Próba, zwana życiem
"Po próbie" - reż. Andrzej Dopierała - Teatr Bez Sceny w Katowicach - foto: Krzysztof Lisiak - mater. prasowe"Po próbie" to arcydzieło dramaturgiczne Ingmara Bergmana, które na deski katowickiego teatru przełożył Andrzej Dopierała z okazji 40 lecia pracy artystycznej reżysera oraz 25 lecia istnienia Teatru Bez Sceny w Siedzibie Stowarzyszenia FAMI.LOCK przy ulicy 3 maja 11 w Katowicach. Czas po próbie to swego rodzaju rozliczenie się z samym sobą, czas na weryfikację i korektę samego siebie, która może wydać się trudniejsza, niż każdy się może tego spodziewać...
Spektakl to próba rozrachunku z życiem, reżyser Henryk Vogler wpadł w sidła młodej, pięknej aktorki Anny Egerman, córki dawnej, namiętnej miłości. Jak rozdzielić życie w teatrze od tego rzeczywistego? Jak nie ulegać drapieżnym emocjom, które kumulują się w głowach bohaterów i dać im zdrowy upust? W sztuce z minuty na minutę widać jak bohaterowie pozbywają się masek, stawiając czoła swej słabej, realnej egzystencji. Dialogi nie przypominają już odgrywanych ról, ale rzeczywistość, której się obawiają, która jest fatalna, ale pełna pasji.
Za reżyserię i scenografię odpowiadał Andrzej Dopierała, absolwent Wydziału Aktorskiego PWST im. L.Solskiego w Krakowie. Reżyser, wzorując się na Bergmanie oddaje pełnie różnorodnych emocji. Ukazuje trudy i cenę za życie prawdziwego artysty, którego sam jest bohaterem, gdyż rolę Henryka Voglera gra sam Andrzej Dopierała. Scenografia nanosi ślady poprzednich spektakli, co daje nutkę sentymentalności. Razem z przekładem Haliny Thylwe scenariusz wybrzmiewa dość współcześnie, co powoduje łatwość w zrozumieniu przekazu.
Kostiumy oraz produkcja to zasługa Ewa Dopierała. Utwór muzyczny występujący w spektaklu pochodzi z playlisty Nieznanej Śląskiej Raperki ANABERG. Razem z grą świateł Wojciecha Boruszka wprowadza na sali klimat tajemniczości i sensualności.
Aktorką, wcielającą się w podwójną rolę Anny i Rakel, była Anna Nowak, która debiutowała na scenie właśnie na deskach Teatru Bez Sceny, absolwentka Wydziału Aktorskiego PWST we Wrocławiu. Artystka miała ciężką rolę, gdyż musiała oddać osobowość dwóch innych kobiet z czym poradziła sobie fenomenalnie. Stworzenie chemicznej i magnetycznej więzi pomiędzy sobą, a reżyserem przyniosło sukces, pokazując jak dojrzała jest scenicznie. Teatr Bez Sceny ze względu na swoją kameralność, wymusza na aktorach perfekcyjność i skupienie, gdyż oku widza nie umknie nic.
Spektakl jest pewnego rodzaju spowiedzią teatralnych artystów. Zawód aktora, reżysera, często trudno rozgraniczyć z życiem prywatnym, a w konsekwencji po spektaklu nałożone maski teatralne pozostają na ich twarzach, tworząc pełen kłamliwy obraz rzeczywistości. Zanika swoje prawdziwe ja, pojawia się "gra", która rzadko kiedy przynosi owacje w prawdziwym, zakulisowym życiu.
Refren piosenki "Życie to teatr" - RSC
"Życie to teatr, gdzie los włada każdym aktem
Gdzie kwestie kończy czasem śmierć
Gdzie błazen kocha i drwi
Życie to teatr, gdzie puentę piszę czas
Gdzie sen się miesza z jawą
Gdzie wciąż się czeka braw"
