Pustka na plaży w Lubiewie

Co prawda książka Michała Witkowskiego składa się z dwóch części, ale właściwie można mówić o tym, że każda z nich stanowi jakąś autonomiczną całość, nie wymagającą uzupełnienia. Nie wymagała go też realizacja "Lubiewa" nr 1, posiadająca zamkniętą strukturę i wyraźną pointę. Jednego i drugiego brakuje natomiast "Ciotowskiemu biczowi". Oczywiście, spektakl niekoniecznie musi zawierać te dwa elementy, ale w tym przypadku ich nieobecność to nie jedyny problem.

Tym razem rzecz dzieje się w publicznym szalecie i na plaży w Lubiewie, a narratorką nie jest Krystyna Czubówna, a sam Michał Witkowski, znany w środowisku także jako Michaśka Literatka. Wartkie opowieści podstarzałych ciot zastąpione zostały przez przydługawy wstęp chodzących co i rusz do toalety mężczyzn, próbujących się przedostawać między kabinami celem uprawiania seksu oralnego, pretensjonalne sceny złości Patrycji i Lukrecji, które dowiedziały się, że oto zostały przez wredną Michaśkę opisane w głośnej książce, wspomnienia komuny na plaży w Lubiewie i jakiegoś dziwnego podsumowania zawartego w monologu bezimiennego karła, które brzmi: wykluczeni też są nietolerancyjni.

Momentami można się było z tego wszystkiego pośmiać, bo sam widok zagrywających się po ciotowsku Sanakiewicza i Marchwińskiego jest dość rozbrajający. Ale poza tym - zieje pustką.

Sieklucki tym razem uciekł się do niepotrzebnej dosłowności, morza "kurw" i "chujów", otwierając jedną z kabin podczas, gdy Pati "ciągnęła druta" siedząc na sedesie. Czy oglądanie wielkiego, gołego tyłka Dominika Nowaka jest fajne i potrzebne? Kwestia gustu, ja wolę tyłki zdecydowanie mniejsze - choć nawet i te najpiękniejsze wzbudziłyby we mnie raczej niechęć, gdyby mi ktoś je podstawiał pod nos bez pytania.

Kolejne kilkanaście minut upływa na kazaniach babci klozetowej (Teresa Pawłowicz), która potem nagle w trudnych chwilach staje się sojusznikiem ciot i wyłoży się z nimi na leżakach nad wodą krzycząc "Komuno wróć!". Między tymi, jakże melancholijnymi scenami przewija się piękny Blondyn (Sylwester Piechura), do którego się wzdycha i któremu proponuje się seks. Blondyn jako znak nowych czasów nie może się na to zgodzić - seks bez miłości jest już przecież passe. Komuna jako symbol fantastycznego, dzikiego i brudnego ruchania z lujami jest już tylko pieśnią przeszłości. Zresztą podobnie jak luje, zniknął wszelki polot z opowieści o starych pedałach.

W konkursie na najmniej sensowny pomysł w "Ciotowskim biczu" wygrywa jednak pojawienie się na scenie Karła (nazwiska próżno szukać nawet na stronie Teatru, nie widnieje w obsadzie), który staje się obiektem kpin pozostałych bohaterów. Odpowiada na nie w końcu niewyraźnym, odkrywczym stwierdzeniem, że każdy jest taki, jaki się urodził.

Finał spektaklu zostaje okraszony jego krótkim monologiem o przykrościach jakich doznawał jako dziecko ze strony rówieśników. Strasznie to wszystko smutne i wzruszające, ale niestety - na siłę. O ile taniec śmierci w pierwszej części "Lubiewa" okazał się zabierającym uśmiech z twarzy zakończeniem sielanki, o tyle, mająca ambicję niesienia kaganka oświaty końcówka drugiej części, to już raczej wymuszone zagrywki prowizorycznie przyklejone tanią taśmą samoprzylepną do całości przedstawienia.

"Ciotowski bicz" może chyba jedynie zaspokoić tęsknotę i sentyment do scenicznych kreacji Patrycji i Lukrecji. I to tylko dlatego, że te dwie role budowane są przez aktorów wciąż tak samo i za pomocą takich samych środków. Żadnych nowych emocji nie wywołuje w nich nawet wspomniana męska piękność, dobierana przez reżysera ewidentnie z powodów czysto wizualnych. Ale co się dziwić - chudego blond kwiatu jest pół światu. I to nie tylko na plaży w Lubiewie.