Przyjdź i sam zobacz

Kielecki Teatr Tańca, wieczór premier – trzy spektakle: „Stół bez szczęścia", „Sen Jakuba" oraz „Monochrome". Każdy tytuł to historia, która dawała odbiorcy zupełnie różną paletę emocji. Każdy kolejny tytuł to podróż jeszcze dalej w nieznane...

Samotne wyłudzone szczęście

Trójka bohaterów – ojciec (Grzegorz Pańtak), matka (Ewelina Kubot - Łącka) i dziecko (Małgorzata Kowalska). Małżeństwo zakochane w sobie, patrzące z miłością na swoją córkę. Dziecko, które równie bezwarunkowo kocha na razie jedynych uczestników swojego świata, rodziców - bohaterów i czarodziejów w jednym. Jednak ich historia to nie sielanka, a gorycz i niemoc. „Stół bez szczęścia", to przede wszystkim rzecz o relacjach międzyludzkich, a może o ich braku? Na pewno jest to ukazanie sinusoidy emocjonalnej, na której zawieszeni są bohaterowie. Elżbieta Szlufik – Pańtak, choreograf spektaklu, zawarła w tej krótkiej historii skutki braku zrozumienia, codzienności, podjętych decyzji, idącej za tym krótkowzroczności na własne wady i nieodnalezienia chęci do zmian.

Tancerze świetnie sobie partnerowali, a duety były równo i zgrabnie wykonane. Niektóre elementy fabuły przedstawienia mogły wydawać się za długie i dawać wrażenie zbyt oczywiście zwielokrotnionych– jednak bez powtórzenia pewnych fraz w fabule, nie można by było uzyskać tak dobrego efektu, jaki został przedstawiony na kieleckiej scenie. Dlatego jest to jeden z powodów, dzięki któremu spektakl jako całość wypada bardzo dobrze.

W krainie nieznanej

„Sen Jakuba" to tylko dwanaście minut, jednak będąc odbiorcą tej historii odnosiło się wrażenie, iż trwa ona o wiele dłużej. Widz zatapiał się w przedstawionym przez Grzegorza Pańtaka (choreografia) sennym świecie. Każdy element tej krainy: światło (Grzegorz Pańtak), kostiumy, (Agnieszka Brzozowska) czy muzyka (Krzysztof Penderecki) – która stała się inspiracją dla Grzegorza Pańtaka, były na dobrym poziomie, tworząc razem niesamowity efekt.

Choreografia poszła w zupełnie zaskakującym kierunku, niż można się było tego spodziewać. Pod pierwszą warstwą klimatu – którą była tajemnica, kłębiło się ogromne przerażenie, jednak ciekawość nie pozwalała do końca się bać. „Sen Jakuba" został bardzo dobrze zrealizowany i niewątpliwie jest czystą przyjemnością dla widza, jak i samych tancerzy, którzy bardzo dobrze przekazali wszelkie niuanse charakterologiczne zawarte w sennych postaciach. Jednak trzeba być uważnym, gdyż bardzo łatwo można samego siebie zwieść, i uznać, iż ludzki w tym świecie jest tylko Jakub...

Indywidualne osobowości całości

„Monochrome", którego chorografem był Jacek Przybyłowicz, to zdecydowanie najbardziej intrygująca z trzech propozycji zaprezentowanych przez Kielecki Teatr Tańca. Te czarno – białe obrazy to przede wszystkim buzujące emocje i szybkie tempo. Jacek Przybyłowicz stworzył zbiór zależności pomiędzy grupą a miejscem indywidualności w niej, przedstawił sposób, w jak widzimy jednostkę na tle utworzonym przez grupę. Jednak na pytanie czy indywidualność może żyć, czy tylko trwać w całości, widz musi odpowiedzieć sobie sam – w „Monochrome" odnajdziemy tylko wskazówki, które pomogą na drodze naszych poszukiwań. Warto również zwrócić uwagę na towarzyszącą spektaklowi muzykę autorstwa Nine Inch Nails – bardzo klimatyczna, mocna, ciepła i ostra jednocześnie, kreowała doskonały klimat i była niepowtarzalnym bodźcem dla wyobraźni.

To czarno – białe zdjęcie nie ustrzegło się od pewnych mankamentów, niektóre partie układu były tańczone nierówno i wybiegały z rytmu. Jednak pomimo tego, warto dołączyć tę fotografię do swojego albumu.

Wszystkie spektakle to przede wszystkim różnorodność w formie i treści. Jednak każda historia opowiedziana przez Kielecki Teatr Tańca otula widza chmurą emocji, bierze go delikatnie za rękę, po cichu zaprowadza nad skraj nieznanego świata i popycha. Spokojnie, na końcu tego szaleńczego lotu nie czeka niekontrolowane zderzenie z ziemią, na końcu odnajdziesz zaskakujący (może nieznany dotąd) horyzont.