Seks na słodko

Sam dość kontrowersyjny tytuł sztuki już intryguje, a znane nazwisko – zastosowane trochę jako chwyt marketingowy – przyciąga uwagę. Wszak niecodziennie można legalnie obserwować jak „bzyka się" Schimscheiner. I to w teatrze. Bazując w dalszym ciągu na samym tytule, sztuka może okazać się nudną, kiczowatą komedyjką albo... majstersztykiem. Tomas nie zawiódł. Przygotował widzom wyborną kąpiel w Miodzie.

Przewrotnie, miejsce intymnego aktu usytuowano w zasadzie pomiędzy widzami, krzesła ustawiono również na scenie, tym samym sugerując czynny udział widowni w sztuce. On i ona – para aktorów, poznających się w dyskotece, prosto z parkietu płynnie ląduje w łóżku, gdzie odbywają się kolejne akty przerywane krótkimi rozmowami, głównie opierającymi się na wymianie plotek ze światka gwiazdorskiego. Sceny seksu wyreżyserowane zostały ze smakiem, dystansem i ogromną dozą humoru, doprawione słuszną dawką ironii. Stąd też publiczność nie powinna jako świadek-podglądacz czuć się zgorszona ani zażenowana tym „zbiorowym aktem". I w tym miejscu po raz pierwszy muszę zaznaczyć oraz wyrazić podziw dla Iwony Sitkowskiej, grającej postać dziewczyny z dyskoteki. Niesamowicie sensualna, namiętna, zadziorna i bardzo plastyczna. W ogóle niezaprzeczalnym atutem jest tu ruch sceniczny, gra ciała stoi na równym poziomie z grą słowa, a nawet troszkę owo słowo tłamsi i przyćmiewa.

Numerem jeden oczywiście pozostaje bez wątpienia Sitkowska, od której wzroku nie można oderwać, ale pozostali dwaj aktorzy radzą sobie niezgorzej. Chłopak z dyskoteki – Marcin Stec – początkowo pozujący na Casanovę, w dalszej części, w swej uroczej bezradności, miota się zdominowany kompletnie przez dziewczynę. Postać Tomasza Schimscheinera, z kolei mocno przekoloryzowana przez bohaterkę (miałby być bóstwem namiętności), okazuje się z lekka nieśmiałym mężczyzną, panującym nad odruchami i popędami, co wpędza ją w stan pogłębiającej się irytacji.

Spektakl rozegrany został na dwóch spójnie połączonych ze sobą płaszczyznach – realistycznej i onirycznej. Jednakże kluczowe zdarzenia oraz emocje dzieją się w sferze snu, choć czasem mamy wrażenie, że jest to ten magiczny moment na krawędzi. Dziewczyna zapadając w sen, przenosi się do pomieszczenia wypełnionego miodem i sprowadza tam Schimscheinera, żeby zrealizować swoje erotyczne marzenia. Niespodziewanie w jej śnie pojawia się chłopak, z którym w rzeczywistości śpi i który zakłóca tę idyllę. Dziewczyna z całych sił próbuje pozbyć się intruza ze swojego snu, jednak bezskutecznie. W końcu, w akcie desperacji, wpada na pomysł, aby niechcianego gościa utopić... w miodzie.

Szereg przezabawnych scen, dialogów, żartów gwarantuje publiczności świetną zabawę, jednak Svoboda oprócz rozrywki ma do zaoferowania o wiele więcej. Poprzez tę historię, a także zaskakujące zakończenie, w którym pobrzmiewa nuta żalu i rozczarowania, reżyser chce sprowokować widza do pewnych refleksji. Udaje mu się to niezaprzeczalnie, świadcząc tym samym o pełnym sukcesie przedsięwzięcia.

Ile razy zdarzało nam się marzyć o czymś, co jest kompletnie niedostępne i nierealne, wręcz absurdalne? Pragnienie jest tak duże, że zaczyna nam ono wypływać na powierzchnię jako marzenie senne. Skoro rzeczywistość jest na nie zamknięta, sfera snu okazuje się łaskawa, jednakże rzadko się zdarza, żeby wyśnił się idealny scenariusz. Zawsze pojawia się przeszkoda (intruz) i marzenie pryska. Czasem za czymś gonimy, spieszymy się, jesteśmy tuż o krok od złapania tej bańki mydlanej, a ona tuż przed nosem pryska. Jeśli uda się ją pochwycić, na ogół okazuje się czymś zupełnie innym, deformacją naszego pragnienia.

Szczery śmiech wywołuje w nas bohaterka brodząca w miodzie i próbująca wszelkimi sposobami uwieść swojego idola, ale zastanówmy się, czy pragnienia, które chowamy głęboko i są dla nas pewnego rodzaju sacrum, dla pięćdziesięciu innych, przypadkowych osób nie byłyby tak samo komiczne, jak dla widowni Teatru Ludowego seks bohaterki w miodzie z Tomaszem Schimscheinerem?