Superboy i Niewidzialna Dziewczyna

Next to normal to wielowątkowa rodzinna opowieść, która zadebiutowała na Broadwayu w 2008 roku. Polska wersja musicalu pojawiła się na scenie Teatru Syrena w Warszawie. Spektakl ma wiele kart do odkrycia, podczas jego trwania zmieniają się przekonania bohaterów, ich działania, fakty i odczucia zaczynają się mieszać.

Jest to historia opowiedziana muzyką, śpiewem i tańcem. Tłumaczenia utworów dokonał Jacek Mikołajczyk(jest on także reżyserem spektaklu). Łączą one standardowy tekst piosenki z wtrąceniami w obu językach. Tak jak nastrój spektaklu początkowo piosenki są żywe, energiczne i często dowcipne. Z biegiem czasu zmieniają się na coraz bardziej przejmujące, tworząc osobisty portret rodziny borykającej się traumą i jej skutkami. Muzyka stwarza nastrój tak jakbyśmy oglądali sceny z perspektywy postaci, w związku z ich nastrojem i nastawieniem. W większości opiera się na przeżywającej chorobę psychiczną Dianę i tym jak jej stan odbija się na niej i funkcjonowaniu rodziny,

Scenografia w musicalu daje dużą przestrzeń do ruchu. Schody, przesuwane drzwi czy drabiny w trakcie zmieniają swoje role, tworząc różne miejsca akcji. Wiele tu opiera się na przemieszczaniu się aktorów. Choreografie wykorzystujące elementy scenografii zaskakują swoimi zabiegami, często wskazującymi co dzieli, a co zbliża bohaterów w ich relacjach,

Musical zachwyca tym jak płynnie prowadzi widza z jednej sceny w drugą. W mgnieniu oka zmieniają się kostiumy, pojawiają nowe dekoracje i nowe postacie. Wszystko to jest połączone z kolorowymi nastrojowymi światłami. One także wprowadzają nowe szczegóły w relacje między członkami rodziny oraz tymi, którzy ich otaczają.

Dla mnie najbardziej wyrazistym językiem spektaklu były choreografie. Ruchy zdradzają charakter danej postaci, ich nastrój, czy zmianę. Także dają wyraz zmian w relacjach, nieporozumień, poszukiwania bliskości i mierzenia się z przeszłością. Z każdą nową piosenką pojawiają się coraz to nowe i odkrywcze sposoby poruszania się, gestykulacji i tańca.

W tekstach piosenek poznajemy bolesną i przejmującą historię rodziny Goodman. Z każdą próbą rozwiązania sytuacja staje się coraz bardziej napięta, pogrążona w bezsilności, Mimo tego rodzina nie poddaje się w swoich działaniach, szukaniu wspólnego języka i życiowej prawdy dla każdego z jej członków. Na każdym kroku pojawiają się tajemnice i niedopowiedzenia związane z przeszłością.

Tak ja na plakatach spektakl stanowi światła i cienie relacji rodzinnych. Przestrzeń, w której się ujawniamy, a jednocześnie ukrywamy. Jego przekaz można odnaleźć w sytuacjach i relacjach w naszych życiach. Jest on niezapomnianym przeżyciem ze strony muzycznej, Głosy aktorów brzmią przejmująco zarówno z osobna jak i tworząc harmonię.

Wszystko pasuje do siebie, a historia staje się bardzo realistyczna.