Rewolucja cywilizacyjna versus dawny porządek świata i wartości

Sztuka w oryginale została wystawiona po raz pierwszy na Festiwal Toronto Fringe przez Offside Productions w 2014 r., a następnie w trakcie Festiwal Next Stage w 2015 r. Polska prapremiera nastąpiła w dn. 3 maja 2023 r. za zgodą Dramaturga i Marquis Literary (Colin Rivers) www.MQlit.ca.

Dowcipne dialogi trzech bohaterek z różnych klas społecznych dzielących się swoimi doświadczeniami życiowymi, pozwalają poznać ich stan cywilny, wartości, poglądy na różne tematy życiowe, w tym damsko-męskie. Nieplanowana wizyta domowa jednej z nich, zgoła obcych sobie matek dwojga rówieśników, przeradza się w damskie spotkanie w poszerzonym gronie.

Początkowo napięta sytuacja, określony cel wizyty ujawniają pochodzenie i status społeczny każdej z kobiet, zgoła tak odmiennych, że trudno uwierzyć w możliwość ich wzajemnej sympatii i nawiązanie dłuższej znajomości. Każda z kobiet wnosi odmienne cechy osobowości, kulturę osobistą, wartości, podejście do życia i wychowanie dzieci. Przejęta etapem dojrzewania swojego 15.-to letniego syna katolicka matka (Magdalena Służyńska), dystyngowana, elegancka żona prawnika, dzieli się spostrzeżeniami i znalezionym listem syna matce jego, domniemanej, przyjaciółki (Weronika Książkiewicz).

Sytuacja wymyka się spod kontroli kiedy goszczona kobieta częstuje się podarowaną przez trzecią z nich (Paulina Holtz) czekoladką z bombonierki. Wkrótce dystyngowana pani zachowuje się zaskakująco pod wpływem spożytego czekoladowego „grzybka". Początkowo planowana krótka wizyta przedłuża się, a ożywione zmianą zachowania – i świadome jego przyczyny – pozostałe panie usilnie starają się zatrzymać nieświadomą i przedłużają spotkanie.

Nakrapiana alkoholem damska nasiadówka, przeradza się w koktajl wspomnień, fantazji, retrospekcję dziewczęcych marzeń i zabaw, konfabulacji i przechwałek bohaterek, by grać z czasem, zyskać sympatię pozostałych kobiet i ukryć realną sytuację, porażki życiowe, osobiste trudności i uzależnienia, a nawet konflikt z prawem frywolnej dealerki narkotyków. W ferworze zabawy, muzyki, używek, kobiecej paplaniny łatwiej wykrzyczeć ukrywaną trudną prawdę, ale czy łatwiej ją przyjąć?!

Pod koniec wizyty chrześcijańska matka odkrywa gejowską orientację swojego nastoletniego syna. Czy jako matka będzie o niego zabiegać i zawalczy o jego dobre wychowanie, czy jednak zdecyduje się solidaryzować z drugą matką? Czy dokona się w niej przewartościowanie i akceptacja sytuacji czy jednak będzie skrywać ból i „schowa głowę w piasek"? W jaki sposób nieplanowane spotkanie wpłynie na pozostałe panie?

Bogactwo rekwizytów, dbałość o szczegóły scenografii i kostiumów, gustowne i umiejętne łączenie stylu dawnego z nowoczesnym, ozdób z różnych kultur sprawiają, że widz dostrzega na scenie wkład rąk kobiecych (Zuzanna Markiewicz, Małgorzata Domańska) i zadomawia się w mieszkaniu bohaterki.

Kilka razy poczułam niesmak na dźwięki wulgaryzmów płynących ze sceny, fraz bałwochwalczych i obrazoburczych. Zbliżając się do końca obecnego sezonu artystycznego konstatuję, iż teatry w Warszawie preferują scenariusze współczesnych Autorów obcojęzycznych, promują treści LGBT na scenie, oswajają i przyzwyczajają do nich widzów, w tym osoby młodociane, manifestują, narzucają i rozpowszechniają przewrotny porządek świata i wartości.

Zatęskniłam za sztuką czystą, piękną, budującą europejskiego ducha wartości chrześcijańskich: prawdy, dobra, piękna, do wartości godnej rodziny i bez propagowania zwodniczych, fałszywych ideologii. Zadałam sobie pytanie: Czy Polska jednakowo czynnie promuje polskich artystów i rodzimą kulturę w kraju i poza jej granicami? – przecież utalentowanych Polek i Polaków nam nie brakuje.