Program Festiwalu

12. Międzynarodowy Festiwal Sztuki Mimu

Międzynarodowy Festiwal Sztuki Mimu organizowany co roku przez Teatr Na Woli i działające na terenie teatru Warszawskie Centrum Pantomimy to przegląd teatrów pantomimy z całego świata. Wierność tradycji pantomimy jako sztuki chcącej i potrafiącej wyrażać poza słowami treść spektakli sprawiła, że festiwal w Teatrze Na Woli stał się jednym z najważniejszych wydarzeń tego typu w Europie. Jest również jedynym festiwalem pantomimy starającym się prezentować spektakle niewerbalne.

Różnorodność form, treści czy stylów samej sztuki mimu bardzo dobrze oddaje charakter oraz linię artystyczną festiwalu. Będzie to widoczne również podczas tegorocznej 12. edycji.

Festiwal otworzy Paulo Nani. Artysta niezwykły, nazwany przez europejskich krytyków mistrzem gestu, zachwycający publicznośc na całym świecie. Odwiedzając nasz festiwal, po raz pierwszy w Polsce zaprezentuje komediowy spektakl będący połączeniem pantomimy, parodii gatunków oraz stylów narracji, udowadniając, że mniej znaczy więcej.

Będziemy mieli szansę zobaczyć najnowsze spektakle Wrocławskiego Teatru Pantomimy im. H. Tomaszewskiego oraz nową produkcję Warszawskiego Centrum Pantomimy we współpracy z Spitfire Company z Czech. Na Festiwalu wystąpi także Teatr Sztuk, umiejętnie łączący różne teatralne formy..

Trzy w/w zespoły zaprezentują spektakle inspirowane twórczością Garcii Lorki, Brunona Schulza czy Franza Kafki.

Nie może również zabraknąć Wieczoru Współczesnej Pantomimy, prezentacji przygotowanej specjalnie na nasz Festiwal.

Podczas Wieczoru wystąpi ponad 20. artystów z różnych miejsc świata, prezentujących często zupełnie odmienne sposoby myślenia o sztuce mimu.

Po kilkuletniej przerwie ponownie odwiedzi nas prawdziwa dama europejskiej pantomimy Nola Rae, uhonorowana (w 2008 roku) przez królową Elżbietę II Orderem Imperium Brytyjskiego za zasługi w dziedzinie sztuki dramatycznej i pantomimy.

Spektaklem zamykającym 12. edycję festiwalu jest doskonale znany naszej publiczności mistrzowski duet pantomimiczny Bodecker & Neander Company.
Spadkobiercy i kontynuatorzy sztuki Marcela Marceau, jego najbliżsi współpracownicy, aktorzy i przyjaciele zaprezentują nowy spektakl, który bez wątpienia ukaże nam piękno prawdziwej sztuki pantomimy.

Festiwalowi towarzyszyć będzie wystawa archiwalnych afiszy i plakatów Wrocławskiego Teatru Pantomimy. Zaprezentowane zostaną prace m.in. Jana Jaromira Aleksiuna, Włodzimierza Terechowicza, Andrzeja P. Bytora.

Program Festiwalu:

18.08 (Sb.) - „The Letter” - Paolo Nani - Włochy
19.08 (Ndz.) -„Poławiacze papieru”/„Dom Bernardy Alba” - Wrocławski Teatr Pantomimy - Polska
21.08 (Wt) - „Akt 1925” - Teatr Sztuk - Polska
23.08 (Czw.) „13 miesiąc / Requiem dla Brunona Schulza” Spitfire Company / Warszawskie Centrum Pantomimy - Czechy/Polska
24.08 (Pt.) - Wieczór Współczesnej Pantomimy - międzynarodowy skład
25.08 (Sb.) - Elitabeth’s Last stand - Nola Rae - Anglia
26.08 (Ndz.) - „Opus 4 „ - Bodecker / Neander Company - Niemcy

18.08 Sobota godz. 19.00
PAOLO NANI - „The Letter” - Włochy

Teatr Paolo Naniego powstał w Vordingborg w Danii w 1995 r. Od tego czasu Paolo Nani zrealizował zaledwie kilka przedstawień, które jednak odniosły znaczący sukces w międzynarodowym świecie teatralnym.
„List” (The Letter), „Sztuka umierania” (The Art of Dying) oraz „Jekyll i Hyde” (Jekyll&Hyde) to trzy najbardziej popularne przedstawienia Paolo Naniego, które wciąż wystawiane są na scenach całego świata.

Paolo Nani znany jest z niesamowitej synchronizacji, zabawnego i precyzyjnego języka ciała, mistrzostwa ekspresji mimicznej oraz aktorstwa „kompletnego”. Jego teatr charakteryzują w skrócie:
Synchronizacja, precyzja, styl, pasja.

„List”

„List” Paolo Naniego to najczęściej grane duńskie przedstawienie na świecie. Powstało w 1992 r. we współpracy z Nullo Facchinim, dyrektorem teatru Cantabile2 i od tego czasu wystawione zostało w większości krajów Europy, jak również w Chile, na Islandii, Grenlandii, w Chorwacji i Turcji.

Jakość przedstawienia opiera się na nadzwyczajnej prostocie: nie ma tu scenografii, specjalnych efektów świetlnych, fantazyjnych kostiumów. Jednocześnie jednak aktor serwuje nam brawurowy występ, pełen precyzji, zgrania i fantazji. Spektakl od początku do końca obfituje w szczegóły i drobiazgi, które nie dają widzom okazji do wytchnienia od śmiechu, aż do bólu mięśni.

„List” to bardzo proste przedstawienie. Jest to jedna historia opowiedziana na 15 zupełnie różnych sposobów: pijacka, zachodnia, w konwencji filmu niemego, bez użycia rąk, jako horror, od tyłu, na sposób cyrkowy, z zaskoczenia, wulgarnie, magicznie, itd. Wszystkie jednak mają jedną cechę wspólną: nie pada w nich ani jedno słowo. Rezultat jest komiczny.

Podczas przedstawienia szybko staje się jasne, iż jego siła polega na kontakcie między aktorem a widzem, który swe apogeum osiąga dzięki grze i elementom zaskoczenia.

„List” prezentowany był pięciokrotnie na Festiwalu Komedii w Kolonii oraz dwukrotnie na londyńskim Festiwalu Pantomimy. Zajął pierwsze miejsce w kategorii United Slapstick w konkursie o nagrodę European Comedy Award we Frankfurcie w 1994 r. oraz zdobył pierwszą nagrodę w konkursie Roner SurPris w 2005 r. we włoskim Bolzano.

Pisząc o spektaklu, międzynarodowa prasa używa sformułowań takich jak „kultowy” czy „klasyczny”, ponieważ wciąż jest on wystawiany i przyciąga szerokie rzesze publiczności w każdym wieku, ze wszystkich kręgów kulturowych.

„List” prezentowano ponad 900 razy w następujących krajach: kilkukrotnie w Danii, Chile,Turcji, na Grenlandii, Islandii, w Irlandii, Anglii, Norwegii, Szwecji, Polsce, Czechach, Słowacji, na Węgrzech, w Chorwacji, Grecji, Austrii, Niemczech, Szwajcarii, Włoszech, Belgii, Luksemburgu, Holandii, Francji, Hiszpanii i Portugalii.

Recenzje

„Jak śmiać się inteligentnie?”
Paolo Nani nie pozwala złapać oddechu, przykuwa widza do siedzenia, uwodzi go zaskoczeniem, ekscentrycznie, nie poddając się ograniczeniom. Robi to w sposób szczególny, właściwy dla siebie samego, niemożliwy do podrobienia.
La Sicilia, Katania, marzec 2006

„Mistrz gestu”
Można z łatwością stwierdzić, iż Paolo Nani w teatrze stosuje zasadę „mniej znaczy więcej”.
Stół i krzesło; papier i pióro; butelka, szklanka i zdjęcie; to wszystko, czego potrzebuje do zorganizowania absolutnie komicznego wieczoru dla tych szczęśliwców, którym udało się zająć miejsca w miejskim teatrze.
Takie proste, a takie genialne.
Porsgrunn Dagblad, Norwegia, 2004

„Manifest śmiechu, który łączy pantomimę z ironią”
„List" to nie tylko jeden z najzabawniejszych granych obecnie spektakli; to także miniaturowa antologia komedii, manifest śmiechu. Nani łączy w nim pantomimę, studium komicznej synchroniacji i rytmu, parodię gatunków i stylów narracji, klaunadę, żonglerkę i akrobatykę.
L’Eco di Bergamo, czerwiec 2003

„Paolo Nani, mistrz teatru bez słów”
ABC, Madryt, 1997

„Paolo Nani to wirtuoz”
Frankfurter Rundschau, Frankfurt, Niemcy, 1997

„Geniusz w jednej chwili!”
Teraz ju wiemy: potrzeba długich poszukiwań, by znaleźć artystę komediowego tak oryginalnego i twórczego jak Paolo Nani.
Mamy wrażenie, iż Nani wypełnia każdą chwilę tyloma komediowymi akcentami, pomysłami, elementami sztuki i zaskoczeniami, że ta względnie prosta historia nie nudzi nas ani przez chwilę.
Mittelbayeriche Zeitung, Ratyzbona, Niemcy, 1996

19.08 Niedziela godz. 19.00
Wrocławski Teatr Pantomimy „Poławiacze papieru”/ „Dom Bernardy Alba”

Unikatowy w skali światowej, autorski teatr pantomimy Henryka Tomaszewskiego.

Powstał w 1956 r. jako Studio Pantomimy przy Państwowych Teatrach Dramatycznych we Wrocławiu. Kierownictwo Studia to: Henryk Tomaszewski (kierownik artystyczny), Adam Baron [Andrzej Barski] (sprawy literackie) i Bogusław Danielewski (administracja i sprawy organizacyjne). Pierwszy zespół artystyczny tworzyli głównie aktorzy i tancerze, m. in. Elżbieta Jaroszewicz, Ałła Laskowska, Irena Szymkiewicz, Stanisław Brzozowski, Jerzy Fornal, Zdzisław Kapuściński, Anatol Krupa, Janusz Pieczuro.
I Program (prem. 4 XI 1956) był składanką etiud pantomimicznych wg scenariusza, w reżyserii i choreografii H. Tomaszewskiego. Poprawiona wersja “Płaszcza” z II Programu przyniosła teatrowi pierwsze nagrody na VI Światowym Festiwalu Młodzieży i Studentów w Moskwie (maj 1957r.) - I nagroda i złoty medal dla zespołu za mimodram “Płaszcz” oraz I nagroda i złoty medal dla Henryka Tomaszewskiego za rolę Akakiusza.

1 stycznia 1958 roku przekształcono Studium w teatr zawodowy przyznając mu dotację i zmieniając nazwę na Miejski Teatr Pantomimy, by rok później 26 stycznia 1959 upaństwowić palcówkę pod nazwą Wrocławski Teatr Pantomimy, zapisując kierownictwo artystyczne Henrykowi Tomaszewskiemu. Usankcjonowano w ten sposób autorską formułę teatru.

WTP od początku tworzony był wyobraźnią i wrażliwością jednego twórcy. Podporządkowywali się mu także scenografowie, a współpracował z najwybitniejszymi polskimi artystami z Jadwigą Przeradzką, Aleksandrem Jędrzejewskim, Zofią de Ines, Władysławem Wigurą, Franciszkiem Starowieyskim, Krzysztofem Pankiewiczem, Andrzejem Majewskim, Kazimierzem Wiśniakiem.
Już w I Programie można było znaleźć cechy charakterystyczne dla tego teatru: zespołowość, znacząca rola oprawy plastycznej i muzycznej, kanwa literacka, wielokierunkowe poszukiwania formalne.

Pierwsze lata jego istnienia i pierwsze programy to czas intensywnych eksperymentów artystyczno - technicznych: teatr wschodni, tradycyjna pantomima francuska, teatr ludowy, commedia dell’arte, prmitywizm, średniowieczne misteria i niemy film. H. Tomaszewski penetrował rozległe obszary kultury i estetyki, szukając inspiracji w mitach, literaturze, plastyce, muzyce, psychologii, źródłach i formach teatru, a także wistocie ruchu.
W latach 60-tych powstają mimodramy perfekcyjnie łączące umiejętności techniczne zespołu z refleksją inscenizatora: “Ziarno i skorupa” (‘61), “Labirynt” (‘63), “Suknia” (‘66), “Ruch” (‘66). Protagonistami zespołu byli wówczas:
Stanisław Brzozowski, Paweł Rouba, Janusz Pieczuro, Jerzy Kozłowski, Andrzej Szczużewski, Leszek Czarnota. Rozwój WTP następuje w kierunku pełnospektaklowych widowisk o bogatej scenografii i oprawie muzycznej, o jednolitej strukturze dramatycznej. Etap ten rozpoczyna w 1970r. “Odejście Fausta”. Powstają spektakle uznane za szczytowe osiągnięcia WTP “Menażeria Cesarzowej Flissy”, “Przyjeżdżam jutro”, “Hamletironia i żałoba”, “Rycerze króla Artura”.
Główne role kreują: Danuta Kisiel, Ewa Czekalska, Urszula Hasiej, Czesław Bilski, Marek Oleksy, Zbigniew Papis, Janusz Pieczuro, Jerzy Reterski, Krzysztof Szwaja.

Przy teatrze działa studio przysposabiające przyjętych do zespołu do zawodu mima. Teatr wykrztałcił wielu znakomitych artystów, którzy prowadzą teraz swoje teatry, zajmują się pracą pedagogiczną w kraju i poza granicami: m. in. Elżbieta Jaroszewicz, Ewa Czekalska, Paweł Rouba, Stanisław Brzozowski, Stefan Niedziałkowski, Jerzy Kozłowski, Marek Oleksy, Aleksander Sobiszewski.

WTP występował ze swoimi spektaklami na całym świecie, od Hiszpanii po Japonię, od krajów skandynawskich po Australię, Meksyk i Wenezuelę.

Zespół brał także udział w spektaklach realizowanych w innych teatrach (np. La Scala w Mediolanie, Opera w Lipsku, teatry w Polsce, Niemczech, Skandynawii)

WTP był laureatem wielu nagród, H. Tomaszewski szczególnie cenił dwie z nich: złoty medal Swedish Dance Association, Sztokholm ‘63 r i Złota Gwiazda (Etoile pour recherche corporelle) zdobytą na VIII Międzynarodowym Festiwalu Tańsca w Paryżu w listopadzie 1970 roku.

O WTP nakręcono filmy dokumentalne w kraju i za granicą, rejestrowano takze spektakle dla potreb Teatru TV (“Spór”, “Kaprys”, “Tragoczne gry”), BBC, TV włoskiej, duńskiej, norweskiej.

Od września 1998 dyrektorem WTP był Kazimierz Janusz Doniec. Pełniąc obowiązki dyrektora realizował koncepcje artystyczne i repertuarowe H. Tomaszewskiego.

Po śmierci Tomaszewskiego (2001) Wrocławski Teatr Pantomimy na nowo próbuje określić swój charakter i swoje cele. Dyrektorem Naczelnym i Artystycznym został Aleksander Sobiszewski. Pełnił tę funkcję od 01.07.2003r. do 19.05.2009r.

Sobiszewski, uczeń Mistrza, zaczął realizować własne, odważniejsze wizje sceniczne. Spektakle oparte na autorskich scenariuszach cechują czarny humor, absurd i groteska. Sobiszewski wyreżyserował takie spektakle jak Małpy (2003), Science Fiction (2004), Galapagos (2007), czy Gastronomię (2008)

Do współpracy zapraszał też znanych artystów.
Swoje spektakle zrealizowali m.in.: Stefan Niedziałkowski i Bogdan Koca.

Obecnie funkcję Dyrektora Naczelnego pełni Zbigniew Szymczyk, Dyrektorem Artystycznym teatru jest Marek Oleksy.

„Poławiacze papieru”

Tajemniczy K. to typowy everyman, bohater zniewolony i zagubiony, który staje przed upersonifikowaną alegorią władzy i systemu urzędniczego sterującymi jego działaniami. Przechodzący przez tryby machiny urzędniczej K., z każdym dniem pogrąża się w coraz bardziej absurdalnej rzeczywistości, a walka z systemem zdaje się nie mieć końca.
Przedstawienie zrealizowano w konwencji teatru absurdu, gdzie autonomiczna wizja świata nabiera charakteru parabolicznego. Odrzucone zostały związki przyczynowo-skutkowe, a włączono do fabuły elementy nadrealizmu.
Jedną z głównych inspiracji była specyfika języka urzędniczego, jako niedoskonałego środka komunikacji podatnego na socjotechniczne nadużycia.

Scenariusz, reżyseria i oprac. muzyczne:Zbigniew Szymczyk (w przedstawieniu wykorzystano muzykę Wojciecha Kilara z filmów: Salto i Perła w koronie, tradycyjną muzykę klezmerską i utwór Time Lapse Michaela Nymana)
scenografia i kostiumy: Marek Tybur
obsada:K. – Mariusz Sikorski, Sędzia - Artur Borkowski, Komornik – Radomir Piorun,
Nowy – Zbigniew Szymczyk, Bliźniak I - Mateusz Kowalski, Bliźniak II - Robert Wieczorek

„Dom Bernardy Alba”

Sztuka Lorki odczytana została jako historia wyznaczania granic dozwolonych form seksualności oraz definiowania tego, co jest normalne, moralne i naturalne. Źródłem egzystencjalnego dramatu staje się swoista szczelina pomiędzy ciałem, pragnącym rozkoszy i bliskości, a jego reprezentacją, która – będąc pod ciągłą restrykcją matczynych nakazów – pisze ciała córek w sytuacjach
granicznych: pożądania, miłości, śmierci.
Matka, starająca się wyobcować córki wobec popędowej natury ciała, wprowadza do porządku domowego dyscyplinę – efektywny instrument władzy nad tożsamością każdej z nich. W tym domu nie okazuje się rodzicielskiej miłości, nie ma pobłażania wybrykom młodości. Każda oznaka emancypacji zostaje brutalnie obalona.
Niebezpieczna gra pomiędzy budzącym się pożądaniem, a zniewalającym wpływem matki rozpoczyna się, kiedy w domu pojawia się mężczyzna.

Dom Bernardy Alba na motywach dramatu Federica Garcii Lorki
reżyseria i choreografia: Zbigniew Szymczyk
scenografia: Marek Tybur
kostiumy: Wanda Kowalska
opracowanie muzyczne: Jacek Aumüller, Piotr Salaber, Zbigniew Szymczyk
reżyseria światła: Bary
asystent reżysera: Magdalena Górnicka
obsada: Bernarda Alba – Ewa Czekalska,Maria Josefa – Katarzyna Sobiszewska,
Angustias – Agnieszka Kulińska, Magdalena – Agnieszka Dziewa,
Amelia – Agnieszka Charkot, Martirio – Paulina Joźwin,
Adela – Monika Rostecka-Komorowska

21.08 Wtorek godz. 19.00
Teatr Sztuk „Akt 1925” - Polska

„AKT 1975” jest artystycznym działaniem z pogranicza sztuk. Ekspresja aktorska wyrażana jest poprzez ruch ciała: gest, również pantomimę i taniec. Słowo pojawia się w przedstawieniu szczątkowo. Spektakl chwilami wygląda jak ruchoma instalacja, innym razem niezwykle surowa forma, bez scenografii i rekwizytów.
Bazą do pracy twórczej stało się opowiadanie Franza Kafki, który zainspirował młodych artystów do ujęcia tematu osaczenia jednostki, jej ujarzmienia, nastraszenia, inwigilacji , tylko za pomocą ekspresji ciała. Ta niezwykle sugestywna proza, uniwersalna w swojej wymowie stała się punktem wyjścia do przełożenia jej w wizualny znak, równie w założeniu swym uniwersalny. Czytelny zwłaszcza we współczesnym świecie. Ciekawi byliśmy na ile temat biurokracji i osaczenia jednostki zachował swoją aktualność ... . A wszystko zaczęło się od niewinnej zabawy.
Spektakl pt. " Akt 1925" w reżyserii Eweliny Ciszewskiej i Roberta Balińskiego zdobył dwie pierwsze nagrody: za najlepszy spektakl i najlepszą reżeserię na VIII Międzynarodowym Studenckim Festiwalu Filmowym i Teatralnym SKENA UP w Kosowie, który odbył się w dniach 3-10 grudnia 2010.

Teatr Sztuk - Stowarzyszenie powołane z potrzeby prowadzenia twórczego dialogu na wielu poziomach życia i sztuki. Powstało w 2007 roku i zrzesza ludzi, którzy odważnie odnoszą się do otaczających nas zjawisk i przetwarzają je na język sztuki. Twierdzenie, że wszystko już było przewrotnie otwiera przed nami przestrzeń do twórczego działania, prowokuje do polemizowania z tradycją, do stawiania pytań o naszą tożsamość poprzez sztukę. Uznaliśmy, że czas na wielowarstwową integrację w myśleniu i działaniu. Czas na człowieka ze swoją duszą i umysłem. By prowadzić dialog na różnych płaszczyznach: człowiek - człowiek, człowiek – sztuka, sztuka – nauka, powołaliśmy stowarzyszenie pod nazwą TEATR SZTUK.

Scenariusz i reżyseria: Ewelina Ciszewska i Robert Baliński
Kostiumy i scenografia: Ewelina Ciszewska
Reżyseria świateł i projekcja: Robert Baliński
Choreografia: Ewelina Ciszewska
Muzyka: Włodzimierz Kiniorski
Obsada: Łukasz Batko, Barbara Chodorowicz, Ewelina Ciszewska,
Anna Makowska - Kowalczyk (PWST), Michał Sabat, Johannes Stubenvoll

 
23.08 Czwartek godz.19.00
„13 miesiąc / Requiem dla Brunona Schulza” Spitfire Company / Warszawskie Centrum Pantomimy - Czechy/Polska

„13 miesiąc / Requiem dla Brunona Schulza”
Spektakl jest inspirowany dziełem literackim i artystycznym Brunona Schulza. W dialogu muzyki z ruchem tworzona jest alegoria tajemnicy upadającego świata, fałszywej mitologii, nagiego ciała, fetyszu i śmierci. Nie jest to klasyczna adaptacja sceniczna opowiadań Brunona Schulza, lecz autorska interpretacja, która odsłania nieprzewidziany rozmiar katastrofy.
“Bruno Schulz jest dla mnie jednym z największych heretyków modernistycznej literatury światowej. Kiedy byłem pierwszy raz w Krakowie i czytalem Bruna Schulza w oryginale, pomyślałem o herezji jako narzędziu, które pozwala uchwycić ukryte kontury rzeczywistości. Ale co znaczy herezja dzisiaj? I czemu zaprzecza? Jan Patočka w książce Eseje heretyckie w filozofii historii przypuszcza, że ciemność i katastrofa są siłą napędową historii.
Tak samo i my jesteśmy zmuszeni do postrzegania katastrofy jako integralnej części naszego czasu. A cóż może być katastrofą wiekszą niż to, że człowiek przestanie istnieć.
Być może jedynie to, że człowiek stanie się martwą lalką, manekinem przezentującym ubrania na sprzedaż“ - mówi Petr Boháč.

Obsada: Miřenka Čechová, Markéta Vacovská, Jindřiška Křivánková, Cécile Da Costa,
Bartłomiej Ostapczuk, Paweł Kulesza Muzycy: Epoque Quartet - Vít Petrášek, David Pokorný,
Vladimír Klánský, Vladimír Kroupa
Reżyseria, dramaturgia: Petr Boháč
Muzyka: Jan Kučera
Reżyseria świateł: Andrzej Król, Martin Špetlík
Scenografia: Barbara Wojtkowiak, Petra Vlachynská
Kostiumy: Michaela Hořejší
Produkcja: Aneta Kafková.
Wsparcie: Miasto Praga, Ministerstwo Kultury w Czechach, Międzynarodowy Fundusz Wyszehradzki, Pałac Akropolis/Praga, Teatr Na Woli.
24.08 Piątek godz.19.00
Wieczór Współczesnej Pantomimy - Skład Międzynarodowy

Wieczór teatralny, który stał się tradycją naszego Festiwalu.
Pomyślany jako konfrontacja różnych technik, stylów i form w teatrze pantomimy.
Do udziału w prezentacjach zostali zaproszeni artyści pochodzący z różnych miejsc na świecie, którzy zaprezentują charakterystyczne dla ich pracy któtkie formy teatralne. Nasz Festiwal jest jedynym festiwalem pantomimy na świecie, który decyduje się na takie działanie.
Ten wyjątkowy wieczór swojego ostatecznego kształtu nabiera na kilka godzin przed samą prezentacją. Z całą pewnością można jednak powiedzieć, że spektakl, w którym zobaczymy ponad 20 artystów będzie spetaklem różnorodnym, ukazującym różne oblicza współczesnej sztuki teatru pantomimy. W czasie wieczoru będziemy mieli okazję oglądać również prezentacje Warszawskiego Centrum Pantomimy, na które złożą się etiudy Studia Pantomimy w Teatrze Na Woli, Teatru Pantomimy Mimo oraz tegorocznej 5.edycji Międzynarodowej Szkoły Współczesnej Pantomimy.
25.08 Sobota godz.19.00
Elitabeth’s Last stand - NOLA RAE - Anglia

„Elitabeth’s Last stand”
Coś dziwnego dzieje się z Betty. Może już zbyt długo żyje samotnie?
Myśli, że prześladuje ją imperialny duch! Kim ona myśli, że jest... jakąś królową?

Elizabeth’s Last Stand, spektakl zainspirowany obrazem niezwyciężonej królowej angielskiej Elżbiety I stojącej przez 15 godzin w obawie, iż jeśli podda się zmęczeniu,
nigdy więcej już się nie podniesie.

Betty, która przez całe życie, aż do teraz, pozostawała niezauważona.
Usiłując stworzyć własny dwór w swym osobistym królestwie... w jej kawalerce, prezentuje nam komiczny spektakl elżbietańskich rozmiarów!

Spektakl opracowany we współpracy z Simonem McBurney z Theatre de Complicite
Projekt: Matthew Ridout;
Muzyka: Peter West

Nola Rae

Nola Rae to światowej sławy artystka i jedna z najoryginalniejszych wykonawczyń współczesnego brytyjskiego teatru.
Jej styl, będący mieszanką pantomimy, tańca, komedii i teatru lalek, w połączeniu z ciętym dowcipem dotyka i porusza widownię na wszystkich poziomach.
Niewiele osób potrafi z tak absolutną łatwością panować nad sceną bez potrzeby wypowiedzenia choćby jednego słowa.
Jej dokonania można było jak dotąd oglądać w 64 krajach.
W 2008 r. Nola została uhonorowana przez królową brytyjską Orderem Imperium Brytyjskiego za zasługi w dziedzinie sztuki dramatycznej i pantomimy.


Recenzje:
„Wieczór fantastycznego teatru. Kolorowego, dziwacznego, zapierającego dech w piersiach”. Suddeutsche Zeitung

„Piękna dawka szaleństwa”. Grazia, Mediolan

„Artyzm Noli Rae trzyma widownię w transie; to pokrzepiająca sztuka”. The Guardian

„Geniusz klaunady, który skłoni Was do refleksji”. La Republica

„Tylko Nola Rae mogła porwać się na coś takiego”. Berlin Morgenpost

26.08 Niedziela godz.19.00
„Opus 4 „ - Bodecker / Neander Company - Niemcy

„OPUS 4”
Wyobraź sobie Romea nos w nos z kimś, kto zajął miejsce Julii;
wyobraź sobie partię szachów, w której nagrodą za wygraną jest kawałek ziemi;
wyobraź sobie Dyla Sowizdrzała, który przeszkadza Richardowi Straussowi w komponowaniu. Opus 4 to kolekcja opowiastek, w świat których wprowadzą
nas Alexander Neander i Wolfram von Bodecker.
W tej, czwartej już odsłonie (po „Silence”, „Out of the Blue” i „Déjà vu?”), para genialnych aktorów powraca by ukazać prawdziwa maestrię sztuki pantomimy.

Bodecker & Neander Company

W 1996 roku, ukończywszy studia w Ecole Internationale de Mimodrame de Paris pod dyrekcją Marcela Marceau, Wolfram von Bodecker i Alexander Neander powołują do życia Théâtre Mimo Magique.
Od 2006 roku posługują się nazwą Compagnie Bodecker & Neander. Ich pierwszy spektakl zatytułowany „Silence” wygrywa nagrodę publiczności Berlin Audience Award a kolejna produkcja, „Out of the blue” odnosi prawdziwy sukces zarówno wśród publiczności jak i krytyków.
Para artystów prezentuje koncepcję „koncertu wizualnego”: podczas wspólnych występów z dużymi zespołami muzyków, jak np. Suttgarter Kammerorchester, londyński Arditti Quartet czy lipski Gewandhaus-Oktett, przed widzami odkrywają nowe, fascynujące połączenie pantomimy i muzyki. Podczas licznych światowych tournee Compagnie Bodecker & Neander przemierzają Europę, Azję, Amerykę Północną i Południową.
Dzięki uniwersalnemu wymiarowi teatru wizualnego tej pary mimów, są oni szczególnie cenionymi gośćmi na międzynarodowych festiwalach.
We współpracy z reżyserem Lionelem Ménardem zespół przedstawia musical „Bonjour Monsieur Satie!”– unikalny spektakl oparty na muzyce francuskiego kompozytora Erika Satie, będący hołdem dla jego życia i twórczości. Przedstawienie powstaje przy wsparciu Konzerthaus
Berlin i wchodzi na stałe do programu tej instytucji. W listopadzie 2007 roku musical „Tulles et son ombre” debiutuje na scenie Philhamonie Luxembourg. Wolfram von Bodecker i Alexander Neander opowiadają historię młodego Tullesa w sposób barwny i poetycki przy akompaniamencie United Instruments of Lucilin do muzyki współczesnego kompozytora Martina Matalona.

W lutym 2009 roku zespół odpowiada na gorące życzenie publiczności: przedstawienie „Silence”, które okazało się sukcesem i weszło już do klasyki Europejskiego teatru pantomimy, doczekało się godnego następcy w postaci spektaklu „Deja-vu?”.
Od 2012 roku możemy oglądać najnowsze dzieło duetu Bodecker/Neander „OPUS 4”.

XII Międzynarodowy Festiwal Sztuki Mimu jest współfinansowany przez Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego.

Bartłomiej Ostapczuk
Materiały Organizatora
9 sierpnia 2012

Książka tygodnia

Teatr, który nadchodzi
Wydawnictwo słowo/obraz terytoria Sp. z o.o.
Dariusz Kosiński

Trailer tygodnia

La Phazz
Julieta Gascón i Jose Antonio Puchades
W "La Phazz" udało się twórcom z "La ...