Roztańczona bomboniera

Tegoroczną, szóstą edycję Materii Primy otworzyła grupa Wanted Posse spektaklem „Dance N'Speak Easy".

Drodzy Państwo, wczorajszego wieczoru w Nowohuckim Centrum Kultury skonsumowaliśmy bombonierę: pięć cukierków z różnym nadzieniem i ją - obłędną pralinę w złotej posypce. Zespół Wanted Posse objawił się nam w takim właśnie składzie: pięciu tancerzy, każdy z innego mikroświata Nowego Jorku oraz tancerka w dwóch odsłonach, archiwalnej kobiecości – subtelnej, wybrednej i roszczeniowej, a później... Przekonacie się sami jeszcze dziś wieczorem! Każda kreacja kostiumowa to echo archetypów dobrze znanych nam z amerykańskich filmów, dzięki czemu nieraz mogliśmy się pośmiać, wytrzeszczyć oczy, ale przede wszystkim zachwycać się innym gatunkiem tańca: swingiem z lat 20/30, house dance'm z domieszką charlestona, break dance, lindy hop, freestyle hip-hop i deliryczny jitterbug. To taneczne show doskonale koresponduje z formą: tak jak na jazzowym koncercie, który notabene przygrywał w tle, każdy (kilkakrotnie!) miał swoje pięć minut zwieńczone gromkimi brawami. Popisów nie było końca, a co najciekawsze, mistrzostwo ich tanecznych rywalizacji zawiązywało się w krótkie historie udźwiękowione jedynie subtelnymi uderzeniami stóp i dłoni. Cisza też dobrze gra!

W pewnym momencie, za sprawą muzyki i świateł, mieszany duet jakby porzucił barwne kostiumy, a ich zabarwione emocjami dusze stały się atomami tego samego pierwiastka o dopełniających się właściwościach. Do złudzenia byli jak ying i yang, kiedy synchronicznie tańczyli wokół okrągłego stołu, przenosząc następnie ten kształt na deski sceny bliżej widowni. Ona, delikatna jak morska piana, a on potężny jak ocean. Czułość, jaką postacie wzajemnie się otoczyły była purpurowo romantyczna, a plastyczność ich ciał niczym kalka z renesansowych rzeźb.

Nie zabrakło też elementów pantomimy, czy śladowych słownych komentarzy, niektóre z nich nawet po polsku. Widzowie bardziej przyzwyczajeni do fabularnych przedstawień byli nieco rozczarowani, bowiem fabuła Dance N'Speak Easy to raczej pretekst do sekwencjonowanego porządku działania urozmaicanego figurami. Scenografia była raczej minimalistyczna i czarująca, a nie bardzo zabawna, bo co zabawnego może być w okrągłym stole i kilku krzesłach? Reszta, której zdradzać nie będę, błyszczała finezją i zwięzłym cytatem, niż humorem. Informacja o autorstwie owej scenografii też budzi wątpliwości. W opisie czytamy nazwisko Philippe'a Lafeuille'a, a w spisie wykonawców Dominique'a Mabileau'a jako asystenta Erica Prousta? Materia w tym spektaklu uwalnia impulsy i kody, które w interpretacji są dość oczywiste, ale niebanalne, a same tematy eksplorowane z kilku perspektyw. Widowisko więc nie jest jedynie serią prezentacji doskonałego warsztatu tanecznego, niesie ze sobą ponadczasowe odniesienia do uniwersalnych wartości, komentuje świat, z humorem i dystansem ukazuje jego dualizm.

Sama muzyka odgrywała tu rolę jedną po drugiej: od tradycyjnego zabarwiania tańca, przez wokalny koncert na żywo (!), do autonomicznej komentatorki całej gamy kroków, wrażeń widzów emocji postaci.

Tancerze działają jak jeden organizm i poszczególne jego narządy, a przy tym nie tracą autentyczności i z przyjemnością serwują nam to, w czym najlepiej się czują. Ich ekspresyjne ruchy wydają się mocne jak skały, mięśnie niczym sprężyny, a ciała lekkie jak pióra. Każda z tych wyjątkowych osobowości zasługuje na osobne owacje i z powodzeniem przez tą samą godzinę mogłaby bawić nas solowym występem. Gdybyśmy wszyscy znali sekret odpoczywania podczas największych wysiłków...
__
"Dance N'Speak Easy" - reż. Philippe Lafeuille - scen. Philippe Lafeuille - chor. Njagui Hagbe - tancerze: Ibrahim Njoya, Martin Thai, Claude Messi-Fouda, Arthur Grandjean, Marcel Ndjeng, Jessie Perot: Wanted Posse (Francja)

Szczegółowy program:
http://www.dziennikteatralny.pl/artykuly/kto-czyta-ksiazki-ten-zyje-podwojnie-a-kto-chodzi-do-teatru-ten-przemierza-kosmos.html