Queen i postapo

Wizja jest dziwna i niepokojąca. Na początku kurtyna jest zasłonięta i widzimy tylko kilka ekranów z projekcjami, które zapowiadają historię (reżyseria projekcji: Sebastian Gonciarz). Sam wstęp jest niepozorny, widz może czuć się nieco zmieszany, ale też podekscytowany – szczególnie, że po kilku chwilach kurtyna idzie w górę i wtedy możemy już zobaczyć rozmach, z jakim zrealizowany został spektakl.

Scenografia Mariusza Napierały jest jednocześnie rozbudowana i mobilna. Platformy ze schodami, zjeżdżająca z góry brama, okrągły podest, a to wszystko na tle ledowego horyzontu, który pozwala zmieniać plany niemal w filmowy sposób (projekcje/ scenografia cyfrowa: Piloci Studio). Wrażenie robi także to, że w różnych scenach użyte są rozmaite platformy i wszystkie... poruszają się po scenie same – bez siły fizycznej montażystów. Fascynujące jest już samo patrzenie na to, jak to wszystko musi być wymyślone i zaprogramowane.

Jeśli chodzi o samą historię – mamy tu postapokaliptyczną wizję przyszłości, w której światem rządzi korporacja, a duchowa wolność i indywidualizm zostają zepchnięte na margines. Akcja dzieje się jak w amerykańskim filmie: młody mężczyzna o imieniu Galileo (Janek Traczyk) został obdarzony przeczuciem a propos tego, co było kiedyś w muzyce. Jego towarzyszką staje się Scaramouche (Weronika Stawska), która wraz z nim przeżywa perypetie, związane z przywróceniem światu muzyki rockowej. Wolni ludzie przypominają połączenie hipisów i fanów rocka pod wodzą charyzmatycznego Buddy'ego (Janusz Kruciński).

Jednak tak naprawdę treścią tego spektaklu jest muzyka legendarnego zespołu Queen i librettem, autorstwa Bena Eltona. Twórcą polskiego przekładu libretta i tekstów piosenek jest Michał Wojnarowski, a kierownictwo muzyczne spektaklu objął Jakub Lubowicz. Słyszymy zatem teksty po polsku, co jest dodatkowym atutem nie tylko w kontekście spektaklu, ale także sporą ciekawostką dla fana muzyki. Tym samym mimo, że historia jest przewidywalna, to jednak zgrabnie zestawiona z piosenkami – wszystko układa się w logiczną całość.

Oglądając spektakl śledzę losy bohaterów, jednak nieustannie podziwiam dopracowanie spektaklu pod względem muzycznym, wokalnym, tanecznym, choreograficznym, aktorskim, a także technicznym. Na scenie widzimy precyzyjne, piękne obrazy, które olśniewają, zaskakują nie tylko w całości, ale też w detalach. Kiedy spróbujemy przyjrzeć się kostiumom (autorstwa Doroty Kołodyńskiej) zachwycają szczegółami, ale też ilością, ponieważ niemal w każdej scenie tancerze są ubrani inaczej. Do tego wszystkiego dochodzi brawurowa reżyseria światła (Marcin Heinz) oraz dźwięku (Paweł Kacprzycki). Nie sposób wymienić tu wszystkich twórców, natomiast w „We will rock you" widać rozmach, pomysłowość, ale też ogromną ilość pracy, jaka została włożona w przygotowanie tego spektaklu.

To widowisko ma w sobie coś z efektownego klipu, momentami idealnie plastikowego w formie jak film „Barbie" (reż. Greta Gerwig, 2023), ale też swoisty „brud" amerykańskiego kina akcji, z efektami specjalnymi (które, jak się okazuje, w teatrze też są możliwe!). W spektaklu Kępczyńskiego zwraca uwagę również to, że bardzo silne są tutaj postaci kobiece. Można odnieść wrażenie, że partnerka Galileo ma więcej charyzmy od niego, zagubionego wśród pojawiających mu się w głowie cytatów z piosenek. Podobnie jest z Killer Queen (Izabela Bujniewicz), która ma pod sobą armię niczym Skaza z disneyowskiego „Króla Lwa" (reż. Rob Minkoff, Roger Allers, 1994) i świetnie nad nią panuje, a każdym wejściem na scenę ujawnia siłę swojej osobowości.

„We will rock you" w reż. Wojciecha Kępczyńskiego to fantastycznie zrealizowany musical, który szczerze mogę polecić wszystkim, pragnącym czystej, muzycznej rozrywki. To podróż w postapokaliptyczny świat z ledowym horyzontem. Świat, w którym najwięcej przekaże nam muzyka Queen, zobrazowana efektowną, sceniczną wizją.