Śfinks i pies zbigosowany

Historia Morusa, wrażliwego na świat pieska rasy „bigos”, kończy się szczęśliwie, bo i wyjątkowy jest bohater. O swoich właścicielach mówi same dobre rzeczy, nie ma złych wspomnień, w przeciwieństwie do podejrzliwego i szyderczego kota. Zwierzęta początkowo rozmawiają jak przysłowiowy pies z kotem, jednak ostatecznie dochodzi między nimi do ocieplenia stosunków, a nawet współodczuwania. Zwierzęta, posiadając dość wyczerpującą wiedzę o świecie ( szczególnie kot ujawnia skłonności analityczne), nie są w stanie poradzić sobie ze wszystkimi sytuacjami (pies dwukrotnie wpada pod koła samochodu). Kot „stylizuje się” na twardego, ale w finale potulnie akceptuje szczęście psa. Finał obnaża także oniryczną konwencję historii Morusa.

Joachim Lamża, aktor gościnny, zagrał kulawego psa w typowej konwencji teatru dziecięcego, przyciągając uwagę mimiką i interpretacją tekstu podawanego ze szczególną manierą opowiadacza anegdot. Nie umiał jednak poradzić sobie ze śpiewem do playbacku, czym wprawiał widza w niezręczne zdziwienie. Elżbieta Mrozińska, grająca kota, kuzyna „lewa” i potomka „śfinksa”, zagrała poprawnie, choć bez szczególnego, „kociego” zacięcia. Umiejętnie naśladowała młodzieżowy styl w sposobie mówienia czy ruchu, co czyniło jej postać stosownie wyluzowaną. Katarzyna Bieniek, uśmiechnięta i radosna tanecznym krokiem „płynęła” po scenie, nadając swojej postaci dziecięcą niewinność i lekkość.

Pewnym rozczarowaniem okazał się tekst sztuki. Niektóre partie mogą być zrozumiałe przez starsze dzieci, większość jednak scenicznego dialogu skierowana jest do przedszkolaków. Współcześnie doprecyzowanie odbiorcy wydaje się być kluczem do żywotności przedstawienia na afiszu teatralnym. Poważnym mankamentem tekstu Olgi Czekiny jest brak węzła dramaturgicznego. Napięcie sceniczne w przedstawieniu tworzone jest niekonsekwentnie i wyłącznie przez muzykę Roberta Kanaana. Walorem „Psa z kulawą nogą” jest niewątpliwie multimedialna scenografia  autorstwa Radosława Moenerta i Pawła Nurkowskiego, którą budowały slajdy, rysunek i animacja. Ciekawym akcentem w organizacji przestrzeni okazał się pudełkowy domek, otwierany i podświetlany z pacynkami, będący pomniejszeniem dekoracji na scenie.

Przedstawienie dla dzieci w Teatrze Miejskim to po kilku latach zdarzenie niecodzienne. Wysiłek „miejskiego”, aby zaintrygować młodego odbiorcę udał się połowicznie, jednak  po liczbie premierowych widzów można sądzić, że oczekiwania, aby w tym teatrze inscenizowane były bajki, są ogromne. Przed nami premiera „Piotrusia Pana” w Teatrze Miniatura, który coraz ciekawiej odczytuje zapotrzebowania dziecięcej widowni, warto zatem skorzystać z doświadczenia jedynego w Trójmieście profesjonalnego teatru dla dzieci.