teatrze IMKA: „Sprzedawcy gumek" Levina (2010), Teatrze Ateneum: „Shitz" Levina (2011), „Rzeźnia" Mrożka (2015). Przedstawienia „Sprzedawcy gumek" (2011) i „Mistrz i Małgorzata" (2016) zostały przeniesione do Teatru Telewizji.

Plany repertuarowe Teatru Telewizji
STYCZEŃ - KWIECIEŃ 2018

TVP 1

„BIESIADA U HRABINY KOTŁUBAJ"
Witold Gombrowicz
8 stycznia, godz. 20.25

Demaskatorska i groteskowa opowieść o obłudzie, snobizmie oraz podziałach społecznych. Reżyser Robert Gliński zaprasza na „Biesiadę u Hrabiny Kotłubaj", satyrę i ponadczasową diagnozę ułomnych relacji międzyludzkich. Diagnozę, jaką mógł wystawić tylko Witold Gombrowicz. Narratorem-bohaterem spektaklu jest młody, pełen szlachetnej naiwności Gombrowicz, który spotyka się ze światem arystokracji na jarskim przyjęciu. Imponuje mu ceremoniał zaprowadzony przez tytułową Hrabinę, pragnie dostać się do środowiska klasy wyższej, dotknąć tego co wysokie i rasowe.
Niestety - wyobrażenie narratora o delikatności i wysublimowaniu arystokracji burzy zachowanie współbiesiadników – ich żarłoczność pycha i hermetyczność ujawni nie tylko prawdę o ich samych, ale odsłoni dramatyczne następstwa jakie towarzyszą podziałom społecznym. Przewrotny, pełen humoru i typowej gombrowiczowskiej ironii utwór dostarczył twórcom telewizyjnej realizacji wspaniałego pola do popisu. W rolach głównych zobaczymy tuzy polskiej sceny teatralnej m. in. - Barbarę Krafftównę, Annę Polony, Bohdana Łazukę. Towarzyszyć im będzie Piotr Adamczyk wcielający się w rolę Witolda Gombrowicza oraz Grzegorz Małecki w roli kucharza Filipa.

Adaptacja: Jan Bończa-Szabłowski
Scenariusz TV i reżyseria: Robert Gliński
Scenografia: Wojciech Stefaniak
Kostiumy: Zofia de Ines
Zdjęcia: Arkadiusz Tomiak
Muzyka: Jerzy Satanowski
Choreografia: Cezary Olszewski

Proponowana obsada:
Hrabina Maria Kotłubaj: Anna Polony
Stara Markiza: Barbara Krafftówna
Baron Apfelbaum de domo książę Pstryczyński: Bohdan Łazuka
Kucharz Filip: Grzegorz Małecki
ON, Gombrowicz: Piotr Adamczyk

reżyser – bio
Robert Gliński - reżyser filmowy (także dokumentalista) i teatralny, scenarzysta, doktor habilitowany sztuki filmowej. W latach 1989-91 członek Komitetu Kinematografii. Od jesieni 2005 roku kierownik artystyczny Studia Filmowego Indeks istniejącego przy Państwowej Wyższej Szkole Filmowej Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi. Dyrektor Teatru Powszechnego im. Zygmunta Hübnera w Warszawie w latach 2011-2013. Największymi sukcesami Glińskiego były filmy: „Cześć Tereska", który zdobył nagrodę na 26. Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni i „Wróżby kumaka" na podstawie książki Güntera Grassa. 17 kwietnia 2008 został wybrany na stanowisko rektora PWSFTviT.

„BALLADYNA"
Juliusz Słowacki
22 stycznia, godz. 20.25

Autorska adaptacja wielkiego klasycznego repertuaru – „Balladyna" po prawie 25 latach wraca na deski Teatru Telewizji. Reżyserem spektaklu będzie nie kto inny jak Janusz Wiśniewski – wizjoner teatru plastycznego, o niepodrabialnym i unikalnym stylu. „Balladyna" to ulubione wyzwanie artystyczne reżysera. Tekst utworu, który należy do kanonu lektur szkolnych, z jednej strony jest teatralną zabawą w duchu szekspirowskim, a z drugiej dramatem władzy, winy i kary. „Najbardziej interesujący jest spór Balladyny z Bogiem – powiedział swego czasu reżyser. - Widz zastanawia się, kiedy Bóg w końcu nie wytrzyma? Kiedy zainterweniuje? Po ilu zbrodniach? Skoro ta kobieta zadziera z Bogiem, musi liczyć na odpowiedź". Styl reżyserskiej inscenizacji Janusza Wiśniewskiego łączy awangardę z poetyką teatru jarmarcznego, czerpiącą z różnych widowiskowych konwencji, takich jak kabaret, rewia czy cyrk. W jego adaptacjach nawet tak tradycyjne tematy jak walka Dobra ze Złem zyskują na dodatkowej wyrazistości i sile. Wszystko za sprawą charakterystycznych dla twórczości reżysera elementów, m.in. zmieniającej się oprawy plastycznej, wybitnie dopracowanych kostiumy czy dynamicznej muzyki autorstwa Jerzego Satanowskiego.

Reżyseria: Janusz Wiśniewski

reżyser – bio
Janusz Wiśniewski - reżyser, scenograf, dyrektor teatru. Absolwent Wydziału Filologii Polskiej na Uniwersytecie Warszawskim (1974) i Wydziału Reżyserii PWST w Warszawie (1978). W latach 1988–1991 kierował własnym zespołem bez stałej siedziby; 2003-2011 dyrektor Teatru Nowego w Poznaniu, z którym był związany od 1979 roku. Wyreżyserował tutaj, m. in.: „Balladynę" (1979) i „Kordiana" (2006) Juliusza Słowackiego, autorskie przedstawienia: „Panopticum a'la Madame Tussaud (1982), „Koniec Europy" (1983), „Modlitwa chorego przed nocą" (1987); „Wesele" Stanisława Wyspiańskiego (2001); „Króla Ryszarda III" (2003), „Romea i Julię" (2005) i „Burzę" (2008) Williama Shakespeare'a; „Fausta" Johana Wolfganga Goethego (2005). Reżyserował również w innych teatrach, m.in.: warszawskich – Wielkim, Współczesnym, Narodowym, Polskim, Ateneum; Muzycznym w Słupsku, im. Słowackiego w Krakowie, Wybrzeże w Gdańsku. W Teatrze Telewizji przygotował autorskie przedstawienia: „Ulica Krokodyli" (1992), „Podróż trzech króli" (1994) i „Balladynę" Słowackiego (1994). Za swoje przedstawienia otrzymał wiele nagród na festiwalach polskich i zagranicznych.

„KRYPTONIM OŚMIORNICA"
Włodzimierz Kuligowski
5 lutego, godz. 20:25

Docu drama o Solidarności Walczącej i najbardziej spektakularnych akcjach Kornela Morawieckiego, Andrzeja Kołodzieja - legendarnego działacza Wolnych Związków Zawodowych na Wybrzeżu. Sztuka oparta o dokumenty SB, która prowadziła działania przeciwko Solidarności Walczącej pod kryptonimem Ośmiornica. Autor przeprowadził dogłębną dokumentację tematu, dysponuje również zgodami bohaterów sztuki. Tekst literacki będzie oparty na scenach pełnych napięcia, pokazujących ludzi, którzy wszystko poświęcili walce o wolną Polskę. Pokaże perfidię komunistycznych służb specjalnych. Gatunkowo – teatr sensacji.

Reżyseria: Ewa Pytka

reżyser – bio
Ewa Pytka - reżyserka, scenarzystka. Absolwentka Wydziału Reżyserii PWSFTviT w Łodzi (1994). Wyreżyserowała dwadzieścia filmów dokumentalnych, seriale telewizyjne, m.in. „Plebanię", „Pierwszą miłość" i „Barwy szczęścia"; w 2010 roku zadebiutowała filmem fabularnym „Milczenie jest złotem" (2010). W Teatrze Telewizji wyreżyserowała przedstawienia: „Zima pod stołem" Rolanda Topora (1996), „Operacja Reszka" Włodzimierza Kuligowskiego (2009) – nagroda w konkursie History Makers Awards przyznana w Nowym Jorku podczas specjalnej konferencji twórców filmów o tematyce historycznej, „Breakout" Wojciecha Tomczyka (2016).

„PAN JOWIALSKI"
Aleksander Fredro
26 marca, godz. 20.25

Nowoczesne wydanie klasyki gatunku. Artur Żmijewski zaprezentuje autorską wersję „Pana Jowialskiego" - najczęściej wystawianej sztuki Aleksandra Fredry. Akcja czteroaktowej komedii dzieje się w latach 20. XIX wieku w dworze państwa Jowialskich, prawdopodobnie na Podkarpaciu, gdzie spotykają się przedstawiciele różnych pokoleń i środowisk. Owocuje to serią przezabawnych sporów, groteskowych niesnasek, mistyfikacji i intryg. „Pan Jowialski", jak określił Czesław Miłosz, jest komedią temperamentów, a w główne role spektaklu wcielali się zawsze najwybitniejsi aktorzy. Z dumą przedstawiamy plejadę aktorów adaptacji telewizyjnej, a wsród nich Adama Ferencego, Stanisławę Celińską, jako Państwa Jowialskich oraz Tomasza Kota i Danutę Stenkę w rolach Szambelana i Szambelanowej. Reżyser na warsztat wziął współczesny wymiar dramartu. Chcąc uniknąć dosłownego odtworzenia stylistyki dworkowej, zdjęcia realizował będzie nie w naturalnych wnętrzach, a w hali zdjęciowej, w której stworzy swój własny autonomiczny świat. Wrażenie świeżości adaptacji wzmoni oprawa muzyczna autorstwa Włodka Pawlika, który mistrzowsko połączy klasyczne wzorce z jazzową improwizacją.

Reżyseria: Artur Żmijewski
Scenografia: Arkadiusz Kośmider
Kostiumy: Dorota Roqueplo
Zdjęcia: Piotr Wojtowicz
Muzyka: Włodek Pawlik
Montaż: Krzysztof Boroń

Obsada:
Adam Ferency (Pan Jowialski)
Stanisława Celińska (Pani Jowialska)
Danuta Stenka (Szambelanowa)
Tomasz Kot (Szambelan)
Krzysztof Szczepaniak (Janusz)
Fabian Kocięcki (Ludmir)
Adrian Zaremba (Wiktor)

reżyser – bio
Artur Żmijewski urodził się w 10 kwietnia 1966 roku w Radzyminie. Absolwent Wydziału Aktorskiego PWST w Warszawie (1990). Aktor Teatru Współczesnego w Warszawie (1990–1993), W latach 1998–2010 w zespole Teatru Narodowego. Wystąpił w wielu filmach, m.in.: „Lawie" (1990) i serialach telewizyjnych: „Na dobre i na złe", „Ojciec Mateusz". W Teatrze Telewizji zagrał, między innymi: rolę tytułową w „Hernanim" Victora Hugo (1995), Klitandra
w „Uczonych białogłowach" Moliere'a (1995), Marka w „Drugim zabiciu psa" Marka Hłaski (1996), Uda w „Letnim dniu" Sławomira Mrożka (2000), Mężczyznę w „Operze mydlanej" Spiro (2000), Leona w „Dożywociu" Aleksandra Fredry (2001), Porucznika w „Misiu" Kolabo Kokocińskiego (2001), rolę tytułową w Edwardzie II Christophera Marlowe'a (2002) – otrzymał nagrodę im. Stefana Treugutta, Doranta w „Grze miłości i przypadku" Pierre'a Marivaux (2002), Naczelnego w „Niuzie" Ryszarda Bugajskiego (2002), Prezydenta von Waltera w „Intrydze i miłości" Friedricha von Schillera (2004), Księdza Józefa Wójcika w „Złodzieju w sutannie" Pawła Woldana (2008), Męża w „Ich czworo" Gabrieli Zapolskiej (2014). W 2008 roku zadebiutował jako reżyser w Teatrze Telewizji przygotowując „Emigrantów" Sławomira Mrożka. Laureat nagrody „Telemaski" dla najlepszego aktora Teatru Telewizji w sezonach 2001/2002 i 2002/2003.

„INSPEKCJA"
Grzegorz Królikiewicz
9 kwietnia, godz. 20.25

Mefistofeliczne zagrywki przebiegłego NKW-dzisty próbą złamania nadszarpniętej przez grozę wojny patriotycznej postawy polskich oficerów więzionych w sowieckim obozie jenieckim. „Inspekcja" to wstrząsający obraz ostatnich miesięcy przed dokonaniem zbrodni katyńskiej. Wasilij Zarubin, po nieudanej misji na terenie nazistowskich Niemiec, skazany na śmierć, ledwo uchodzi z życiem. Jednak w obliczu nagle wybuchłej wojny, Stalin postanawia zlecić mu nowe zadanie – werbunek polskich oficerów w obozach w Kozielsku, Starobielsku
i Ostaszkowie. Metoda Zarubina to perfidna gra pozorów. Wykorzystując niepewność polskich oficerów, ich strach i dramatyczną potrzebę wszelkich dających nadzieję informacji, próbuje przekonać ich do nawiązania współpracy z komunistyczną władzą. Powodzenie jego misji zależy wyłącznie od podatności i niezłomności więzionych wojskowych, których położenie choć bardzo podobne, nie determinuje tych samych skłonności i decyzji w obliczu manipulacji Zarubina. Atmosfera dramatu pozwala na całkowite wtopienie się w przerażające położenie w jakim znaleźli się polscy jeńcy i jakiej presji byli poddawani. Została ona odtworzona przez autora poprzez jej rzetelną dokumentacje i zbiór faktów. „Inspekcja" to powrót po latach do Teatru Telewizji wybitnego reżysera filmowego i telewizyjnego Grzegorza Królikiewicza.

Reżyseria: Grzegorz Królikiewicz
Scenografia: Wojciech Saloni-Marczewski
Zdjęcia: Zbigniew Wichłacz
Montaż: Cezary Kowalczuk
Czas trwania: ok. 85 min.

reżyser – bio
Grzegorz Królikiewicz - reżyser, scenarzysta, pedagog. Absolwent Wydziału Prawa Uniwersytetu Łódzkiego (1962) i Wydziału Reżyserii PWSFTviT w Łodzi (1967). Od 1981 roku wykładowca PWSFTviT. W latach 1976– 1978 kierował telewizyjną Redakcją „Faktu", 1981–1983 – zespołem filmowym „Aneks", 2003–2005 – Teatrem Nowym w Łodzi. Członek Polskiej Akademii Filmowej. Wyreżyserował wiele filmów dokumentalnych, filmy fabularne, m.in.: „Na wylot" (1972), „Wieczne pretensje" (1974), „Tańczący jastrząb" (1977), „Klejnot wolnego sumienia" (1980), „Fort 13" (1983), „Zabicie ciotki" (1984), „Przypadek Pekosińskiego" (1993), „Sąsiady" (2014). W Teatrze Telewizji wyreżyserował „Topornego" wg Juliana Kawalca (1974), „Fausta" Johanna Wolfganga Goethego (1976), „Trzeci maja" (1976), „O coś więcej niż przetrwanie" Bohdana Urbankowskiego (1978), „Idea i miecz" Urbankowskiego i Grzegorza Królikiewicza (1978), autorskie przedstawienie „Sąd nad Brzozowskim" (1992), „Anatomię sumień" Krystyny Wilczkowskiej i Królikiewicza (2000), „Wieczernik" Ernesta Brylla (2001). Laureat wielu nagród na festiwalach filmowych polskich i zagranicznych.

Mecenasem Teatru Telewizji jest Polskie Górnictwo Naftowe i Gazownictwo S.A. (PGNiG S.A.).

(-)
Teatr Telewizji Polskiej
29 sierpnia 2017

Książka tygodnia

Teatr, który nadchodzi
Wydawnictwo słowo/obraz terytoria Sp. z o.o.
Dariusz Kosiński

Trailer tygodnia