Pudełko zwane teatrem

Brakuje też przedstawień, które mogą oglądać tacy przyszli wielbiciele teatru, którzy jeszcze nie nauczyli się mówić. Naprzeciw zapotrzebowaniom rodziców, chcących by ich pociechy bardzo szybko zaczęły kontakt z teatrem wychodzi poznańskie Teatralne Studio BLUM. W repertuarze ma zarówno spektakle dla dorosłych i młodzieży, jak i te kierowane do bardzo młodych widzów w wieku od roku do pięciu lat. Jednym z takich spektakli jest „Pudełko”, autorski spektakl Lucyny Winkel, Artura Szycha i Katarzyny Pawłowskiej, który miał swoją premierę podczas poznańskiego Biennale Sztuki dla Dziecka w 2007 roku,  
a ostatnio prezentowany był na scenie klubu Dragon w Poznaniu.    

Na scenie trzy postaci, ni to pajacyki, ni to krasnoludki i ono, pudełko. Przewiązane tęczową wstążką intryguje, pociąga, ale i budzi strach. W końcu odważni bohaterowie decydują się otworzyć pudełko. Co jest w środku? Kolejne pudełko! A w nim? Jeszcze jedno i tak wielokrotnie, bo pudełek jest tyle ile kolorów tęczy a ostatnie... ale o tym za chwilę. 

Każde pudełko jest inne, ma inny rozmiar, kolor, fakturę i mieści w sobie inną zawartość. Niebieskie zawiera wodę, którą można na siebie pryskać, w której można pływać, ale i tonąć. Pomarańczowe i włochate jest jak kot, który niby sennie mruczy, ale gdy trzeba potrafi fuknąć. Zielone, trawiaste kryje w sobie odgłosy ptaków, tych wspaniałych wolnych i lotnych, śpiewających gdzieś wysoko na drzewach i tych całkiem zwykłych, kwaczących na wiejskich podwórkach. W żółtym pudełku zamieszkał śmiech, trudno zachować poważną minę, gdy śmiech zaczyna przejmować władzę nad aktorami, każdemu nakazując śmiać się w inny sposób, choć równie wesoło. Nie można oprzeć się też afrykańskim rytmom zamkniętym w fioletowym pudełku, zew dżungli odzywa się w przecież czasem w każdym z nas. 

Ciekawość tego, jak wygląda i co kryje kolejne pudełko jest główną osią spektaklu, budującą stopniowo narastające napięcie. Jednocześnie zachowano, tak ważny dla dzieci, element powtarzalności, jakim jest taniec wokół pudła, poprzedzający kolejne odkrycia. A jak wygląda ostatnie pudełko? Ostatnim elementem jest lustrzany sześcian, puszczający po sali setki świetlistych „zajączków”. Sześcian, który odbija i trochę zniekształca nasz świat. Błyszczący i jasny, zwieszony nad ustawioną z pozostałych pudełek piramidą, jest jak gwiazda na czubku choinki, albo słońce nad tęczą. Albo jak uśmiech dziecka, które mogło wejść w niezwykły świat wyobraźni. Bo właśnie na grze wyobraźni opierają się wszystkie działania z pudełkiem. Nie na darmo Herbert jeden ze swoich wierszy zatytułował „Pudełko zwane wyobraźnią”. Dorośli mogą szukać sensów, interpretować i analizować, ale dzieci, które dały się porwać czarowi tęczowego pudełka, po prostu wiedzą o co chodzi. Aktorzy pomagają w tym grą jasną, opartą na znanych, łatwo rozpoznawalnych gestach  i onomatopejach, ale przy całej prostocie przekazu nie ma w nim nic z prostactwa. Jest za to teatralność i ogromna doza fantazji.  

Po skończonym spektaklu widzowie mogą podejść do aktorów i rekwizytów. I to obserwacja kontaktu małych teatromanów z pudełkami pozawala jednoznacznie stwierdzić, że większość właśnie złapała bakcyla teatru. Gdy dziewczynka dotyka włochatego kociego pudła, nie ma  w tym nic ze zwykłego dotykania kartonu, jest tylko głaskanie kota. Kiedy chłopiec otwiera jedno z pudełek i zagląda do niego, nie robi tego po to, by sprawdzić co jest w środku, ale naśladuje widziany wcześniej gest aktora. 

Teatr jest jak pudełko. Teatrolodzy mówią przecież o scenie pudełkowej. Teatr jest jak pudełko z Herberta, bo wymaga wyobraźni. To otwierana mocą dziecięcej fantazji brama do innego świata. Widzowie „Pudełka” na pewno raz wpuszczeni do teatralnego pudła, nie będę chcieli z niego szybko wyjść.