Szekspir to tajemnica
35. Zamojskie Lato TeatralneSpektakl Teatru Wybrzeże - "Poskromienie złośnicy" w reżyserii Szymona Kaczmarka - został zaproszony do udziału w 35. Zamojskim Lecie Teatralnym. Jego prezentacja odbędzie się w najbliższą środę, 30 czerwca o godzinie 21.30 na plenerowej scenie na Dziedzińcu Akademii Zamojskiej
Zamojskie Lato Teatralne gości co roku spektakle zogniskowane wokół twórczości Williama Shakespeare\'a. Do uczestnictwa w festiwalu zapraszane są polskie wybitne osobowości i uznane autorytety, jak i młodzi, dobrze rokujący twórcy teatralni.
Zamojskie Lato jest festiwalem niekonkursowym, jedynym przejawem współzawodnictwa jest organizowany od 1985 r. plebiscyt publiczności na najlepszy spektakl. Wybrany teatr otrzymuje „Buławę Hetmańską" i zaproszenie do otwarcia kolejnej edycji przedsięwzięcia. Organizatorem festiwalu jest Zamojski Dom Kultury.
„Poskromienie złośnicy” to jedna z najpopularniejszych szekspirowskich komedii, w której jednak pod prawie farsową warstwą tytułowego poskramiania roztacza się dramatyczny proces manipulacji: ujarzmiania, podporządkowywania, zawłaszczania, ograniczania praw drugiej osoby. Odwieczna walka płci w komediowej, ale jakże bolesnej formie.
W spektaklu występują: Dorota Androsz, Piotr Domalewski, Michał Kowalski, Mirosław Krawczyk, Jacek Labijak, Zbigniew Olszewski, Cezary Rybiński, Wanda Skorny, Florian Staniewski, Dariusz Szymaniak, Krystian Wieczorek.
Szymon Kaczmarek o „Poskromieniu...”: „Szekspir to zawsze tajemnica i starcie nie tyle z tekstem, co z teatrem, który za nim stoi. „Poskromienie złośnicy” to historia właśnie o teatrze. Ja w swoim spektaklu chciałbym skupić się na roli ojca, ojca którego w dzisiejszych czasach brakuje, nie ma, jest nieobecny, nieobecny zarówno w rodzinie jak i kulturze przestaje być nośnikiem archetypu.”
Spektakl otrzymał pierwsze wyróżnienie w XIII edycji Konkursu na najlepszą inscenizację dzieł dramatycznych Williama Shakespeare\'a w sezonie artystycznym 2008/2009.
„Poskromienie złośnicy” zrealizowane zostało jako część projektu Wyspa pełna krzyków, w ramach którego młodzi reżyserzy wystawiali współczesne interpretacje tekstów dramatycznych epoki elżbietańskiej. Jest też częścią cyklu zero-jedynkowego, projektu, w którym twórcy stawiali na radykalne wypowiedzi, a w sferze realizacyjnej - granie maksymalnie blisko widza, przy minimalnym udziale scenografii.
