Selfie z gorylkiem

Spektakl swoją formą przypomina realia z serialu Squid Game – klasyczna scena przeobraża się bowiem w arenę, widzowie zaś - wyposażeni w specjalne telefony - dostają możliwość komentowania oraz wpływu na wydarzenia. Zaangażowanie publiki we współtworzenie spektaklu, niewątpliwie wpływa na wzmocnienie doświadczenia sztuki. Skryci w mroku widowni oraz schowani za bezosobową maską ekranu, mogą poczuć się bezpieczni w komentowaniu zdarzeń oraz bohaterów. Anonimowe bezpieczeństwo obnaża zaś codzienny dystans i obojętność.

Bohaterami spektaklu są kurierzy, choć poruszane problemy dotykają każdej grupy osób zatrudnianych przez bezosobowe korporacje, świadczące jak najbardziej anonimowe względem klienta, usługi. Praca dostawców jedzenia ukazana zostaje na zasadzie wycieńczającej gry, której stawką są pieniądze. Bezustanna walka z czasem, zmęczeniem oraz frustracją, ukazana zostaje przez pryzmat reality show. Bohaterowie codziennie muszą mierzyć się z nieprzychylnością pogody, niechęcią klientów, a także nieprzerwaną kontrolą swoich wyników w aplikacjach. Czas, jakość wykonywanej usługi, aparycja, a także inne czynniki stanowią bowiem o ich atrakcyjności jako pracowników.

Twórcy, ukazując pracę dostawców w formie walki tudzież gry o pieniądze, obnażają codzienny wyzysk oraz obojętność społeczeństwa z jaką muszą mierzyć się kurierzy. Problemy oraz bezduszny system pracy mieszają się z indywidualnymi rozterkami, wzajemnie się przenikając i podsycając. Zmęczenie, frustracja oraz brak perspektyw na polepszenie swojej sytuacji, przekładają się na intymne relacje czy stosunki. Rola kuriera wydaje się zaś coraz bardziej negować indywidualną oraz autentyczną egzystencję, Twórcy, w nader dosadny sposób, ukazują bezduszną działalność systemu, który redukuje jednostkę do roli pracownika. Cyfryzacja zaś oraz rozszalała siła kapitalizmu, sprawiają, że zanika wzajemna empatia czy wrażliwość na rzecz uprzedmiotowienia i mechanizacji.

Alienacja względem pracy przy równoczesnym braku oraz niemocy zaangażowania się w autentyczną egzystencję, sprawiają, iż postać kuriera jawi się jako nowa forma niewolnictwa. Odarci z tożsamości i sprowadzeni do roli przedmiotów mających wykonywać pewne usługi, dostawcy, stają się niewidoczni dla zabieganego społeczeństwa, a co za tym idzie, ich los jest równie obojętny i ignorowany jak oni sami.

Spektakl „Delivery Heroes. Bohaterowie na wynos" to bardzo ważny głos w sprawie rosnącej obojętności oraz rozbuchanej siły kapitalizmu. Twórcy, w nader dosadny sposób, burzą ścianę codziennej ignorancji, zmuszając do zauważenia oraz uświadomienia sobie roli oraz statusu kurierów oraz dostawców.

„Delivery Heroes. Bohaterowie na wynos" to sztuka, która oddaje głos „niezauważanym" i ignorowanym – nie tylko obnaża ich sytuację pracowniczą, ale i społeczny status oraz codzienne doświadczenia w walce o własną godność.