Radość i rozpacz ciałem pokazana

Wszystkie wieczory 9. Międzynarodowego Festiwalu Sztuki Mimu miały blisko 150-procentową frekwencję. To najlepszy dowód, że pantomima zyskuje wciąż nowych widzów. I to gotowych również na obejrzenie nostalgicznych, a nawet smutnych opowieści.

Kwiat i nic więcej

Niedzielny finałowy wieczór Bodecker/Neander Company zakończył się owacją na stojąco. Nic dziwnego – niemiecki duet podczas niemal dwugodzinnego show złożonego z etiud nieraz wstrząsnął emocjami widzów. Wśród humorystycznych scenek znalazły się i poruszające.

Alexander Neander i Wolfram V. Bodecker rekwizytów używają skromnie i z rozmysłem. Na przykład w nostalgicznej solowej etiudzie o beznadziejnym oczekiwaniu na ukochaną mim ma w dłoni tylko mały czerwony kwiat. Więcej naprawdę nie trzeba było – gdyby nawet wyłączyć muzykę „Czterech pór roku” Vivaldiego, ciało aktora i tak bezbłędnie by podpowiadało, czy na scenie jest właśnie wiosna czy zima.

Do niezwykle udanych zaliczyć też można ich mimodram o sztuce filmu. Tu główną rolę grała srebrna kaseta do przechowywania kopii, a każde uchylenie wieczka powodowało wybuch muzyki z popularnych filmów. Artyści zmiksowali dźwięk specjalnie na warszawski występ, bo jako pierwsza popłynęła z głośników muzyka z... Polskiej Kroniki Filmowej. Po burzy braw przypomnieliśmy sobie m.in. obrazy z Bruce’em Lee, „Szczęki” i kreskówki z Myszką Miki. Było rzecz jasna do śmiechu, ale nie do końca. Taśma filmowa odchodzi przecież w zapomnienie.

Wieczór z Bodecker/Neander Company był propozycją skierowaną do miłośników klasycznej pantomimy. Prawdziwe granice – i formy, i treści – przekroczył w sobotę Alithea Mime Theatre.

Wybuch, wyścig, konanie

Największy w USA zespół mimów wypracował unikatowy styl. Jego aktorzy odważnie poruszają trudne kwestie – chorób psychicznych, wojny, rozdarcia osobowości. Mówią o nich językiem charakterystycznym dla współczesnej popkultury, ale nie tworzą przy tym prac kiczowatych i płaskich.

Amerykanie rozpoczęli swój występ dykteryjką w konwencji czarnego teatru, opierającą się na pogoni „korpusów” za „nogami”. Chwilę później mieliśmy do czynienia z popkulturowym zjawiskiem przeniesionym na scenę, czyli z animowaniem aktorów lalek przez innych aktorów. Historia dwóch kobiet walczących o względy mistrza zen przypominała bijące rekordy popularności w Internecie nagrania matrix ping-ponga. Z tym że – o dziwo – ubrani na czarno animatorzy nie byli skryci w mroku.

Wieczór z Alithea zakończyła wstrząsająca choreografia o wojnie, a raczej o wybuchu bomby atomowej (wybuch pokazany został przez samych aktorów). Dyskretne obrazy cierpienia ofiar kończył śmiertelny wyścig, w którym nie liczyło się już, kto jest kobietą, kto ładniejszy, kto mądrzejszy... Ważne było być pierwszym i dzięki temu mieć nikłą szansę na przeżycie. Ruch ginął, aktorzy marnieli, światło nikło... W tej martwocie w rogu sceny z mroku wyłoniła się para zwycięzców. Konających. Zastygłych w pozie ze „Stworzenia Adama” Michała Anioła.

Panie i panowie – za tę scenę czapki z głów. Bez słów.