Syn, jak nie syn

Takie są społeczne oczekiwania, taki schemat jest wzorem w wielu miastach, miasteczkach i wsiach.

Gdy Syn jest długo wyczekiwanym dzieckiem, tym bardziej rodzina, jest przejęta losem takiego wybranka.
Jednak, zawsze się znajdzie ktoś, kto dopowie coś od siebie. To okoliczna, wioskowa, szkaradna szeptucha, która przestrzega, że dziecko ładne, to ktoś może podmienić. Trzeba pilnować!

Rodzice, prości ludzie, mieszkający na odludziu, zaczynają się przyglądać i wątpić, czy syn jest nadal ten sam?
Tym bardziej, że dziecko zaczyna być nieznośne. Gdy dorasta, staje się spokojniejsze, ale jednocześnie jest mało zdolne, wyśmiewane przez rówieśników. Ma jednak, inne umiejętności, które pozwalają mu zatrzymać burzę, przewrócić dręczącą nauczycielkę. Jednak to nie przydaje się w codziennej pracy, z której zostaje wyrzucony.

Rodzice nie chcą go utrzymywać, a w końcu wątpią, czy jest ich synem?!
Chłopak porzuca dotychczasowy dom i idzie szukać swojego miejsca.

W tym kameralnym spektaklu animatorzy i lalki, z sobą konwersują, wzajemnie budując narrację kolejnych scen.
Gra aktorska i lalkarska nieustannie się przenika. Towarzyszy temu siedzący obok muzyk, grający na flecie i innych instrumentach.

Stylizacja spektaklu jest dość surowa, jak w skromnym wiejskim domu, stół jest miejscem akcji.
Podobnie Lalki, choć wyróżniają się wielkością i charakterystyczną posturą, poza tym wszystkie są w jednym jasnym białawym kolorze.

Mimo, mało szczęśliwych losów bohatera, w przedstawieniu jest kilka prezentacji i dialogów zaskakujących i śmiesznych. Publiczności spodobała się ta, dość zgrzebna miejscami narracja, jednak prawdziwie oddająca poszczególne charaktery postaci.

Jeden z aktorów i twórców spektaklu - Karol Smaczny dodaje - Jest to historia o wykluczeniu, o akceptacji, bądź jej braku, o inności. O tym, że ta inność może zagościć w każdej rodzinie, w każdym z nas i musimy być na to przygotowani.

Obsada: Karol Smaczny, Mateusz Smaczny i Marcin Tomkiel. Muzyka: Michał Górczyński.
Głosu użyczyli: Paweł Aigner, Ryszard Doliński, Danuta Kierklo.
Fot. Michał Strokowski, Ania Dakowicz