Spowiedź emocjonalna

Spektakl to rozpisana na sześć rozmów opowieść o skomplikowanych relacjach w związku małżeńskim, zdradzie i jej konsekwencjach. W sztuce pojawiają się stałe motywy obecne w twórczości Bergmana. Oprócz kwestii czysto religijnych, zaprzątających przez wiele lat wyobraźnię artysty, centralną tematykę jego dzieł stanowiła miłość. „Rozmowy poufne” to wyznanie pewnej prawdy o destrukcyjnych związkach, przyjaźni, wierze oraz o miłości.

Fabuła sztuki koncentruje się wokół Anny, kobiety wyzwolonej, która pragnie poznać smak prawdziwej miłości i wdaje się w romans z młodym studentem teologii. Od lat żyje z mężem, którego nie kocha. Sytuacja, w której się znalazła męczy ją, ale jednocześnie sprawia, że zaczyna czuć się wolna. Wyjawienie prawdy mężowi okazuje się początkiem psychologicznego szantażu i emocjonalnych udręk. 

Głównym bohaterem w „Rozmowach poufnych” są słowa. To spektakl niewypowiedzianych słów, padających zbyt szybko, bolesnych i nieoczekiwanych. Nastrój spektaklu oddaje scenografia i tło muzyczne, obrazujące emocje bohaterów. Ascetyczna, wręcz minimalistyczna przestrzeń gry tworzy niezwykle intymny, zamknięty świat, który, pozornie harmonijny, przesiąknięty jest chaosem i niepokojem. 

Sztuka jest obrazem piekła nieudanego związku. Na oczach widzów bohaterowie rozliczają się z przeszłością. Nikt nie jest tu moralnie jednoznaczny, co jest niewątpliwą siłą dramatu Ingmara Bergmana. Pojawiają się kategorie poczucia winy i grzechu, które determinują stany psychiczne i postępowanie bohaterów. Spektakl pozostawia widzowi ocenę czynów bohaterów i ich uczciwości. 

Iwona Kempa bezbłędnie odczytała emocje, które towarzyszą rozgoryczonym bohaterom zapełniającym karty powieści Bergmana. Autorka spektaklu stworzyła intymną, osobliwą sztukę, której istotą oraz najmocniejszą stroną jest gra aktorska. Zwłaszcza Dominika Bednarczyk w roli Anny jest niezwykle przekonywująca. Spektakl Iwony Kempy to poruszająca opowieść o wrodzonym pragnieniu miłości i jej rozpaczliwych poszukiwaniach. W dramatach Bergmana wszyscy zmierzamy do nieuchronnej katastrofy. „Rozmowy poufne” nie dają żadnej recepty czy też ostatecznej odpowiedzi, ale zmuszają do myślenia i odczuwania.