Roman Hierowski (1894 - 1974)
Aktor teatralny, filmowy, telewizyjny i radiowy.Urodził się 21 stycznia 1894 we Lwowie. Zmarł 2 sierpnia 1974 w Warszawie.
Był synem Stanisława Hierowskiego i Izabeli z Pillerów, mężem Janiny z Niemiryczów. Po ukończeniu szkoły średniej rozpoczął na wydziale filozoficznym uniwersytetu lwowskiego studia przerwane po trzech latach. Aktorstwa uczył się u Romana Żelazowskiego i od 1916 występował w teatrze lwowskim. W 1917 odbywał służbę wojskową.
W sezonie 1918/19 należał do zespołu Teatru Plebiscytowego w Cieszynie, w 1919 powrócił do Lwowa i występował w Teatrze Miejskim do 1925. Przeniósł się następnie do Teatru Polskiego w Warszawie i grał tam do końca sezonu 1928/29, m.in. Karola Windsora ("Lojalność") i Montana ("Otello"). Od sezonu 1929/30 do 1934/35 występował w Teatrze im. Słowackiego w Krakowie. Niezastąpiony w rolach salonowych amantów, grał w tym okresie m.in. Czesława ("Przyjaciele"), Romeczka ("Maman do wzięcia"), Franka Oryana ("Człowiek, który zmienił nazwisko"), Hoora ("Rywale"), Antoniego ("Pan Damazy"), Tibora ("Niebieski lis"), Jacka Wheelera ("Jutro pogoda"), Rudolfa ("Mayerling"), Leonarda ("Krąg interesów"), Waldemara ("Fortepian"), Edmunda ("Damy i huzary"), Żelskiego ("Dom otwarty"), Kleanta ("Skąpiec"), Albina ("Śluby panieńskie"), Norberta ("Zalotnicy niebiescy"), Ludwika XV ("Madame Dubarry"). W sez. 1935/36 i 1936/37 występował w T. Miejskim (nast. T. Polskim) w Łodzi, 1937/38 w T. Miejskich w Wilnie, 1938/39-1940/41 i 1944/45 w Pol. T. Dramatycznym we Lwowie. Grał m.in. Roberta Corbetta ("Szesnastolatka"), Chopina ("Lato w Nohant"), Charmidesa ("Stare wino szumi"), Orsina ("Wieczór Trzech Króli"), Ben Jochaja ("Uriel Akosta"), Dziennikarza ("Wesele").
W 1945 z zespołem Polskiego Teatru Dramatycznego ze Lwowa przyjechał do Katowic i występował w Teatrze Śląskim im. Wyspiańskiego do przejścia na emeryturę. "Warunki zewnętrzne predestynowały go zawsze do grania ról reprezentacyjnych. Piękna twarz o rzeźbionych rysach, znakomita, do końca życia, czupryna, przyprószona ostatnio bielą, wytworna, smukła sylwetka i autentyczny talent aktorski - słowem natura obdarzyła Romana Hierowskiego wszelkimi warunkami na czołowego scenicznego amanta". "Powściągliwy, opanowany, o precyzyjnym warsztacie aktorskim reprezentował najwyższy poziom aktorstwa, pozwalającego tworzyć postacie pełne psychologicznej prawdy". ("Trybuna Robotnicza" 1974).
W Teatrze Śląskim grał m.in. Twardosza ("Dożywocie"), Wielkiego Inkwizytora ("Don Carlos"), Wojewodę ("Mazepa"), Lekarza ("Maskarada"), Biskupa ("Święta Joanna" B. Shawa), Doktora ("Pierwszy dzień wolności"). Ostanią premierą, w której zagrał w katowickim Teatrze, to „Ruy Blas" (Gudiel) Wiktora Hugo w reżyserii Ignacego Gogolewskiego (premiera 20 listopada 1971).
Występował także w filmach polskich m. in. w „Dożywociu" (1927) w reżyserii Ryszarda Ordyńskiego i „Tajemnica starego rodu" (1928) w reżyserii Emila Chaberskiego i Zbigniewa Gniazdowskiego.
Również w Teatrze Telewizji zagrał w kilku spektaklach m. in. Kazimierza Korcellego „Odejście Korbuta" (premiera 13 grudnia 1963) w reżyserii Andrzeja Szafiańskiego, Rolfa Schneidera „Proces Ryszarda Wawerly" (premiera 8 kwietnia 1966) w reżyserii Jerzego Jarockiego, Wsiewołoda Iwanowa „Pociąg pancerny 14-69" (premiera 14 listopada 1969) w reżyserii Andrzeja Konica i „Profesor i syrena" (premiera 26 maja 1972) Giuseppe Tomasiego di Lampedusy w reżyserii Zbigniewa Zbrojewskiego.
Teatr Polskiego Radia to między innymi „Ondraszek" Gustawa Morcinka (Graf Prażma) w reżyserii Zbigniewa Zbrojewskiego (premiera 17 stycznia 1955), „Golem" Kalmana Segala (Rebe) w reżyserii Bożeny Brzezińskiej (premiera 15 grudnia 1957), „Deszczowy wieczór" Jerzego Szaniawskiego (Sędzia) w reżyserii Zofii Patryn-Witkiewicz (premiera 6 stycznia 1967).
W 1970 przeszedł na emeryturę. Zmarł w wieku 80 lat.
Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego, E-teatr, FilmPolski
