Szaleństwo improwizowane
Teatr Improwizowany Klancyk!Chyba zostanę ich groupie - stwierdziła po ostatnim przed wakacjami pokazie "Zagrożonych gatunków" Teatru Improwizowanego Klancyk! moja znajoma. Ponad półtorej godziny dusiłyśmy się (z gorąca i ze śmiechu) w piwnicy klubu Powiększenie. Ale warto było, bo czy inaczej zyskałybyśmy bezcenną wiedzę o tym, czym zajmuje się kromkielmukielbaba i jak holuje się kutry na sucho?
W trakcie ich pokazów panuje atmosfera z lat 60. i 70. w Harendzie czy Stodole – gorąco, ciasno, przez dzikie ryki publiczności czasem nic nie słychać, ale to nikomu nie przeszkadza w zabawie. Michał Sufin, jeden z założycieli grupy, mówi, że tworząc Klancyka!, nie aspirowali do kabaretowej czołówki z dawnych lat, ale piwniczne niezobowiązujące klimaty są im bliskie.
Od roku Klancyk! pokazuje na Chłodnej 25 i w Powiększeniu programy „Kto widział małpę trzymającą scenariusz?” i „Zagrożone gatunki”. Można mieć w ich sprawie jedną pewność: nigdy nie wiadomo, co się zdarzy. – Najlepsze w naszej pracy jest to, że nie musimy się wcześniej uczyć tekstów – śmieją się klancykowcy. Publiczność podsuwa im słowa, wokół których konstruują historie. Na scenie może pojawić się więc toksyczna rodzina, słoń, śmierć z królikiem czy... surymury.
Improwizacja teatralna to metoda, której szkoły istnieją w USA i w Wielkiej Brytanii – w Polsce dopiero raczkuje. Klancykowcy zaczęli się nią bawić w trakcie studiów na Akademii Teatralnej. I okazało się, że publiczność to kupuje. Zdarzało się już, że do sali nie mieścili się wszyscy chętni na zabawę absurdem, który w tym przypadku zaczyna się od nazwy. – Wybraliśmy słowo wymyślone przez Tomasza Beksińskiego do jednego ze skeczy Monty Pythona. Ono nic nie znaczy – mówi Sufin.
– Dziękuję Klancykowi! za przywrócenie wiary w śmiech – napisała na Facebooku moja znajoma. Podpisuję się pod tym bez zastrzeżeń.
