Ściany niemal zadrżały

Jednak początek przedostatniego wieczoru Międzynarodowych Spotkań Teatrów Tańca wcale nie był obiecujący. Co należy uznać za spore zaskoczenie. Dwuczęściowa realizacja "Black & White" baletu poznańskiego Teatru Wielkiego przyjechała bowiem na lubelski festiwal z dobrymi referencjami. Związki twórców spektaklu z izraelską Kibbutz Contemporary Dance Company, jednym z najsłynniejszych zespołów tańca współczesnego na świecie, pozwalały oczekiwać prezentacji ciekawych zarówno w warstwie choreograficznej, jak i intelektualnej. Przynajmniej ja z takim nastawieniem wybierałem się wczoraj do Chatki Żaka. I - niestety - doznałem dużego zawodu.

Zobaczyliśmy bowiem dwie miniatury puste jak wydmuszka i mało interesujące pod względem artystycznym. Pierwsza z nich - "Kilka krótkich sekwencji" z choreografią Jacka Przybyłowicza - broniła się jeszcze muzyką Marina Maraisa i przyjemnym dla oka, poprawnie wykonanym tańcem. Ale tylko tym i niczym więcej. Barokowa stylizacja współczesnej choreografii to nic nowego ani szczególnie odkrywczego, a wykonawcza poprawność to nie tyle walor realizacji, lecz obowiązek tancerzy wychodzących na scenę. Miniaturę ową jednak dało się przynajmniej oglądać; bez ekscytacji wprawdzie, ale też bez przykrości. Czego niestety nie da się powiedzieć o "Motylach" szefa kompanii Kibbutz, Ramiego Be'era. W tym duecie właściwie nie było nawet na co patrzeć. Do tego stopnia, że kiedy zabrzmiały dźwięki "Youkali" Kurta Weilla, po prostu przymknąłem oczy i przywoływałem z pamięci fantastyczny śpiew Bożeny Zawiślak-Dolny, która wykonuje ów song w sposób niezrównany.

Zamknijmy jednak ten rozdział i przejdźmy do wspomnianej na wstępie eksplozji, a raczej tego, co ją wywołało, czyli spektaklu "Joseph" Alessandra Sciarroniego. Włoski artysta, jako kolejny na tegorocznych Spotkaniach - po Kurcie Obemaierze i kompanii Linga - zaprezentował realizację, w której ważną rolę odgrywała technologia. Wykonywany na żywo taniec poddawał komputerowej obróbce, w wyniku której tancerz pojawiał się na dużym ekranie w postaci zwielokrotnionej lub fragmentarycznej, odwracanej w różnych płaszczyznach, przenicowanej albo groteskowo zdeformowanej jak w gabinecie "krzywych zwierciadeł". A wszystko to bez taniego efekciarstwa, lecz w sposób gruntownie przemyślany i mocno uzasadniony. Każda taka transformacja, wsparta idealnie dobraną muzyką, wywoływała na widowni salwy śmiechu i frenetyczne oklaski. Co nie dziwi, bowiem tak dowcipnego spektaklu nie mieliśmy w Lublinie od dawna.

Całość w Polsce Kurierze lubelskim.