Śnieżna rewolucja

"Śnieg" - reż. Bartosz Szydłowski - Teatr Śląski w Katowicach

Orhan Pamuk w swojej powieści "Śnieg" ukazuje losy mężczyzny, poety, Ka, powracającego z Zachodu do Turcji, by móc napisać artykuł o samobójstwach kobiet. Podąża on również za miłością do Ipek.

W koprodukcji Teatru Łaźnia Nowa, Teatru Śląskiego, Teatru Studio im. Ignacego Witkiewicza w Warszawie oraz Gdańskiego Teatru Szekspirowskiego powstał spektakl o takim samym tytule - "Śnieg" - adaptacja Mateusza Pakuły powieści Pamuka. Reżyser, Bartosz Szydłowski, projektuje oraz tworzy przestrzeń sceniczną, która ma przypominać obecną sytuację w Polsce.

Spektakl porusza istotne aspekty dotyczące człowieka i jego roli w świecie. W zasypanym przez śnieg mieście Kars przedstawiona jest rewolucja będąca znaczącym wydarzeniem w życiu obywateli oraz społeczeństwie, które tworzą. Ka znajduje się w środku konfliktu religijno-społecznego. Wojna toczy się między ortodoksyjnymi fanatykami religijnymi, terrorystami i mediami, które wprowadzają chaos w poetyckim świecie Ka.

Musi on również zmagać się z problemami sercowymi oraz targającymi nim emocjami – w końcu bohater nieustannie odbiera bodźce z otoczenia, które uniemożliwiają mu skupienie się na pisaniu artykułu. Poetę można porównać do płatka śniegu - jest równie kruchy i łatwo jest nim manipulować. Śnieg pojawiający się w scenerii jest także symbolem przemijania tego, co w danym momencie jest istotne.

Przedstawienie to zawiera w sobie wiele elementów, które sprawiają, że spektakl ten wydaje się być przepełniony hałasem i bałaganem. Ubarwniają one jednak akcję odgrywającą się w smutnym miasteczku Kars – jest to kontrast między tym, co opowiadane, a w jaki sposób zostaje to przedstawione. Ruch sceniczny, bardzo dynamiczny i symboliczny, stworzony przez Dominikę Knapik, obrazuje cierpienie ludzi w czasach rewolucji. Ma on również na celu pokazanie silnych emocji bohaterów towarzyszących im przez cały jej czas.

Wydobywa to, co niewypowiedziane, pozostawiając widzowi przestrzeń do refleksji. Postaci zmagają się z trudną dla nich rzeczywistością. Odbierają sygnały z różnych, sprzecznych ze sobą, źródeł. Ich odczucia podkreślone zostają za pomocą dźwięków, przeważnie głośnych i wyróżniających się w swej formie, a także szerokiej gamie barw świateł pojawiających się w zależności od momentu akcji i przedstawianych przeżyć wewnętrznych bohaterów.

W spektaklu zostają również zastosowane obrazy audiowizualne. Kostiumy oraz scenografia, stworzone przez Małgorzatę Szydłowską, nadają realny charakter przedstawieniu. Elementy te nie stanowią odrębnej całości spektaklu - są spójne w jego idei.

Widz, po opuszczeniu sali teatralnej, może czuć się przebodźcowany przez ilość środków zastosowanych w przedstawieniu. Sprawia to jednak, że cała opowieść jest intrygująca - zmusza oglądającego do refleksji nad tym, co go otacza i w jaki sposób to na niego oddziałuje.

Julia Zofia Olek
Dziennik Teatralny Katowice
7 grudnia 2021

Książka tygodnia

Teatr, który nadchodzi
Wydawnictwo słowo/obraz terytoria Sp. z o.o.
Dariusz Kosiński

Trailer tygodnia