Tak czyni Wrocław!
Wrocławskie wizje miłości.Tragikomedia Mozarta nie schodziła z afiszy operowych w tym pandemicznym sezonie artystycznym 2020/2021. "Cosi fan tutte" wydaje się być odpowiedzią na wszystkie pragnienia i potrzeby wygłodniałej widowni w Polsce. Kraków (razy dwa!), Warszawa, Szczecin, Bydgoszcz i Wrocław to miasta, w których wystawiono ten sam tytuł w jednym sezonie. Nie jest to często spotykane zjawisko, ale na pewno ożywiło operowych amatorów w Polsce, którzy mieli teraz możliwość wziąć udział w nieoficjalnym festiwalu "Cosi fan tutte" w różnych miastach Polski.
Krakowska inscenizacja uwiodła pieczołowitością, której stanowczo zabrakło w wizji wrocławskiej. Reżyser (André Heller-Lopes) wpadł natomiast na bardzo ciekawy pomysł, a mianowicie postanowił na uwerturze zagrać z losem w rzut monetą. Jeśli danego wieczoru wypadł "orzeł" - koncepcja spektaklu zachowana była w stylu "classico", a jeśli wypadła reszka- opera wystawiona była "na współcześnie". Biorąc pod uwagę ogrom pracy całego zespołu nad jednym spektaklem, a nie mówię tu tylko o śpiewakach, śmiem wątpić, aby widzowie na pewno nie zostali oszukani przedtem zaplanowaną koncepcją, a to, na którą stronę upadnie moneta, było jednie teatralną fikcją niemożliwą do weryfikacji... Nie mniej był to niezwykle udały zabieg niemalże marketingowy, a widownia słysząc okrzyk rzucających monetą: "Classico!" wydała gromki aplauz. Dalej było już tylko gorzej...
Reżyseria w ogóle zdawała się być zupełnie nieprzemyślana i przypadkowa. Artyści podołali muzycznym wyzwaniom jakie stawia przed nimi utwór klasyczny, jednak muzyka to nie wszystko. Wykreowani bohaterowie wydawali się rozmyci, a nawet jakby ich nie było- jakby śpiewak przedstawiał samego siebie, a nie mozartowskie "damy z Ferrary" czy przebiegłego Don Alfonsa. W przeciwieństwie do krakowskiej wersji "Cosi fan tutte" wszystkie żarty, gagi i mini skecze były tak samo niewyraźne jak charaktery przedstawianych postaci. Jednym słowem: mętność w każdej możliwej postaci.
Rozumiem, że praca nad dwoma wersjami reżyserii jest niezwykle trudna i wymaga ogromnego nakładu pracy i zaangażowania wszystkich jej kreatorów. Bardzo doceniam samą koncepcję swoistego rozdwojenia światów na ten klasyczny i współczesny. Jednak czy warto ryzykować jakość spektaklu dla samej hecy, która po prostu dobrze się sprzedaje jako ciekawostka teatralna. Nie warto.
