Stwórz swój Savoy

Zadara postąpił podobnie jak uczynił to w 1973 r. Konrad Swinarski, który wystawił Mickiewiczowskie "Dziady" wykorzystując całą przestrzeń Starego Teatru w Krakowie. Spektakl Swinarskiego trwał cztery godziny i był bogaty w niuanse. A spektakl Zadary? 

 Kanwą czy też tylko pretekstem dla tych "Dziadów" stała się powieść austriackiego pisarza Józefa Rotha, która "spektaklowi" użyczyła także tytułu. Jednak nie jej teatralnym i intelektualnym pogłębieniem zajął się Zadara.

Poszedł on całkiem w inną stronę oferując "spektakl" oczywiście emocjonalny, oczywiście ulotny, w którego sferze przebywanie wiąże się z ciągłym rozpadem fikcyjności oglądanych zdarzeń.

Mimo chaosu oglądanych scen (przedstawione są nielinearnie, a widz dodatkowo sam decyduje o ich kolejności odwiedzając poszczególne zakątki hotelu) łódzkie "Dziady" mają strukturę nieprzypadkową.

Rozpoczyna je propozycja określenia podłoża i filarów stosunku nas, współczesnych do Łodzi - naszego świata. W powieści Rotha bowiem Hotel Savoy, w którym rozgrywa się akcja powieści, jest konstrukcyjnym odpowiednikiem świata (oddaje jego podziały klasowe, strukturę społeczną, ma własny system nacisku). Zatem w różnych pomieszczeniach rzeczywistego hotelu określane jest to, co składa się na nasze myślenie o Łodzi.

W prezentowanych nagraniach Jarosław Suchan opowiada reżyserowi o architekturze hotelu, a Marek Janiak o architektonicznych walorach Łodzi. Te rozmowy odgrywane są na żywo przez aktorów. Inna sprawa, że Janiak "grany" przez Tomasza Kubiatowicza staje się chwilami parodią samego siebie, gdy mówi o odpowiedzialności wobec następnych pokoleń. Czy zamierzenie? Jeśli tak, zabieg "odgrywania" może być kamieniem probierczym dla tych tez. Sprawdza ich trwałość, prawdziwość, odporność na działanie czasu.

Obejrzenie kolejnych scen "Hotelu Savoy" wiąże się z pokonywanie kolejnych przestrzeni hotelu (sali dancingowej, zaaranżowanego burdelu, pokoi, poddasza, w których toczą się drobne i te ważniejsze wydarzenia z życia postaci powieści). Widzowie zachęcani są do samodzielnego przemierzania gmachu zgodnie z otrzymaną mapą - sami budują swój własny "Hotel Savoy". I sami w efekcie mają się wobec niego określić, co czasem nie jest proste, bo wydarzenia w hotelu biegną nieprzerwanie. 

Nieprzypadkowo jednak jedną z ostatnich scen jest ta z udziałem fabrykantów (to notabene udana karykatura biurowej krzątaniny lodzermenschów, zbudowana generowaniem różnego rodzaju hałasów: trzaskaniem pustymi skoroszytami, stukiem telefonów etc.) Pośród pustej, bezcelowej bieganiny pojawia się wiadomość, że znany jest termin przyjazdu oczekiwanego przez wszystkich Bloomfielda - żydowskiego przedsiębiorcy, który zrobił majątek w Ameryce, a do miasta powraca cyklicznie, racząc cierpliwych łaskami). Na tego mesjasza czekamy dziś tak samo jak bohaterowie Rotha. 

Do rozstrzygnięcia pozostaje na ile "Savoy" Zadary jest zrozumiały dla tych, którzy nie znają powieści Rotha. Podczas premierowego pokazu nieznajomość ta nie zawsze była problemem. 

"Hotel Savoy" o tyle może być trudnym do oceny (dla wielu - także do odbioru), że nie aktorskie wyżyny były tu celem. To przede wszystkim doświadczanie. I tu jedyny ważny minus - by ono trwało, trzeba w to uwierzyć, dać się porwać, być na "tak" i przez cały czas trwania "spektaklu" przypominać sobie gdzie się jest. 

 "Hotel Savoy" to po części postulat, po części manifest idei tegorocznego festiwalu Łódź Czterech Kultur. To obcowanie z tymi, którzy przeminęli i ponowne dzięki nim spojrzenie na Łódź. Spojrzenie dosłowne zmieszane z metaforycznym, bo wędrując po budynku widzowie trafiają na jego poddasze i mogą oglądać miasto dokładnie z tych samych okien, z których czyniły to postaci z powieściowego "Savoy\'a". Czy będzie on memento, które na długo brzmieć będzie dla współczesnych łodzian?