Projekt "meme.me" w Powszechnym

Mem to słowo kłopotliwe. Mem to słowo zaraźliwe. Wyrwało się spod kontroli, z oryginalnego kontekstu i weszło do codziennego słownika.

Czy jednak wiemy, co tak naprawdę znaczy?

Czy jednak wiemy, po co nam memy?

Mówiąc najprościej: mem to chwytliwa, zaraźliwa forma przekazywania informacji kulturowej, która uformowała się w procesie powtarzania. Film, obraz, słowo, kadr, który zaczyna żyć własnym życiem.

Internet został opanowany przez memy przybierające najczęściej postać obrazka z wklejonymi weń słowami, powielanego i rozpowszechnianego, aż do uzyskania błyskawicznej rozpoznawalności.

W projekcie "meme.me" interesować nas będą jednak te memy, które łamią zasadę prostej komunikacji - to kadry pochodzące z filmów, wyrwane z oryginalnego kontekstu, przełamane słowami.

Jeśli komunikujemy się takimi memami, to co tak naprawdę komunikujemy?

Jak zmienia się kultura, przycinana do rozmiaru memu?

Co robi mem na scenie i co robi z nim scena?

Projekt meme.me zrealizowany w ramach cyklu "Niepoważne media" to poszukiwanie jakości porozumiewania się, badanie granic przekazu wizualnego w kontekście relacji międzyludzkich. Czy mem może stać się wystarczającym narzędziem wyrażającym emocje i odczucia? Do czego dziś służy kultura wysoka w wersji pop? Proponujemy eksperyment - spróbujemy pokazać jak przeszczepić poetykę memu na grunt sceny, w jakich sytuacjach skondensowany komunikat jest w stanie dotrzeć do granic poznania, a gdzie powoduje wyłącznie kosmiczne nieporozumienia. Orbitą zdarzeń będzie tu relacja między dwójką bohaterów, którzy zmagają się z podstawowymi problemem w konfrontowaniu się z rzeczywistością i sobą nawzajem. Spektakl, zrealizowany w ironicznej, zdystansowanej formule sięga po niepoważne środki, które stają się kluczem do obnażenia mechanizmów komunikacyjnych.

Barbara Wiśniewska (1989) Studentka IV roku reżyserii warszawskiej Akademii Teatralnej. Dwukrotna laureatka Stypendium Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego za wybitne osiągnięcia (na rok 2012/2013 i 2013/2014), laureatka Nagrody im. Z. Krawczykowskiego (2012). Od 2012 współpracuje z Teatrem Wielkim Operą Narodową, gdzie trzykrotnie asystowała przy produkcjach Mariusza Trelińskiego (Latający Holender, Manon Lescaut, Iolanta/Zamek Sinobrodego). Współpracowała również z Teatrem Współczesnym w Warszawie przy spektaklu Zabójca (reż. W. Urbański). Prowadziła czytania w Laboratorium Dramatu w Warszawie, na XXX Festiwalu Szkół Teatralnych w Łodzi i na Festiwalu Biała Wieża w Brześciu (Białoruś). Prowadziła warsztaty na 56 Festivalu dei Due Mondi w Spoleto, (Włochy). Jej etiuda reżyserska Julia musi umrzeć na podstawie Romea i Julii W. Shakespeare'a została wyróżniona na Festiwalu Baltic House Theater Festival w St. Petersburgu (Rosja).

Niepoważne media

Cykl autorskich zdarzeń teatralnych, przygotowany przez zaproszonych twórców - wyróżniające się osobowości polskiej sceny. Projekt odwołuje się do tych strategii w sztuce, które wykorzystują ton niepoważny, dziecinny, "niski" po to, aby znaleźć inny sposób opisu rzeczywistości, odświeżyć skostniałe już nieco gatunki bądź podjąć palące tematy, które w "poważnym" języku nie znajdują swojej adekwatnej reprezentacji. Projekt Niepoważne media ma na celu zapoznanie widzów z nowoczesnymi strategiami artystycznymi (i konkretnymi dziełami), z drugiej - ma stać się laboratorium nowych form teatralnych, interdyscyplinarnych form współpracy i, być może, stanowić wstęp do późniejszych realizacji repertuarowych na Małej Scenie. W cyklu Niepoważne Media twórców często będą wspierać badacze oraz artyści z innych dziedzin. Kuratorką cyklu jest Weronika Szczawińska.